*Γράφει η Φωτεινή Λουκαρέα
«Στον βαθμό που κατάφερα να μεταφράσω τα συναισθήματα σε εικόνες, δηλαδή να ανακαλύψω τις εικόνες που κρύβονταν στα συναισθήματα, μπόρεσα να αποκτήσω εσωτερική ηρεμία. Αν άφηνα αυτές τις εικόνες κρυμμένες, θα κομματιαζόμουν από αυτές. Ως αποτέλεσμα, έμαθα από το πείραμά μου πόσο βοηθητικό και θεραπευτικό είναι να βρεθούν οι εικόνες που βρίσκονται πίσω από τα συναισθήματα», έγραφε κάπου ο Carl Jung το 1963. Ενώ ο μέντοράς του, ο Sigmund Freud, είχε υποστηρίξει ότι μέσω της οπτικής μορφής βιώνουμε τις φαντασιώσεις, τα όνειρα, τα συναισθήματα και τις σκέψεις. Παρατήρησε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να ανακουφιστούν από τις ματαιώσεις που βίωναν δίνοντας μορφή στα όνειρά τους. Αντιλήφθηκε ότι η Τέχνη βρίσκεται πιο κοντά στο ασυνείδητο, συμφωνώντας με τον Αριστοτέλη που υποστήριζε ότι οι οπτικές αντιλήψεις προηγούνται της ικανότητάς μας για λεκτική έκφραση.
Οι προγενέστερες εμπειρίες και οι σκέψεις που προηγούνται της ομιλίας καταχωρίζονται σε εικόνες. Το ερώτημα είναι τι θα γινόταν άραγε αν αυτές οι εικόνες μπορούσαν να αναπαρασταθούν; Εδώ έρχεται να δώσει κάποιες απαντήσεις η Εικαστική Θεραπεία, η οποία χρησιμοποιεί ποικίλες μορφές εικαστικής έκφρασης ως μέσο επικοινωνίας (ζωγραφική, πηλό, φωτογραφία, δημιουργική γραφή κ.ά.), καθώς η αναπαράσταση σκέψεων, συναισθημάτων και εμπειριών μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό μέσο έκφρασης από τη λεκτική περιγραφή, καθιστώντας το υλικό λιγότερο απειλητικό και τρομακτικό.
Διαβάστε περισσότερα στο
ygeiamou.gr
