Η σωστή διατροφή των παιδιών δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο

Ώρα πέντε το απόγευμα, ή αλλιώς η ώρα που τα παιδιά επιστρέφουν από το σχολείο. Στ’ αυτιά μου ηχεί ένα παρατεταμένο χτύπημα κουδουνιού συντροφιά με την επίσης παρατεταμένη φράση: «Ωχ ρε μαμά! Φακές έχουμε σήμερα; Αφού σου έχουμε πει ότι… είναι μπλιαχ». Κάνω πως δεν ακούω, πως δεν μυρίζομαι την απέχθεια τους απέναντι στα παντός είδους όσπρια.

«Να ξέρατε τι ωραίες φακές σας έφτιαξα σήμερα! Έβαλα και δάφνη, και ντομάτα, και σκόρδο και καθόλου ξύδι! Να ξέρατε πόσο καλό κάνει η δάφνη στα μαλλιά μας! Και η ντομάτα στα μάτια μας! Και το σκόρδο στην καρδιά μας. Και οι φακές, παντού! Έχουν σίδηρο οι φακές. Και μας κάνουν πολύ δυνατούς. Σαν να’ χουμε κάνει πέντε ώρες γυμναστική…».

Με κοιτάζουν αποσβολωμένα. Παρά τα οκτώ και τα εννιά τους χρόνια, φαίνεται να μην τα πείθω, μοιάζουν αρκετά ώριμα για να συλλάβουν την ανοησία της κάθε μου φράσης: «Τι λες μωρέ μαμά; Τότε, να τρως κάθε μέρα φακές για να γίνεις δυνατή και να μην γκρινιάζεις συνέχεια ότι είσαι κουρασμένη… Και δάφνη να τρως! Για να κάνεις πιο ωραία μαλλιά! Και καμιά ντομάτα για να μην ψάχνεις συνεχώς τα γυαλιά σου…». Δεν απαντώ. Τώρα σερβίρω. Δύο βαθιά πιάτα φακή μαζί με την ατάκα: «Δεν υπάρχει κανένα άλλο φαγητό για σήμερα… Αν δεν φάτε τις φακές σας, θα μείνετε νηστικοί…»