Τα παιδιά από τη Συρία ζωγραφίζουν τον τόπο τους: Βόμβες, θάνατος, δυστυχία...

Ο πόλεμος στη Συρία δεν αποτελεί κινηματογραφικό σενάριο. Ο ήρωας δεν τραυματίζεται και αμέσως σηκώνεται και «καθαρίζει» όλους τους κακούς. Τα κτίρια δεν γκρεμίζονται και την επομένη είναι ακόμη πιο εντυπωσιακά. Εκεί, οι βόμβες σκοτώνουν. Καταστρέφουν. Φέρνουν θάνατο. Τα θύματα; Αμέτρητα. Ωστόσο, το μεγαλύτερο δράμα είναι για τα παιδιά. Πολλά μένουν ορφανά. Τα περισσότερα ξεριζώνονται. Ταξιδεύουν δίχως προστασία προς την Ευρώπη. Τι κουβαλούν μέσα τους; Εικόνες που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει ως παιδί και που κανείς πατέρας ή μάνα, δεν θα ήθελε να αντικρίσει και να βιώσει το δικό του παιδί.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και πολλούς ακόμα, τους οποίους ο συντάκτης του κειμένου δεν είναι σε θέση να αναλύσει, ακριβώς γιατί δεν βίωσε ποτέ έναν πόλεμο, η έκθεση ζωγραφικής από προσφυγόπουλα στο Μιλάνο της Ιταλίας, είναι κάτι παραπάνω από συγκλονιστική. Είναι μία γροθιά στο στομάχι για έναν κόσμο, που όφειλε το 2017 να έχει αναπτύξει μία διαφορετική φιλοσοφία.

Τα παιδιά αυτά, ζωγράφισαν με ξυλομπογιές εικόνες από το σπίτι τους. Όπως τα δικά μας παιδιά ζωγραφίζουν τον μπαμπά και τη μαμά να παίζουν μαζί τους στη θαλπωρή του σπιτιού. Μόνο που τα δικά τους ματάκια δεν έχουν καταγράψει αυτές τις εικόνες. Έχουν «αποθηκεύσει» εντελώς διαφορετικά βιώματα. Βόμβες, θάνατο, καταστροφή, δυστυχία, πείνα, απώλεια...

Έχουν καταγράψει τις εικόνες που ακολουθούν. Ούτε λιβάδια ευτυχίας, ούτε παιχνίδια, ούτε χαμόγελα...