H οικογένεια που μένει πίσω από το Μπατακλάν θυμάται τις εφιαλτικές στιγμές

Ένα χρόνο μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Bataclan που άφησε πίσω δεκάδες θύματα, η οικογένεια Sued, που μένει πίσω από το Bataclan περιγράφει τις στιγμές που έζησε και πως  το σπίτι της μετατράπηκε  σε “νοσοκομείο”,  παρέχοντας τις πρώτες βοήθειες στους τραυματίες.

“Το σπίτι μας έγινε σαν νοσοκομείο και η αυλή μας ένα αυτοσχέδιο χειρουργείο.Υπήρχαν τραυματίες παντού. Μεταφέραμε τους ελαφρά τραυματισμένους και όσους είχαν υποστεί σοκ, στο εσωτερικό του σπιτιού, προκειμένου να υπάρχει χώρος στην αυλή για όσους βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση”

Αυτές ήταν η λέξεις που χρησιμοποίησε η Natalia Sued, αφηγούμενη το περιστατικό  στο Μπατακλάν, όπου ένα χρόνο πριν έγινε το επίκεντρο μίας από τις πιο συγκλονιστικές επιθέσεις τρομοκρατίας της Ευρώπης, όταν άντρες κρατώντας όπλα άρχισαν να πυροβολούν σκορπώντας το θάνατο, στο όνομα του Ισλάμ.

Το βράδυ της Παρασκευής στις 13 Νοεμβρίου του 2015, όλα ήταν ήρεμα και τίποτα δεν προμήνυε το μακελειό που επρόκειτο να ακολουθήσει. Ο Gabriel και η Natalia με τα τρία τους παιδιά, παρακολουθούσαν ποδόσφαιρο. Γύρω στις 10 παρά είκοσι, άκουσαν τους πρώτους πυροβολισμούς τους οποίους όπως εξομολογούνται “πέρασαν στην αρχή” για πυροτεχνήματα. Ένα μήνυμα στο κινητό του Gabriel τον ενημέρωσε πως το εστιατόριο δέχτηκε επίθεση για να διαπιστώσει ο ίδιος λίγο αργότερα 15 άτομα νεκρά.

“Όταν έλαβα το μήνυμα, βγήκα έξω. Είδα ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι. Στην συνέχεια είδα αστυνομικούς να πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση και να φωνάζουν “Πηγαίνετε σπίτι και κλείστε τις πόρτες!”

Αυτό που ακολούθησε ξεπερνούσε ακόμα και το πιο φρικαλέο σενάριο ταινίας τρόμου. Τραυματισμένοι άνθρωποι καλυμμένοι από αίματα, κείτονταν στην αυλή τους.

Ξαναφέρνοντας τις εικόνες στο μυαλό της η Natalia αναφέρει “Οι γείτονες ήρθαν να βοηθήσουν. Δύο από αυτούς ήταν γιατροί και ξεκίνησαν να εγχειρίζουν όσους βρίσκονταν σε σοβαρή κατάσταση. Άλλοι έφερναν μαξιλάρια, κουβέρτες και γάζες για να καλύψουν την αιμορραγία από τα τραύματα. Όμως τα τραύματα από όπλο είναι πολύ βαθιά για να καλυφθούν με γάζες”

Η Leticia, η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, προκαλεί ανατριχίλα όταν αφηγείται τον τραυματισμό ενός αστυνομικού: “Ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Τον βάλαμε να ξαπλώσει στον καναπέ. Του έδωσα το μαξιλάρι σε σχήμα καρδίας που έχω για να είναι πιο άνετα, αλλά το δάγκωσε σε μία προσπάθεια του να σταματήσει τις κραυγές πόνου. Ενώ δεν σταμάτησε να ρωτάει για την κατάσταση της υγείας των συναδέλφων του”

Αναφερόμενη σε μία άλλη περίπτωση η Natalia θυμάται: “Ήταν μια γυναίκα, που μόλις είχε χάσει τον άντρα της. Είχαν επέτειο και τα παιδιά τους τους κάνανε  δώρο εισιτήρια για την συναυλία στο Bataclan. Ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν οι δυο τους στο Παρίσι”
Ένα χρόνο αργότερα και οι πληγές αυτές ακόμα δεν έχουν κλείσει.

Εντύπωση ωστόσο προκαλεί η εξομολόγηση της Leticia μαθήτρια Λυκείου, που δεν διστάζει να πει ότι μετά τη τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, τα περιστατικά ρατσισμού έχουν αυξηθεί σημαντικά: “Ο κόσμος είναι διχασμένος. Υπάρχει περισσότερος ρατσισμός και παρανοήσεις. Έχω ακούσει πολλούς να λένε σε δημόσιους χώρους “Οι Άραβες πρέπει να πάνε πίσω στην πατρίδα τους”.

Από όλη αυτή την εμπειρία ωστόσο έχουν να θυμούνται και κάτι καλό. Η οικογένεια παραδέχεται ότι η κοινότητα βγήκε πιο ενωμένη.

“Πριν οι άνθρωποι δεν μιλούσαν μεταξύ τους. ήταν μονίμως απασχολημένοι. Μετά από όλα όσα περάσαμε και όλο αυτό το πόνο που ζήσαμε, νιώθουμε πλέον πιο κοντά ο ένας στον άλλον”