Εθελοντισμός χωρίς σύνορα στα παιδιά της «διψασμένης» Αφρικής

«Δε φώναζαν, δεν έκλαιγαν, μιλούσαν ψιθυριστά το ένα στο άλλο. Δεν σε ενοχλούσαν παρά μόνο εάν εσύ τους έδινες να καταλάβουν ότι θέλεις ν' ασχοληθείς μαζί τους. Είναι παιδιά που μεγαλώνουν ουσιαστικά μόνα τους, παιδιά που δεν τους δίνεται η δυνατότητα να νιώσουν ...παιδιά, που έχουν απίστευτη ανάγκη το χάδι, την αγκαλιά. Παιδιά που, μέσα στην απόλυτη φτώχεια, το μόνο που έχουν είναι το ένα το άλλο».

Είναι τα παιδιά ενός «κατώτερου θεού», που δεν είχαν το προνόμιο να γεννηθούν σε κάποια από τις ανεπτυγμένες χώρες του πλανήτη αλλά σε μια πολύπαθη γωνιά της «διψασμένης» αφρικανικής ηπείρου, εκεί όπου το αυτονόητο δικαίωμα σε καθαρό πόσιμο νερό, σε τροφή, μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Είναι τα παιδιά της περιοχής Αζερνέτ της Αιθιοπίας, έτσι όπως αποτυπώθηκαν στο βλέμμα, το νου και την καρδιά της Ελένης Χατζηιωάννου και της Θεοδώρας Συμεώνογλου, δύο νεαρών κορίτσιων από τη Θεσσαλονίκη, που μοιράζονται το όραμα για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια και αδικία με τη διεθνή μη κυβερνητική αναπτυξιακή οργάνωση ActionAid.

Η Ελένη και η Θεοδώρα δεν είναι απλά δύο «ανήσυχα» κορίτσια αλλά μέλη της μεγάλης ομάδας των αναδόχων της ActionAid που ταξίδεψαν πρόσφατα στην Αιθιοπία για να προσφέρουν σε χιλιάδες συνανθρώπους μας αυτό που για πολλούς θεωρείται αυτονόητο- πόσιμο νερό.

Το εθελοντικό ταξίδι αναδόχων της οργάνωσης (περίπου 50 άτομα, από 18 έως 65 ετών) στην περιοχή Αζερνέτ της αφρικανικής αυτής χώρας πραγματοποιήθηκε το διάστημα από τις 24/11 έως τις 2/12/2012 και στόχος της ομάδας των ανθρώπων αυτών με το περίσσευμα δύναμης και ψυχής ήταν να βοηθήσει στην επέκταση ενός ήδη μεγάλου έργου ύδρευσης της διεθνούς οργάνωσης, του Vicky Water Project, που θα χαρίσει εύκολη πρόσβαση σε ασφαλές νερό σε περισσότερους από 20.000 ανθρώπους.

Με την ολοκλήρωση του έργου 60% περισσότερα κορίτσια θα πηγαίνουν στο σχολείο αντί να κουβαλούν νερό για την οικογένειά τους. Το ποσοστό μολύνσεων από ασθένειες που οφείλονται στο ακατάλληλο νερό θα μειωθεί επίσης κατά 60%, ενώ 2000 νοικοκυριά θα έχουν εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό.

Η Ελένη, η Θεοδώρα και οι υπόλοιποι εθελοντές ταξίδευσαν ως την Αιθιοπία για να βοηθήσουν στην κατασκευή της κατάλληλης υποδομής ώστε 7000 κάτοικοι της παραπάνω κοινότητας να έχουν εύκολη πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Κι όχι μόνο εύκολη πρόσβαση αλλά και ασφαλή, αφού πολλές γυναίκες, στα αμέτρητα χιλιόμετρα που αναγκάζονται να περπατούν καθημερινά για να φέρουν νερό στην οικογένειά τους, πέφτουν συχνά θύματα βιασμού ή δέχονται επίθεση από ύαινες.

Και μπορεί η Ελένη και η Θεοδώρα να ήταν αυτές που πρόσφεραν βοήθεια στους κατοίκους της Αζερνέτ αλλά τα «δώρα» που πήραν απ΄αυτούς, όπως λένε, ήταν μεγαλύτερα της προσφοράς τους. «Απ' αυτό το ταξίδι, αυτά που δώσαμε εμείς ήταν πολύ λίγα σε σχέση με όσα πήραμε απ' αυτούς τους ανθρώπους που έχουν τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Πήραμε ένα μάθημα ζωής. Γυρνώντας εδώ, έδωσα μία υπόσχεση στον εαυτό μου: ότι θα γίνω η φωνή τους, μία γέφυρα για ν' αλλάξει η ζωή τους» τονίζει η Θεοδώρα.

Όταν άκουγαν από άλλους εθελοντές, λίγο καιρό πριν από το ταξίδι, ότι η εμπειρία αυτή είναι «ανίατη ασθένεια», ένα «μικρόβιο» που δεν ξεκολλάει ποτέ από πάνω σου και, μάλιστα, ένα «μικρόβιο» ικανό ν' αλλάξει την ίδια σου τη ζωή, η Ελένη και η Θεοδώρα ίσως να μην είχαν συνειδητοποιήσει πως τελικά το ταξίδι στην Αζερνέτ θα ήταν ορόσημο για τη μέχρι τώρα πορεία τους. «Πήραμε ένα μάθημα ζωής. Για εμάς θα υπάρχει εφεξής η ζωή προς Αιθιοπίας και η ζωή μετά ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε μεταξύ μας, η ζωή π.Α. και η ζωή μ.Α.» λένε με μια φωνή.

Το μετέωρο δάκρυ ενός παιδιού και η ζεστή αγκαλιά της γιαγιάς

«Έπεσε το μάτι μου σ' ένα μωρό, 2-3 ετών, που ήταν πολύ μόνο του. Το πλησίασα, με αντιλήφθηκε, γύρισε και με κοίταξε. Ήταν ένα ανέκφραστο προσωπάκι και από τα μάτια του έτρεχε ένα δάκρυ. Δεν έκλαιγε με λυγμούς ή αναφιλητά. Απλά, κυλούσε από το πρόσωπό του ένα δάκρυ. Την εικόνα αυτή δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το δάκρυ, η πρησμένη κοιλιά, τα σκισμένα ρούχα μα κυρίως το ανέκφραστο πρόσωπό του που δεν πρόκειται ποτέ να σβήσουν από μέσα μου» λέει η Ελένη, όταν της ζητάμε να ξεφυλλίσει το «βιβλίο» των αναμνήσεων και να ξεχωρίσει την πιο συγκλονιστική στιγμή του ταξιδιού.

«Με σόκαρε η εικόνα. Το πλησίασα κλαίγοντας κι εγώ. Προσπάθησα να τον κάνω να γελάσει. Προσπάθησα να το φωτογραφίσω και να του δείξω τις φωτογραφίες, κάτι που τους αρέσει πολύ, αλλά και πάλι τίποτα. Προφανώς ήταν ένα πολύ δυστυχισμένο παιδάκι, πεινασμένο. Ελπίζω να μην ήταν χαμένο. Δεν κατάφερα να το κάνω ν' αλλάξει έκφραση ούτε ένα δευτερόλεπτο» σημειώνει.

«Η συγκλονιστικότερη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να φύγω. Η εικόνα του μ' έχει 'στοιχειώσει'. Ξυπνάω και κοιμάμαι μ' αυτή και κοιτάζω συνεχώς τη φωτογραφία του. Αυτή είναι μία στιγμή που θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου» λέει και το βλέμμα της «ταξιδεύει» χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.

Μία άλλη στιγμή, εξίσου συγκλονιστική περιγράφει η Θεοδώρα: «Τελευταία μέρα στην κοινότητα. Υπήρχε το σφίξιμο στην καρδιά, η συγκίνηση του αποχωρισμού. Ήμασταν μια ομάδα έξι ατόμων στο κτίσιμο. Σε κάποια φάση έρχονταν οι γυναίκες κι επέμεναν να πάμε να πιούμε καφέ στην καλύβα τους. Μαζεύτηκαν όλοι από τις γύρω καλύβες . Απ' αυτό που δεν έχουν μας έδωσαν. Μας έκαναν ένα δικό τους, τοπικό έδεσμα για να μας κεράσουν. Μας έδωσαν σπόρους ψημένους, μας πρόσφεραν καφέ. Όλη την ώρα, το μόνο που μας έλεγαν ήταν 'ευχαριστώ, μας αλλάξατε τη ζωή'. Εγώ να μην θέλω να φάω για να μην τους στερήσω το φαγητό κι αυτοί να με κοιτούν στα μάτια και να μου ζητούν να φάω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια γιαγιά που έπεσε στην αγκαλιά μου με κλάματα. Δεν χρειάστηκε να πει πολλά λόγια. Μόνο που έβαλε το χέρι στην καρδιά ήταν αρκετό. Κανείς από εμάς δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Τη μια έκλαιγα εγώ, τη μια η γιαγιά. Μία της σκούπιζα εγώ τα δάκρυα, μία αυτή. Και μόνο το συναίσθημα ότι έχω προσφέρει σ' έναν άνθρωπο κάτι ήταν μοναδικό».

Τα «μαθήματα» που έπαιρναν οι δύο εθελόντριες από τα παιδιά της μικρής αφρικανικής κοινότητας ήταν καθημερινά. «Ήταν τέσσερα παιδάκια 3-4 ετών. Τους μοιράζαμε γλειφιτζούρια, μπαλόνια και άλλα μικροπράγματα. Ένα από τα παιδάκια που πήρε γλειφιτζούρι, το έτρωγε με πολύ μεγάλη λαχτάρα γιατί ίσως ήταν η πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του που θα μπορούσε να το γευτεί. Αλλά βλέποντας τα άλλα γύρω του που δεν έχουν γλειφιτζούρι, το έβγαζε από το στόμα του και τους έδινε να δοκιμάσουν. Μοιράστηκε, δηλαδή, κάτι που μπορεί και να μην ξαναγευτεί ποτέ στη ζωή του…» θυμάται η Θεοδώρα.

«Μία μπάλα, ένα σχοινάκι, ένα φρίσμπι είναι 'πολυτέλεια' γι' αυτά τα παιδιά κι όταν τους τα προσφέραμε και παίζαμε μαζί τους, είδαμε τα πρόσωπά τους να 'πλημμυρίζουν' χαρά» αναφέρει η Ελένη.

Πιο μεγάλη φαίνεται, ωστόσο, πως ήταν η λαχτάρα τους για επαφή. «Ήταν τόση η ανάγκη τους για χάδι που μάλωναν ποιο θα πρωτοβάλει το χεράκι του στην παλάμη σου ή όταν κρατούσες ένα, το άλλο του έπιανε το χέρι για να αισθάνεται πως κι αυτό σ' ακουμπά» εξηγεί η Θεοδώρα.

Το έργο έχει τη δική του ιστορία…

Στις 17 Οκτωβρίου 2006, η νεαρή Βίκυ Μπιουκάναν έπεφτε νεκρή κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού, που την παρέσυρε ενώ πήγαινε με το ποδήλατό της στη δουλειά. Η οικογένειά της και ο αρραβωνιαστικός της, συγκλονισμένοι από την απρόσμενη απώλεια, αποφάσισαν να κρατήσουν τη μνήμη της ζωντανή και να τη συνδέσουν με μια περιοχή που η Βίκυ αγάπησε πολύ, την Αιθιοπία. Εκεί, η άτυχη νεαρή κοπέλα είχε περάσει πολύ χρόνο ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια ασχολούμενη με τη διαχείριση του νερού στην αφρικανική αυτή χώρα.

Έτσι, ξεκίνησε μία ολόκληρη εκστρατεία που στόχο είχε την κατασκευή των κατάλληλων υποδομών για την παροχή πόσιμου νερού σε διάφορες αιθιοπικές κοινότητες. Η εκστρατεία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και το ποσό που συγκεντρώθηκε ήταν ικανό ώστε να μπουν γερά θεμέλια στο Vicky's Water Project. Γι' αυτό και η μεγάλη ταμπέλα στο έργο γράφει: «Στη μνήμη της Βίκυς. Το πνεύμα σου θα ζει σε κάθε σταγόνα…»

«Οι κάτοικοι φωνάζουν όλους τους λευκούς Βίκυ και βαφτίζουν και τα παιδιά τους Βίκυ» μας λέει η Ελένη και η Θεοδώρα συμπληρώνει: «Οι μεγάλες ιδέες ξεκινούν από έναν που πίστεψε σε κάτι και παρέσυρε κι άλλους. Και η Βίκυ άλλαξε τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Μπορούμε!».

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ