«Νόμπελ» σε εργασία για το σεξ των σκαθαριών σε μπουκάλι μπύρας!

Για 21η χρονιά απονεμήθηκαν τα «εναλλακτικά Νόμπελ», όπως έχουν γίνει πια γνωστά τα βραβεία Ig που τιμούν επιστήμονες για πραγματικές αλλά ασυνήθιστες έως "παλαβές" -και συχνά αστείες ανακαλύψεις και εφευρέσεις.

Αν και τα βραβεία, που δίνονται από το χιουμοριστικό επιστημονικό περιοδικό "Χρονικά της Απίθανης Έρευνας", συνιστούν μια διακωμώδηση του θεσμού των κανονικών Νόμπελ, πραγματικοί νομπελίστες έδωσαν τα βραβεία στους τιμώμενους, σε ειδική τελετή στο πανεπιστήμιο Χάρβαρντ των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και το BBC. Βασικό κριτήριο για τη βράβευση είναι η ανακάλυψη «πρώτα να κάνει τους ανθρώπους να γελάσουν και μετά να σκεφθούν».

   
Μεταξύ άλλων, δόθηκαν:

   
- Βραβείο Βιολογίας, σε δύο Αυστραλούς εντομολόγους για εργασία τους σχετικά με το σεξ των σκαθαριών μέσα σε ένα πεταμένο μπουκάλι μπίρας και πώς το αρσενικό σκαθάρι μπερδεύει το μπουκάλι (αν είναι καφέ χρώματος) με το θηλυκό.

   
- Φυσιολογίας, για έρευνα Βρετανών ζωολόγων αναφορικά με το χασμουρητό στις χελώνες, όπου αποκλείστηκε ότι το χασμουρητό είναι κολλητικό στα συμπαθή ζώα.

   
- Ιατρικής, για έρευνα σχετικά με την απελπισία όσων αναζητούν απεγνωσμένα μέρος για να ουρήσουν και πώς η αγωνία τους επηρεάζει πότε θετικά και πότε αρνητικά τις αποφάσεις τους για άλλα πράγματα.

   
- Ψυχολογίας, σε Νορβηγό ερευνητή που προσπάθησε να καταλάβει γιατί στην καθημερινή ζωή οι άνθρωποι αναστενάζουν.

   
- Φυσικής, για μελέτη σχετικά με το γιατί οι αθλητές ρίψης δίσκου αισθάνονται ζαλάδα, ενώ αυτοί της σφύρας όχι.

  
 - Μαθηματικών, με το οποίο βραβεύτηκαν έξι επιστήμονες που εδώ και χρόνια είχαν προβλέψει το τέλος του κόσμου, αλλά ήσαν ακόμα ζωντανοί για να παραλάβουν το βραβείο!

   
- Ειρήνης, στον δήμαρχο του Βίλνιους της Λιθουανίας που αποφάσισε να λύσει το πρόβλημα του πάρκινγκ, ισοπεδώνοντας το πολυτελές αυτοκίνητο ενός παραβάτη με ένα τεθωρακισμένο όχημα.

   
- Λογοτεχνίας, στον Τζον Πέρι του πανεπιστημίου Στάνφορντ για την θεωρία του της «δομημένης αναβλητικότητας», που εξηγεί γιατί πρέπει κάποιος να εργάζεται πάντα πάνω σε κάτι τόσο σημαντικό, ώστε να αποφεύγει συστηματικά να κάνει κάτι ακόμα πιο σημαντικό.