Esperia Palace: Μέρες δόξης και κατάθλιψης

Κάποτε το ξενοδοχείο Esperia Palace, επί της οδού Σταδίου, στο κέντρο της Αθήνας, ήταν σημείο συναντήσεων προσωπικοτήτων, πολιτικών, επιχειρηματιών, κ.λπ. Εκεί γίνονταν συναντήσεις που καθόριζαν τα πολιτικά, οικονομικά και εμπορικά και άλλα δρώμενα της χώρας μας.

Βουλευτές άλλων εκλογικών περιφερειών, εκτός της Αττικής, οι οποίοι διετέλεσαν μάλιστα και υπουργοί, διέμεναν για μεγάλα χρονικά διαστήματα στο Esperia Palace, καθώς ουσιαστικά το είχαν ως δεύτερο σπίτι τους.
         
Οι εκδηλώσεις διαφόρων φορέων  και οι χοροεσπερίδες ήταν σχεδόν καθημερινές στις πολυτελείς αίθουσες του ξενοδοχείου. Πολλές ήταν οι προεκλογικές εκδηλώσεις των υποψηφίων προέδρων του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, που γίνονταν στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του ξενοδοχείου στον πρώτο όροφο και παραμένουν ακόμη χαραγμένες στη μνήμη των Αθηναίων δικηγόρων.
         
To Esperia έχει (μάλλον είχε) 152 δωμάτια και 32 σουίτες, ενώ αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του Tαμείου Nομικών. Όμως, από το 2010 το ξενοδοχείο παραμένει κλειστό και κάποιες προσπάθειες που έγιναν για την επανεκκίνησή του δεν ευδοκίμησαν.

Έκτοτε, η εγκατάλειψη μαστίζει το κτίριο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Εκεί που κάποτε ήταν η είσοδος του ξενοδοχείου, σήμερα έχουν καταλάβει τον χώρο άστεγοι, έχουν δημιουργήσει καταλύματα και έχουν εναποθέσει τα λιγοστά υπάρχοντά τους.
         
Ακριβώς απέναντι είναι τα «υπολείμματα» από την πυρκαγιά που εξαφάνισε τους κινηματογράφους Αττικόν και Απόλλωνα, τον Φεβρουάριο του 2012.
         
Λίγα μέτρα πιο κάτω είναι το κτίριο της Marfin Bank (Σταδίου 23), όπου δύο χρόνια πριν, τον Μάιο του 2010, βρήκαν τραγικό θάνατο τρεις υπάλληλοι της τράπεζας, έπειτα από φωτιά, η οποία εκδηλώθηκε από μία μολότοφ και ένα μπουκάλι με βενζίνη που πέταξαν μέσα στην τράπεζα οι γνωστοί άγνωστοι κατά την διάρκεια αντιμνημονιακού πανελλαδικού συλλαλητηρίου.
         


Φυσικά, σε κανέναν και για τίποτα δεν καταλογίστηκαν ευθύνες. Ο μη καταλογισμός είναι το πλέον απλό για μια άναρχη πολιτική διοίκηση μιας χώρας, σε μια  κοινωνία που βλέπει ως κινηματογραφική ταινία να περνούν μπροστά της καρέ καρέ τα δραματικά γεγονότα και αδιαφορεί παντελώς.
         
Σιγά σιγά ολοκληρώνεται η εικόνα μιας βομβαρδισμένης πόλης, στην οποία παραμένουν ακόμη λίγες εστίες, που και αυτές τρεμοσβήνουν,  έτσι για να σηματοδοτούν το μεγαλείο της παλιάς Αθήνας...