Claudio Ranieri: Χαίρε Καίσαρ!

Τον Αύγουστο του 2015, λίγο πριν το ξεκίνημα του πιο ακριβού πρωταθλήματος του κόσμου, οι βρετανικές στοιχηματικές εταιρίες θεωρούσαν πιο πιθανό να ανακαλυφθεί εξωγήινη ζωή μέσα στο 2016, από το να κερδίσει η Leicester το πρωτάθλημα. Επίσης, πιο πιθανό θεωρούσαν να γίνει ξανά πρωθυπουργός ο Tony Blair, ή ο νέος James Bond να είναι ο επικεφαλής του Εργατικού Κόμματος, Jeremy Corbyn. Ή ο πρίγκιπας Harry να είναι ο επόμενος Μονάρχης της Μεγάλης Βρετανίας. Ή πριγκίπισσα Kate να γεννήσει τρίδυμα. Τέλος, θεωρούσαν πιο πιθανό να βρεθεί το Τέρας του Λοχ Νες. Η Leicester είχε παραμείνει με το ζόρι στην πρώτη κατηγορία την περσινή χρονιά και η έλευση του αποτυχημένου Claudio Ranieri, που είχε απολυθεί από το τιμόνι της Εθνικής Ελλάδας έπειτα από τη ντροπιαστική ήττα από τα Νησιά Φερόες, δεν ήταν και ό,τι χαρμόσυνο για το μέσο φίλαθλο της Leicester.

Ο γιος του κρεοπώλη… Καίσαρας!
Το Circus Maximus -το μεγαλύτερο στάδιο που κατασκευάστηκε ποτέ με χωρητικότητα 250.000 θέσεων, δεσπόζει επιβλητικό στη γειτονιά San Saba της Ρώμης, εκεί όπου ο μικρός Claudio Ranieri ερωτεύεται τη στρογγυλή θεά. Εκείνη, όμως, δεν ανταποκρίνεται ποτέ, αφού τα αγγίγματά του είναι αδέξια. Όταν στα 35 του σταμάτησε να αγωνίζεται δεν κύλησε για εκείνον κάποιο δάκρυ, δεν έγινε ένα αφιέρωμα, δεν θα έλειπε σε κανέναν, ούτε καν, στο γοητευτικό και μαφιόζικο Παλέρμο, τελευταίο σταθμό της αδιάφορης καριέρας του. Ξεκίνησε ως επιθετικός. Δεν σκόραρε. Του άλλαξαν θέση. Αριστερός αμυντικός. Γέρασε, έχασε την ταχύτητα και την εκρηκτικότητά του και του άλλαξαν πάλι θέση. Κεντρικός αμυντικός. Στα 35 του χρόνια και έπειτα από 13 σεζόν σε Roma (έπαιξε μόλις σε έξι ματς), Catanzaro, Catania και Palermo, κρεμούσε τη φανέλα του, αλλά είχε αποφασίσει ήδη για το επόμενό του βήμα. Θα γινόταν προπονητής!

Από το φτωχό Νότο, στα θαύμα!
Ο γιος του κρεοπώλη είχε από μικρός τη μενταλιτέ ενός βρετανού. Ήσυχος, εξαιρετικά ευγενής, έδειχνε και ταυτόχρονα απέπνεε σεβασμό σε όλους. Η απόφασή του να μην επιστρέψει για να κυνηγήσει την τύχη του στη Ρώμη, αλλά σε μια φτωχή κωμόπολη της Καλαβρίας, στα περίχωρα του Catanzaro ξένισε πολλούς. Αλλά ο μεθοδικός Ρωμαίος φαινόταν πως είχε στο μυαλό του ήδη το πλάνο που θα κινηθεί. Δύο χρόνια αργότερα, θα κάθεται στο πάγκο της ιστορικής Cagliari, το καμάρι της μαγευτικής Σαρδηνίας. η οποία τελεί υπό διάλυση και παίζει στα «χωράφια» της Γ’ κατηγορίας. Εκεί που οι άλλοι έβλεπαν ρίσκο, ο Ranieri έβλεπε ευκαιρία. Και εκείνη η τριετία ήταν ίσως η πιο χαρούμενη της ζωής του, αφού κατάφερε όχι απλά να την πάει στη χρυσή Serie A (Α’ κατηγορία), αλλά και να παραμείνει κιόλας. Έπειτα από την τριετία αυτή, θα αναλαμβάνει ομάδες με βαριά φανέλα: Napoli, Fiorentina, Valencia, Atletico Madrid, Chelsea, Juventus, Roma, Inter. Πάντοτε, όμως, τον γοήτευε η ιδέα να κάνει το θαύμα. Όπως όταν ανέλαβε τη Juventus, που μόλις είχε επιστρέψει στη Serie A, έπειτα από την τιμωρία της για το σκάνδαλο με στημένους αγώνες.



Στα 60 του είχε χάσει τη λάμψη του και ήταν ο Roman Abramovich εκείνος που του έκανε το προξενιό με τη Μονακό, μιλώντας στον συμπατριώτη του ιδιοκτήτη της ομάδας, Dmitri Rybolovlev. Το πριγκιπάτο είναι κοντά στη mentalite του φιλοσόφου των γηπέδων. Η πίεση από τους οπαδούς είναι άγνωστη λέξη, αφού προτιμούν να ξεσπάνε σε σαμπάνιες Crystal. Έχει, είχε να ανταγωνιστεί την Paris Saint Germain και τα πετροδόλαρα του Καταριανού Nasser Al-Khelaïfi, που του εξασφαλίζουν την αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού και λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου. Καταφέρνει να την ανεβάσει στην Α’ Εθνική της Γαλλίας και την επόμενη σεζόν τερματίζει δεύτερος. Όπως και στη Roma. Όπως και στην Chelsea. «Αιώνιος δεύτερος», σπεύδουν να σχολιάσουν οι επικριτές του. Οι Μονεγάσκοι δεν του ανανεώνουν το συμβόλαιο. Την ώρα που πακετάριζε για να επιστρέψει στη βάση του, κάποια από τα προσωνύμια που του αποδίδονταν ήταν: «Τελειωμένος» και «Παππούς». Κάπου εκεί μπαίνει στη ζωή του η εθνική μας ομάδα και μαζί ένα στραπάτσο που μοιάζει να τον πονά: Η ήττα από τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές των νησιών Φερόες θα σημάνει το κύκνειο άσμα του. Είναι 63 ετών, αλλά δεν μοιάζει να θέλει να τα παρατήσει. Και μετά από δύο ραντεβού πείθει τους διοικούντες της Leicester να τον προσλάβουν.



«Ο φίλος μου Claudio»
O προπονητής Ranieri δεν έχει καμία σχέση με τον μέτριο και άοσμο ποδοσφαιριστή. Το σοφιστικέ του ύφος, οι καλοί του τρόποι, το ατσαλάκωτο ντύσιμό του, προσδίδει μια extra γοητεία στα media. Είναι επικοινωνιακός, δίνει τίτλους στους δημοσιογράφους, αλλά δυστυχώς για εκείνον δεν κερδίζει τίτλους με τις ομάδες που προπονεί. Αυτό υποστηρίζουν οι haters του, που δεν είναι και τόσοι πολλοί. Αντιθέτως, οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεται δηλώνουν φανατικοί θαυμαστές του. Όπως ο προπονητής Σταύρος Παπαδόπουλος, πρώην τεχνικός συνεργάτης της Juventus, που δούλεψε στο πλευρό του, την περίοδο που ο Ranieri ήταν προπονητής της Vecchia Signora (σσ: Μεγάλη Κυρία, το προσωνύμιο της Juventus). «Είχα πάει να κάνω την πρακτική μου εκεί» εξιστορεί στο People και θυμάται τις πρώτες στιγμές της γνωριμίας τους: «Ασχολήθηκε μαζί μου σαν να ήμουν βασικός συνεργάτης του. Και με γνώριζε μόλις λίγα λεπτά. Μου έδειξε κάποια πράγματα πάνω σε τεχνικά θέματα, που δεν ήταν καν υποχρεωμένος να μου δείξει».

Σε έναν κόσμο όπου μία στιγμή μπορεί να χωρίσει τον θρίαμβο από την καταστροφή, όπου τα εκατομμύρια ευρώ μοιράζονται σαν να είναι βγαλμένα από τη Monopoly, όπου η πίεση και η ματαιοδοξία καθιστούν πολλές φορές τους προπονητές εριστικούς και προκλητικούς, (βλ.λ. Jose Murinho), ο Ranieri μοιάζει άτρωτος από την ψυχολογική φθορά. Ίσως αυτό να έκανε τους αντιπάλους του να υποστηρίζουν πως είναι «μέτριος». Διαφορετική άποψη έχει ο Σταύρος Παπανδρέου, όταν μιλά για τον εγωισμό του Ρωμαίου προπονητή και αναλύει τον ιδιαίτερα αντιφατικό τρόπο προσέγγισης που έχει στους αγώνες και τις προπονήσεις. «Παρόλο που είναι γενικά ήρεμος, είναι ιδιαίτερα παθιασμένος. Αυτό το πάθος δεν το εκδηλώνει, το μεταδίδει. Κι έτσι, εμπνέει τους ποδοσφαιριστές του. Δεν δείχνει φανατισμένος, αλλά περνάει με τον τρόπο του στους παίκτες το πάθος για τη νίκη. Παράλληλα, δεν προσβάλλει ποτέ τους ποδοσφαιριστές του. Με μια ματιά του μπορεί να καταλάβουν οι πάντες, τα πάντα. Είναι η προσωπικότητά του τέτοια» τονίζει. Πέρα από τη βαθιά γνώση του ποδοσφαίρου, ο ιταλός τεχνικός είναι expert στον τομέα της ψυχολογίας. Σκεφτείτε 22 ποδοσφαιριστές, άλλους ακριβοπληρωμένους που απολαμβάνουν τεράστια δόξα, με τραπεζικούς λογαριασμούς ανάλογους μεγάλων επιχειρήσεων και νεαρότερους που είναι διψασμένοι να ξεπεράσουν τους συμπαίκτες τους. Και ανάμεσά τους, έναν προπονητή που πρέπει να παρουσιάσει ένα δεμένο σύνολο. Ο Σταύρος Παπανδρέου θυμάται τι αντιμετώπισε στη Juventus. «Είχε παίκτες με τεράστιες προσωπικότητες, όπως οι Del Piero και Buffon, αλλά και αρκετά “δύσκολα παιδιά”, όπως ο Camoranesi. Εκείνος, άφηνε τους παίκτες ελεύθερους στην προπόνηση, χωρίς πίεση και άγχος. Τον σέβονταν όλοι». Ο «Αυτοκράτορας» άλλωστε έχει πάντοτε στο προσωπικό του και ψυχολόγο που ασχολείται με τους παίκτες του. Ο τερματοφύλακας της Leicester, Kasper Schmeichel, θυμάται την πρώτη ημέρα του Ranieri: «Μας συστήθηκε και έπειτα, για μια εβδομάδα, δεν μας μιλούσε καν. Μας παρακολουθούσε απλά να εκτελούμε τις ασκήσεις, για να δει πως δουλεύουμε». Η ευγένειά του δεν ήταν προσποιητή και πιο εύστοχα, θα μπορούσε να περιγραφεί ως ανάγκη. «Η προπόνηση ξεκινούσε στις 11:00 και εκείνος ήταν στο γήπεδο από τις 8:45. Έλεγε “καλημέρα” σε όλους: Φροντιστές, υπαλλήλους, ιατρικό team, καθαριστές… Σέβεται τους πάντες», ξεκαθαρίζει ο πρώην συνεργάτης του, Σταύρος Παπανδρέου.



Το ζεύγος που αγαπά την Τέχνη
Αυτή η εικόνα του πράου, μεθοδικού ζεν, δεν θα μπορούσε να υποστηριχθεί χωρίς το απαραίτητο υπόβαθρο. Ο 65άχρονος δεν έχει κρύψει ποτέ την αγάπη του για τις Τέχνες και το διάβασμα. Τα τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο ήταν για το ζεύγος Ranieri απολαυστικά, σύμφωνα με τους βρετανούς δημοσιογράφους. Με τη σύζυγό του Dr Rossanna Ranieri έκαναν βόλτες σε μουσεία, αλλά και σε μαγαζιά με αντίκες, που έψαχναν για το αντίστοιχο κατάστημα που διατηρεί η σύζυγός του στη Ρώμη. «Όταν είμαστε μαζί ψάχνουμε για παλιά έπιπλα και κρύσταλλα» έλεγε σε συνέντευξή του το 2002 και συνέχιζε: «Αυτή τη στιγμή ψάχνουμε για έπιπλα από τη δεκαετία του ’50, στο μινιμαλιστικό τους στιλ». Η Rossanna διδάσκει Τέχνη και στο Retro, το κατάστημά της, βρίσκει κανείς γυάλινες δημιουργίες σχεδιαστών των 50s-60s-70s. «O Picasso; Ναι. Παράξενος, αλλά καλός. Η γυναίκα μου είναι η ειδικός, αλλά μου αρέσει συγκεκριμένα ο Van Gogh» έλεγε σε άλλη του συνέντευξη. Οι επισκέψεις στα μουσεία του Λονδίνου, όμως, δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να ξεπεράσουν αυτές των ινδικών και λιβανέζικων εστιατορίων στην gourmet πολυπολιτισμική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Παρόλα αυτά, η pizza παρέμενε πάντοτε στην καθημερινότητα του, κυρίως ως επιβράβευση στους παίκτες του, όπως στο πρώτο ματς που κατάφεραν να κρατήσουν ανέπαφη την εστία τους. Το 2002 είχε μοιραστεί με τους αναγνώστες της Telegraph τα τρία (!) βιβλία που διάβαζε τότε ταυτόχρονα: Το Inglesi, του Beppe Severgnini, το Leadership του πρώην δημάρχου της Νέας Υόρκης, Rudolph Jugliani, και την αυτοβιογραφία «Ο πατέρας Borelli της Νάπολης». Μιλώντας για τις μεγάλες του αγάπες, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την 96άχρονη μαμά του.

Το γεύμα με τη μαμά και ο τίτλος
Τη Δευτέρα του Πάσχα ο 65άχρονος τεχνικός ξύπνησε στις 7 το πρωί και ετοίμασε το αγαπημένο του πρωινό που παραμένει ίδιο, εδώ και 5 δεκαετίες: Καφέ με ζεστό γάλα και μερικές φέτες ψωμί με μαρμελάδα. Έφτασε νωρίς στο αεροδρόμιο για να προλάβει τη μεσημεριανή πτήση για Ρώμη και στις 14:45 (ώρα Ιταλίας) αγκαλιαζόταν με έναν παιδικό του φίλο που πήγε να τον παραλάβει. Αυτό το ταξίδι το έκανε απλά και μόνο για να γευματίσει με τη μητέρα του και να συζητήσουν όσα συμβαίνουν στη ζωή τους τον τελευταίο καιρό. Στις 10 βρισκόταν και πάλι στο αεροδρόμιο για να επιστρέψει στο Leicester. Την ώρα που έκλεινε το κινητό του, στο Λονδίνο, η πρώην ομάδα του Chelsea αντιμετώπιζε τη μεγάλη του αντίπαλο για τον τίτλο, Tottenham, και σε περίπτωση που η δεύτερη δεν νικούσε, τότε η Leicester θα κέρδιζε για πρώτη φορά στην ιστορία της τον τίτλο. Όταν πατούσε το πόδι του σε αγγλικό έδαφος, ήταν ήδη πρωταθλητής.

Ο προπονητής της Chelsea, Guus Hinting, αποκάλυψε για το τηλεφώνημα που δέχθηκε από τον Ranieri, λίγα λεπτά μετά το τέλος του ματς: «Ακουγόταν συγκινημένος. Δεν ήταν κλήση μέσω Facetime, οπότε δεν τον έβλεπα για να μπορώ να πω αν δάκρυσε. Η φωνή του ήταν τρεμάμενη. Είπε πέντε φορές ευχαριστώ. Δεν μπορούσε να πει παραπάνω καθώς ήταν αρκετά συγκινημένος».



Παρόλο το φόρτο εργασίας του, ο Ranieri παραμένει απλός και φίλος με εκείνους που συνεργάστηκε. Ο Σταύρος Παπανδρέου μου λέει πως «Φυσικά και διατηρούμε επαφές». «Αν του τηλεφωνήσεις αύριο θα το σηκώσει;» τον ρωτάω για να μου απαντήσει με ένα απλό «Φυσικά».

Η επιμονή του «γερασμένου» και «τελειωμένου» Claudio Ranieri, θυμίζει εκείνη του Otto Rehhagel. Τα ίδια προσωνύμια συνόδευαν και τον γερμανό προπονητή όταν ερχόταν στην Ελλάδα για να «συμπληρώσει τα ένσημα και να βγει στη σύνταξη». Ναι, τότε διαθέταμε συντάξεις, αλλού είναι το θέμα. Η ιστορία των δύο προπονητών μας θυμίζει πως ο νεωτερισμός δεν έρχεται απαραίτητα από κάποιον νέο και πως η δίψα για επιτυχία, για διακρίσεις, για κατορθώματα, για ζωή εν τέλει, δεν σβήνει με τα χρόνια. Και ο φίλος του Ranieri, Χρήστος Παπανδρέου, μοιάζει να πιστεύει στο κάρμα του «ρωμαίου αυτοκράτορα Κλαύδιου»: «Το ποδόσφαιρο του το χρώσταγε. Και του το έδωσε εις διπλούν, γιατί δεν το έκανε με κάποια ισχυρή ομάδα, αλλά με τη Leicester».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.