Είναι στη Γλασκόβη μαζί με το καστ της παράστασης «Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat», που περιοδεύει σε όλη την Αγγλία. Για τους Αγγλους, τα μιούζικαλ είναι το πιο μαζικό feelgood θέαμα, κάτι μεταξύ συναυλίας και «X Factor» τελικού (εσκεμμένη αναφορά μια και ο πρωταγωνιστής είναι νικητής του αγγλικού «X Factror»). «Tο κοινό στην Αγγλία λατρεύει το μιούζικαλ, ξέρουν όλους τους στίχους των τραγουδιών απέξω, χορεύουν και έρχονται δύο και τρεις φορές. Φυσικά φέρνουν και τα παιδιά τους. Είναι αγγλική παράδοση τα μιούζικαλ», λέει από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ο Αιμιλιανός Σταματάκης. Δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάμε τηλεφωνικώς. Μου είχε αρνηθεί -με μεγάλη ευγένεια, σχεδόν απολογητικά- συνέντευξη που είχε κανονιστεί μέσω των δημόσιων σχέσεων της όπερας του Νίκου Καρβέλα «Οι καμπάνες του Edelweiss», όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Αννα Βίσση.
«Ημουν ένα παιδί που είχε τελειώσει μια θεατρική πανεπιστημιακή σχολή και συνέχισε τις σπουδές του κλεισμένος σε μια θεατρική σχολή για δέκα ώρες την ημέρα. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτό που αποκαλούμε showbiz. Ηταν βίαιος ο τρόπος που συνέβη. Τη μια στιγμή είσαι ένα τίποτα και κανείς δεν σε γνωρίζει και την επόμενη όλοι ζητούν συνεντεύξεις και διαβάζεις το όνομά σου παντού. Ηταν ένα βάρος, όχι τόσο για την παράσταση, εκεί είχα δουλέψει, ήμουν προετοιμασμένος και ήξερα ότι μπορώ να αντεπεξέλθω. Να σταθώ δίπλα σε ανθρώπους τόσο αναγνωρίσιμους, διάσημους. Και φυσικά κάθε νέος ηθοποιός που μόλις αποφοιτά έχει να αντιμετωπίσει το δίλημμα “θέλω να κάνω τέχνη”, που είναι σχεδόν ισοδύναμο με το “δεν μπορώ να ζήσω”, και “κάνω καριέρα για τα λεφτά”.
Πολλές φορές όταν επιλέγεις να κάνεις καριέρα γίνεσαι τσίχλα για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αυτό που κάνεις έχει ελάχιστη σχέση με την τέχνη. Είναι τόσο λεπτή η γραμμή. Και φυσικά είσαι άπειρος στη διαχείριση και αντιμετώπιση όλης αυτής της ξαφνικής δημοσιότητας. Δεν είσαι τόσο σίγουρος πώς πρέπει να διαχειριστείς την εικόνα σου. Προσωπικά θεώρησα ότι ήταν καλύτερο να κάνω ένα βήμα πίσω παρά να κάνω πράγματα για τα οποία θα μετανιώσω. Τώρα, φυσικά και έχω συμβιβαστεί και το θεωρώ κομμάτι της δουλειάς μου ότι ο κόσμος ξέρει το όνομά μου. Το σημαντικότερο κομμάτι όμως είναι να πασχίζουμε να διαχειριστούμε τον εαυτό μας επί σκηνής».
Who is who
«Είμαι 27 ετών, γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Πήγα σχολείο στη Λεόντειο. Εκεί υπήρξα μέλος της θεατρικής ομάδας, της χορωδίας, της ομάδας χορού, ακόμη και της ομάδας ποίησης. Για μένα ήταν κάτι πολύ φυσικό να επιλέξω μια θεατρική σχολή όταν ήρθε η ώρα των Πανελληνίων. Σπούδασα στο Ναύπλιο και μελέτησα από σκηνοθεσία, ιστορία και κριτική θεάτρου, ενδυματολογία, φωτισμό σκηνής μέχρι και δραματολογία. Υπήρξα τυχερός γιατί οι εξαιρετικοί δάσκαλοί μου επέμειναν να συνεχίσω τις σπουδές και να ασχοληθώ καθαρά με την υποκριτική. Ετσι έδωσα και πέρασα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ασχολήθηκα επί τρία χρόνια μόνο με την υποκριτική και περνούσα από οκτώ έως δεκατρείς ώρες στη σχολή. Ζούσα εκεί».
Οι «καμπάνες» της αναγνώρισης ήχησαν
«Λίγους μήνες πριν από την αποφοίτηση, έμαθα για την οντισιόν στις ‘‘Καμπάνες του Edelweiss’’. Ηταν η πρώτη μου οντισιόν και σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Βρέθηκα μπροστά στον Νίκο Καρβέλα και την Αννα Βίσση. Θυμάμαι ότι ο Καρβέλας είχε απελπιστεί, πίστευε ότι δεν θα βρουν ποτέ τον πρωταγωνιστή. Μου ζήτησαν να περιμένω μετά το τέλος της οντισιόν. Είχα την αίσθηση ότι θα δουν και άλλους. Ημουν ο μόνος και επί δύο ώρες μαζί με τον Νίκο Καρβέλα στο πιάνο κάναμε πέρασμα σε όλο το έργο. Αγχος φυσικά και είχα, κάθε καλλιτέχνης έχει άγχος. Εχεις άγχος επειδή εκτίθεσαι. Αυτή είναι η δουλειά μας, η έκθεση. Παράλληλα με τη σχολή έκανα μαθήματα στο κλασικό τραγούδι. Το θέατρο το θεωρώ λειτούργημα, το τραγούδι είναι κάτι που με απελευθερώνει ψυχικά. Μπορώ να σου πω ότι το κοινό της παράστασης δεν ήταν αυτό που λέμε το κλασικό θεατρικό κοινό της Αθήνας. Στο άκουσμα του διδύμου ‘‘Βίσση και Καρβέλας’’ δεν θα έρθουν οι θεατρόφιλοι. Βρέθηκε όμως ανάμεσα στους θεατές η Μαριλένα Παναγιωτοπούλου. Της άρεσε πολύ η παράσταση και πίστεψε σε μένα. Ηταν σίγουρη ότι μπορώ να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις μιας δουλειάς στο εξωτερικό.
Η Μαριλένα γνωρίζει καλά τον Μάριο Φραγκούλη και του έστειλε υλικό μου. Ο Μάριος με άκουσε και με σύστησε στην Τζάνετ Γκλας, πολύ γνωστή ατζέντισσα, που με τη σειρά της με έφερε σε επαφή με την κορυφαία δασκάλα φωνητικής Μέρι Χάμοντ, η οποία δουλεύει, μεταξύ άλλων, με τους Coldplay, τους Muse, το καστ της παράστασης “Το Φάντασμα της Οπερας” και άλλων μιούζικαλ του West End. Εκείνη επέλεξε να δουλέψει μαζί μου. Ετσι μετακόμισα στο Λονδίνο. Στην τρίτη οντισιόν όπου πήγα, πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο για την περιοδεία του μιούζικαλ ‘‘Joseph’’. O Μπιλ Κενράιτ είναι υπεύθυνος για όλες τις περιοδείες των μιούζικαλ του Αντριου Λόιντ Βέμπερ και πλέον δουλεύουμε μαζί».
«Joseph The musical»
«Εκανα μία εβδομάδα μόλις πρόβες. Στη συγκεκριμένη παράσταση η παραμικρή κίνηση είναι σκηνοθετημένη και καταγεγραμμένη. Σπάνια αλλάζει κάτι τα τελευταία πενήντα χρόνια. Δεν χρειάζεται να κάνει κανείς έναν μήνα πρόβες. Ξέρουν τι θέλουν και πώς το θέλουν. Είναι ένα μαζικό θέαμα. Για να καταλάβουμε την επιτυχία αυτών των παραστάσεων εδώ και τη διάφορα από τη δική μας κουλτούρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η διασκέδασή τους και η ψυχαγωγία τους. Οι Αγγλοι δεν έχουν μπουζούκια! Η περιοδεία ξεκίνησε τον Ιανουάριο, έχω συμβόλαιο μέχρι τον Ιούλιο και θα κάνω συνολικά πάνω από 200 παραστάσεις. Είναι απαιτητικό πρόγραμμα και συνεχώς αλλάζουμε πόλεις.
Κάνουμε διπλές και τριπλές παραστάσεις και είμαστε sold-out. Τους τελευταίους επτά μήνες ζω σαν νομάς. Δεν βρίσκω χρόνο να επισκεφτώ την Ελλάδα. Εχουμε την ψευδαίσθηση ότι εκτός Ελλάδας γίνονται σημαντικά πράγματα και δεν εκτιμάμε το σπουδαίο υλικό μας. Η αλήθεια είναι ότι απλά εδώ υπάρχουν τα χρήματα και γίνονται μεγάλα σόου. Αν μπορούσα να βιοποριστώ, θα έκανα θέατρο στην Αθήνα. Μου έγιναν πολλές προτάσεις από την Ελλάδα τις οποίες μετά λύπης μου χρειάστηκε να αρνηθώ. Στο ‘‘Joseph’’ ερμηνεύω τον ρόλο του βασιλιά της Αιγύπτου Φαραώ, που παρουσιάζεται χιουμοριστικά ως Ελβις-Βασιλιάς του Rock’ n’ Roll. Στοχεύω μελλοντικά να κάνω κινηματογράφο. Επίσης, ετοιμάζω μαζί με τον συνθέτη και πιανίστα Κώστα Κωτούλα ένα σόου βασισμένο σε μεγάλες επιτυχίες του West End. Αυτή τη στιγμή έχω πολλούς διαφορετικούς στόχους και δεν νομίζω να ησυχάσω μέχρι να εκπληρωθούν».
