Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: «Το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες»

Κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Στο μαγαζί όπου εμφανίζεται φέτος μαζί με τους αιρετικούς Βόρειους, το συγκρότημα Αγαμοι Θύται, τον Πάνο Μουζουράκη και τον Δημήτρη Σταρόβα δεν πέφτει καρφίτσα. Ο κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από τις 10.30 και μέχρι τις 4 τα ξημερώματα διασκεδάζει αυθεντικά. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είχε κυκλοφορήσει το 1999 έναν δίσκο με τίτλο «Ετσι δραπετεύω απ’ τις παρέες», αυτή η παρέα, όμως, δεν του αφήνει περιθώρια διαφυγής. «Ολα τα κόλπα μια παρέα τα κάνει. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δραπετεύσω από αυτή την παρέα. Και από την παρέα του Χατζιδάκι με τον Γκάτσο δεν θα ήθελα να δραπετεύσω.

Ο τίτλος του δίσκου παραπέμπει στην εποχή των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλα-βίας. Κι εκεί μια παρέα έκανε κουμάντο. Θα ακουστεί κοινότοπο το “περνάμε καλά”. Αλλά το βλέπουμε στον κόσμο, το χαίρεται».  Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κάνει έναν γρήγορο μαθηματικό υπολογισμό για να πει «δουλεύω 20 χρόνια αδιάκοπα. Από την εποχή του “Διδυμότειχο Blues”.

Κουραστικό; Σίγουρα πλέον είναι λιγότερο κουραστικό. Oταν δουλεύεις τόσα χρόνια παθαίνεις το εξής: όλα τα μαγαζιά σού φαίνονται ίδιοι χώροι. Δεν θυμάσαι τη χρονιά που έπαιξες στο τάδε ή το δείνα μέρος και υπολογίζεις τα χρόνια από τα κομμάτια που τραγουδούσες. Παλιά δούλευα από την Τετάρτη μέχρι την Κυριακή, τώρα δύο μέρες. Το κάνω επειδή το γουστάρω. Πολλές φορές κάθομαι σε μια γωνίτσα και χαζεύω το πρόγραμμα. Και όταν δούλευα με τον Ζουγανέλη και τον Μπουλά, και φυσικά με τον μέντορα μου, τον Σαββόπουλο».

Εντεχνο Vs εμπορικού

Τόσα χρόνια στη νύχτα έχουν δει πολλά τα μάτια του. Φέτος διηγείται την εξής σκηνή: «Το πρόγραμμα ξεκινάει με Led Zeppelin και Τζάνις Τζόπλιν και τελειώνει ρομαντικά και κατανυκτικά με το “Ητανε μια φορά”. Στις 4 τα ξημερώματα, λοιπόν, βγαίνει ο Σταρόβας και παίζει ένα λαϊκό άσμα. Μόλις αρχίζει να παίζει ξεσηκώνεται όλο το μαγαζί. Δεν ξέρω αν ο κόσμος που έρχεται είναι το κουλτουριάρικο κοινό, το έντεχνο. Δεν είμαι σίγουρος όμως ότι έχει ταυτότητα».

Ο ίδιος στο ξεκίνημά του είχε την ταυτότητα του ροκά; «Ούτε οι ίδιοι οι ροκάδες δεν έχουν τη συνείδηση του ροκά. Εβλεπα προχθές ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Αλις Κούπερ. Ανέβαινε πάνω στη σκηνή και έπαιζε έναν ρόλο. Το πραγματικό του όνομα ήταν διαφορετικό. Μόλις αποφάσισε να γίνει ο ρόλος κόντεψε να πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και τον έσωσε η γυναίκα του και η θρησκεία. Εβγαλε μετά το “Poison” και ξαναβγήκε ως ρόλος. Το ελληνικό ροκ είναι μπούρδες. Δεν υπάρχει ιδεολογία. Ποιος είναι ικανός να μου πει εμένα αν είμαι ροκ ή όχι; Οι Ramones και ο Sid Vicious ήταν γνήσιοι ροκάδες. Ο Μικ Τζάγκερ είναι η επιτομή του ροκ. Και είναι και εμπορικός».



«Μια τρύπα στον καιρό... κύριε Μάνο». O Μάνος Ελευθερίου όχι μόνο έδωσε στίχους για πέντε από τα τραγούδια του νέου δίσκου του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αλλά και συμμετέχει σε αυτόν απαγγέλλοντας το κείμενό του «Θεατρικά Προγράμματα». Κυκλοφορεί σε όλα τα δισκοπωλεία και τα ψηφιακά καταστήματα δίσκων. «ΑΓΑΜΟΙ ΘΥΤΑΙ: Με το κεφάλι ψηλά». Μια παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Κείμενα: Δήμητρα Παπαδοπούλου
ΑΝΟΔΟΣ Live Stage, Πειραιώς 183, Αθήνα. Τηλ. κρατήσεων: 210 3468100, www.anodoslivestage.gr


Μιλάει για τη νέα του δουλειά, το «Μια τρύπα στον καιρό... κύριε Μάνο»: «Μετά από 35 χρόνια στο τραγούδι νομίζω ότι μάζεψα εμπειρίες, αλλά επέστρεψα στο μουσικό στυλ που είχα στο ξεκίνημα. Κάπως έτσι αποφάσισα να δώσω ιδιαίτερο βάρος στη μουσική, να μη γράψω ένα φυσιολογικό τραγούδι, να μη δώσω υπερβολική σημασία στον στίχο, να μη με ενδιαφέρει το κυνήγι της επιτυχίας. Εχει ένα-δυο κομμάτια που θα ακουστούν περισσότερο, κανονικά. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος είναι καταρρακτώδεις μονόλογοι, μια όπερα τσέπης. Είναι δύσκολος δίσκος, δεν μπορείς να τον ακούς όλες τις ώρες. Οταν ξεκινά ένας μουσικός το ταξίδι του είναι αληθινός, αλλά και για να επιβληθείς πρέπει να είσαι αληθινός. Με τον χρόνο σίγουρα θα αρχίσεις να σκέφτεσαι τις εταιρείες, τον κόσμο, τα μαγαζιά, τα φράγκα. Πιθανώς αλλοτριώνεσαι, αλλά κάποια στιγμή που δεν διακινδυνεύεις τίποτα θα κάνεις κάτι για σένα».

Τα μεγαλύτερα σουξέ

Δεν θα έχει «σουξέ»; «Είμαι τυχερός που έκανα πολλά σουξέ. Ο Μάκης Μάτσας, ο άνθρωπος που σέβομαι την άποψή του επειδή ξέρει πώς πουλιέται ένας δίσκος, μου έχει πει το εξής: “Ενας δίσκος είναι ένα τρένο σε ράγες, θα έχει πολλά βαγόνια αλλά μία ατμομηχανή. Eνα τραγούδι είναι αρκετό να κάνει επιτυχία έναν δίσκο”. Γιατί να μη θέλω να πουλήσει ένας δίσκος μου; Διαφορετικά θα κάθομαι σπίτι όλη μέρα να γράφω μουσική για μένα. Θέλω να ακουστεί στον κόσμο η μουσική μου. Αλλά πλέον είναι δύσκολο να βγει ένα σουξέ. Μέχρι το 2004 είχα κάνει δεκαπέντε σουξέ, από τότε σήμερα, όμως, μόνο πέντε. Δεν γίνεται το σουξέ με το ζόρι. Ηξερα νομίζεις ότι θα γίνει σουξέ το “Πεθαίνω για σένα”; Το έγραψα για την ταινία αποκλειστικά».

Δεν βαριέται να παίζει συνέχεια τα ίδια αναγνωρίσιμα κομμάτια στις εμφανίσεις του; «Είμαι σε μια συναυλία σε ένα νησί. Δεν είπα το “Διδυμότειχο Blues”. Ερχεται ένας τυπάκος και με ρωτάει γιατί δεν το είπα. “Μα δεν έχει βαρεθεί τόσα χρόνια να το ακούς;” τον ρώτησα. “Εσύ έχεις βαρεθεί μάλλον να το παίζεις”, απάντησε. Αυτή η απάντηση στάθηκε καθοριστική. Θα φανταζόσουν ποτέ μια συναυλία των Stones όπου δεν θα άκουγες το “Satisfaction”; Λέμε δεν θα τα παίξουμε, αλλά το μυστικό είναι να παίζεις τα σουξέ και παράλληλα ό,τι άλλο θέλεις.

Κυρίως, όμως, να ακούγεσαι στις συναυλίες όπως ακούγονται οι δίσκοι σου. Κάθε φορά που πηγαίνω σε live του Ρότζερ Γουότερς ακούγεται καλύτερα από τον δίσκο. Αυτό είναι».

Πώς μπορεί ένας πιτσιρικάς να κάνει την ίδια καριέρα με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα; «Δεν υπάρχουν δισκογραφικές, δεν υπάρχουν δίσκοι. Παλιότερα το να βγάλεις βινίλιο ήταν μεγάλη υπόθεση. Τώρα κάθε πιτσιρικάς φτιάχνει με ένα laptop κάτι στο δωμάτιό του και βγαίνει για να ακουστεί στα κινητά. Για να μείνεις στον χρόνο πρέπει να κάνεις ζωντανές εμφανίσεις. Δεν υπάρχει σαν το ζωντανό, να βγεις με μια κιθάρα στον κόσμο. Για να αποφύγουμε τον οικτρό σε ποιότητα ήχο ίσως θα ήταν καλό να επανέλθουν τα βινίλια. Λίγες φωνές υπάρχουν σήμερα. Η Μποφίλιου, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Χαρούλης. Και εμπορικοί».

Θα ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα; «Δεν ξέρω αν είναι καλό να κάνεις διάλειμμα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα. Εκτός κι αν δεν μπορείς. Ο Σαββόπουλος κάνει διάλειμμα διαρκείας. Απέχει συστηματικά. “Ο,τι ήταν να πω τo είπα”, μου έχει εξομολογηθεί σε προσωπικές κουβέντες. Ζωντανές εμφανίσεις κάνει βέβαια».

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι αναγνωρίσιμο πρόσωπο, έχει κάποιο αρνητικό αντίκτυπο η αναγνωρισιμότητα αυτή; «Δεν έκανα ποτέ σταριλίκια. Δεν έγινε ποτέ ενοχλητική η όποια δημοφιλία. Ξέρω τι θέλω από τον κόσμο. Να έρχεται να με ακούει και να μου έχει εμπιστοσύνη. Γιατί να απολογηθώ για την επιτυχία μου; Δεν έκλεψα κανέναν. Κριτικές φυσικά υπάρχουν.

Είναι σπουδαίο να μην αφήνεις τον κόσμο αδιάφορο. Με λένε “φραγκοφονιά” οι κακές γλώσσες. Τι να κάνω; Να τους μηνύσω; Αν δεν τους λέει κάτι το γεγονός ότι επί 25 χρόνια έχω τους ίδιους μουσικούς και είμαι στην ίδια εταιρεία, τι να πω; Μέχρι και στα κανάλια με βγάλανε, ότι δεν πλήρωσα τον ηχολήπτη. Εγώ έχω μόνιμο δικό μου ηχολήπτη χρόνια και κλήθηκα να απολογηθώ για τον απλήρωτο ηχολήπτη ενός παραγωγού. Δεν πέφτω στην παγίδα να διαβάζω τα πάντα. Για κάποιους είμαι το χειρότερο κάθαρμα. Ειδικά μετά το Καλλιμάρμαρο δέχτηκα τέτοια επίθεση λες και τους πήρα το ψωμί μέσα από το στόμα. Τι να κάνουμε;».