Η πόρτα της οικογένειας Δενέγρη ανοίγει και πίσω της βρίσκεται η μικρή Έλσα. Περήφανη που περπατάει, με ένα σκανδαλιάρικο χαμόγελο στα χείλη, δείχνει με τα χεράκια της κάτι που προφανώς στο 13 μηνών κόσμο της έχει μεγάλη σημασία. Η μητέρα της, Χριστίνα Δενέγρη, χαμογελάει με κατανόηση, για να μου συστήσει αμέσως το δίδυμο αδελφό της μικρής, Γιώργο, που ξεκουράζεται στην αγκαλιά του μπαμπά του. Δύο κατάξανθα μωρουδάκια με γαλανά μάτια άλλαξαν τα πάντα στη ζωή του ζευγαριού.
Η Χριστίνα είναι 46 ετών, αν και δεν φαίνεται μεγαλύτερη από 35. «Στα παιδιά μου οφείλεται. Έχω ξανανιώσει». Τα διδυμάκια δεν σταματούν να γελάνε, να εξερευνούν το θαυμαστό κόσμο του σαλονιού, να επεξεργάζονται ό,τι βρίσκεται σε απόσταση αφής. Γεννήθηκαν πριν από έναν περίπου χρόνο. «Προσπαθούσαμε χρόνια να κάνουμε παιδί. Πολλά χρόνια. Νέα είχα κάνει δύο εκτρώσεις. Δεν αισθανόμουν έτοιμη τότε να γίνω μάνα. Δεν γνώριζα καλά τον εαυτό μου» εξηγεί η Χριστίνα. Το συνειδητοποίησε λίγα χρόνια αργότερα, με τον πλέον επώδυνο τρόπο. «Το 2004, πριν από δέκα χρόνια δηλαδή, αφαίρεσα τη μία μου σάλπιγγα. Μου ήρθε πολύ βαρύ το ενδεχόμενο να μην μπορέσω να κάνω παιδιά. Το 2006, παρ’ όλα αυτά, έμεινα έγκυος, όμως απέβαλα από εξωμήτριο. Και τότε άρχισα τις προσπάθειες με εξωσωματική διαδικασία, που αποτύγχαναν από τη φάση ακόμα της εμβρυομεταφοράς. Δεν μπορώ να σου πω αριθμό προσπαθειών που έχω κάνει. Σταμάτησα να μετράω για να μη χαλάει η ψυχολογία μου» διηγείται, ενώ, ακόμη και τώρα, που ο Γιώργος και η Έλσα βρίσκονται στην αγκαλιά της, μπορείς να διακρίνεις τις ψυχοφθόρες μάχες που έχει δώσει. Όλα, όμως, άλλαξαν το 2012.
«Μετά από αυτές τις αποτυχίες, αποφάσισα να αλλάξω γιατρό. Το 2012 πήγα στον κ. Ξυδιά (μαιευτήρα, χειρουργό γυναικολόγο, ειδικευμένο στην εξωσωματική γονιμοποίηση). Αμέσως κατάλαβα πως είχα βρει το γιατρό μου. Η πρακτική φαντάζομαι πως είναι η ίδια σε όλους τους γιατρούς, όμως η προσέγγιση του κ. Ξυδιά, η σιγουριά του, ακόμα και ο τρόπος που μιλάει με ηρέμησαν. Δεν έβλεπε τα εμπόδια, αλλά τα θετικά της περίπτωσής μου, όπως το γεγονός πως έμενα έγκυος. Ενδιαφέρθηκε προσωπικά για εμένα και την περίπτωσή μου. Έκανε τη διαδικασία εύκολη και απλή. Του έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη, και σε εκείνον και στη μαία του. Γι’ αυτό και στο αγόρι μας δώσαμε το όνομά του, Γιώργος. Χωρίς εκείνον, δεν θα είχα καταφέρει να αποκτήσω τα παιδιά μου».
Σαν να γνωρίζει το όνομά του, ο μικρούλης Γιώργος κάνει έντονη την παρουσία του, ζητώντας, απαιτώντας για την ακρίβεια, μητρικό γάλα. «Λίγους μήνες αφότου πήγα στο ιατρείο του κ. Ξυδιά, έμεινα έγκυος. Θυμάμαι και τη μέρα: Ήταν 8 Ιουνίου του 2012. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πήρα το γιατρό τηλέφωνο κλαίγοντας, για να μου το επιβεβαιώσει ξανά πως είναι αλήθεια. Μετά τις εξετάσεις, όπου διαπιστώθηκε πως όλα πήγαιναν καλά, ηρέμησα. Η εγκυμοσύνη μου ήταν φυσιολογική, εύκολη και ήταν η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μου. Και ο κ. Ξυδιάς πολύ ανεκτικός, ήρεμος, καθόλου αυστηρός στις συμβουλές του. Για να φανταστείς, έμεινα στη δουλειά μέχρι δύο μήνες πριν γεννήσω».
Δεκατρείς μήνες αργότερα, οι δυσκολίες που πέρασε μοιάζουν με κακή παρένθεση. «Σου μιλάω σήμερα, γιατί θέλω να μεταδώσω αυτό το μήνυμα στις τόσες γυναίκες που προσπαθούν. Να μην το βάλουν κάτω. Ακόμα και τα εμπόδια και οι αποβολές να μην τις πτοούν, αλλά να έχουν εμπιστοσύνη στο γιατρό τους» λέει η Χριστίνα με μια πίστη και ένα πείσμα που βγαίνουν από την καρδιά της. «Κι εμείς περιμέναμε πολύ καιρό. Είχα από χρόνια έτοιμο το παιδικό δωμάτιο για ένα μωρό και τελικά μας ήρθαν δύο».
Λίγο αργότερα, στο ιατρείο του, στους Αμπελοκήπους, ο κ. Ξυδιάς (ivfxydias.com και medimall.gr) απαντάει σε ερωτήματα σχετικά με την εξωσωματική γονιμοποίηση. «Τα ζευγάρια που καταφεύγουν στην εξωσωματική έρχονται με μια διάθεση πως ο γιατρός είναι θαυματοποιός, πως ο γιατρός θα λύσει το πρόβλημα άμεσα. Έχει επικρατήσει η άποψη “ε, και τι έγινε που δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί; Θα κάνουμε εξωσωματική”. Δεν είναι καθόλου έτσι. Γι’ αυτό σε όλα τα ζευγάρια λέω να έχουν εμπιστοσύνη στο γιατρό τους. Όσο θέλουν εκείνοι μια εγκυμοσύνη, άλλο τόσο το θέλει και ο γιατρός. Είναι πολύ σημαντική η σχέση με το γιατρό» εξηγεί ο κ. Ξυδιάς.
Αυτή η αντίληψη, πως η εξωσωματική είναι μια διαδικασία απλή, και επιπλέον το γεγονός πως όλο και περισσότερες γυναίκες έχουν απαιτητικές εργασίες είναι που τις οδηγούν στην απόφαση να κάνουν παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ποια είναι τα ποσοστά επιτυχίας όμως; «Είναι 50%. Κι αυτό είναι το ποσοστό, είτε πρόκειται για την πρώτη προσπάθεια της γυναίκας είτε τη δέκατη. Αν, πάντως, στις 3-4 προσπάθειες μια γυναίκα δεν καταφέρει να μείνει έγκυος, μάλλον θα πρέπει να σταματήσει» λέει ο κ. Ξυδιάς.
Του περιγράφω διάφορες περιπτώσεις όπου το ζευγάρι έχει κάνει παιδί με εξωσωματική και κατόπιν δεύτερο με φυσιολογική σύλληψη. Είναι η ψυχολογία που απαγορεύει σε κάποιες γυναίκες να μείνουν έγκυες; «Όχι, η ψυχολογία δεν παίζει ρόλο. Απλώς η μήτρα και όλο το γενετικό σύστημα της γυναίκας, περνώντας από μια εγκυμοσύνη, γίνεται πλέον πιο προσφιλές. Οι σάλπιγγες, π.χ., που πιθανόν να είχαν κάποιες μικρο-συμφύσεις στη διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης, τεντώνονται κι έτσι αυτές οι συμφύσεις γίνονται περισσότερο διαβατές και επιτυγχάνεται κατόπιν και άλλη σύλληψη. Το ενδομήτριο, λόγω της πρώτης εγκυμοσύνης, κάνει μια υπερτροφία που χρειάζεται για να μείνει η γυναίκα έγκυος. Είναι πολλοί οι λόγοι».
Οι μετρήσεις λένε πως σε λίγο διάστημα το ποσοστό των παιδιών που θα γεννιούνται με εξωσωματική θα αγγίζει το 30%, που σε πραγματικά νούμερα σημαίνει 30% περισσότερες ευτυχισμένες οικογένειες.
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
