Κωνσταντίνος Μπογδάνος: «Δεν κυκλοφορώ πια στα Εξάρχεια»

Καταφθάνει στο café-restaurant του Κολωνακίου φορώντας σκουρόχρωμο σακάκι, μεταξωτή κόκκινη γραβάτα (μία από τις δεκάδες που έχει στη συλλογή του), τζιν παντελόνι και αθλητικά παπούτσια, που τα «υιοθέτησε» από τότε που έπαψε να δουλεύει στην Αγγλία για την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. Παραγγέλνει παγωμένη μπίρα και λύνει τη γραβάτα. Καπνίζει με μέτρο. Το βράδυ πιθανότατα θα τον βρει στο σπίτι δοκιμάζοντας συνταγές για pasta ή επιχειρώντας να μεταφράσει παλαιότερα ποιήματα του αγαπημένου του T.S. Eliot. Και τότε, ίσως να εμπνευστεί στίχους για ένα καινούριο ποίημα, όπως οι «Σιγανό της αγάπης μας γλύκισμα / Τρυφερό ποιητών το απάνθισμα / Μιας πατρίδας βελούδινης χώρα / Των θεμάτων των λέξεων κύματα», που εμπεριέχονται στην πολυσυζητημένη πλέον ποιητική συλλογή του ΟΝ.

Αν περιγράφατε τη σεζόν με μια λέξη, αυτή θα ήταν «επιθέσεις»;
Θα προτιμούσα τη φράση «Αποστολή εξετελέσθη». Γιατί, αν πέρσι μπήκα στα πράγματα, θεωρώ ότι φέτος κρατήθηκα σ’ αυτά. Επιθέσεις ναι, λοιπόν, αλλά άντεξα απέναντί τους. Ίσως τελικά αυτοί που έβρισαν να μου έκαναν καλό.



Πέρσι δεν σας έβρισαν μόνο, αλλά και σας χτύπησαν.

Νόμισα ότι επρόκειτο για ληστές, αλλά όταν τους άκουσα να λένε «εσύ δεν είσαι που δουλεύεις στον ΣΚΑΪ;» κατάλαβα. Δεν θεωρώ ότι στάθηκαν στο «ποιος είναι ο Μπογδάνος». Προφανώς είδαν έναν άνθρωπο που, για να χρησιμοποιήσω τη φράση-κλισέ, εργάζεται στον «ΣΚΑΪ των Πορτοσάλτε-Παπαδημητρίου», εμφανίζεται τα μεσημέρια και δεν πολυμιλάει κιόλας, συνεπώς είναι ένα πουλημένο, διακοσμητικό τσιράκι. Άρα; Ας τον δείρουμε!

Είχατε φανταστεί ότι θα μπορούσε να σας συμβεί;
Ποτέ. Γιατί, με τον ίδιο τρόπο που με έχουν χαρακτηρίσει διάφορα, με έχουν πει–και εν προκειμένω ισχύει– «πνεύμα αντιλογίας».

Δηλαδή;
Δεν έκρυψα ότι είμαι αντι-ΠΑΣΟΚ κι εκείνη την περίοδο είχαμε διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚογενή. Θεωρούσα μεν αναξιόπιστη την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το πρώτο μνημόνιο το «κατακρεούργησα» μέσα από τις εκπομπές μου. Δέχτηκα κριτική από το ΚΚΕ, αλλά και ο Γιάννης Μιχελάκης, ως εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ, τηλεφώνησε σε εκπομπή μου ζητώντας μου «τα ρέστα».

Ένα σενάριο λέει ότι σας χτύπησαν επειδή η εμφάνισή σας παραπέμπει σε μέλος της ΧΑ.
Κι ένα άλλο ότι με έδειραν Χρυσαυγίτες, με τους οποίους όμως δεν τα πάω καλά, όπως και με κανέναν τραμπούκο. Έχω πρόβλημα με εκείνους που θεωρούν ότι η βία αλλάζει τα δεδομένα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Ποιους λέτε «τραμπούκους»;
Εκείνος που ως Χρυσαυγίτης χτυπάει τον Μιχάλη Τεζάρη ή ως υπεύθυνος ασφαλείας του Καραϊσκάκη τον Γιώργο Τσελίκα ή ως, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, αντιεξουσιαστής τον Μπογδάνο ή ως ΜΑΤατζής βγάζει το άχτι του στον ειρηνικό διαδηλωτή είναι ένα και το αυτό. Για μένα μπαίνουν στο ίδιο καλούπι ανθρώπου.



Άλλαξε η ζωή σας μετά τον ξυλοδαρμό;
Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν πηγαίνω πια στα Εξάρχεια. Αγαπώ την ακεραιότητά μου.

Οι δικοί σας άνθρωποι τι είπαν για το περιστατικό;
Πόνεσαν πολύ. Κι εγώ έπρεπε να τους αποδείξω ότι δεν αποσύρομαι μετά απ’ αυτό. Με έλουσε κρύος ιδρώτας, όταν συνειδητοποίησα τι θα μπορούσε να είχε συμβεί με τη ζωή μου και μου πέρασαν πολλές σκέψεις: να αλλάξω δουλειά, να ασχοληθώ με κάτι εντελώς άσχετο απ’ τη δημοσιογραφία που σπούδασα... Έπειτα είπα «business as usual» και πήγα, με τα τσιρότα ακόμα, για δουλειά στο κανάλι.

Πιστεύετε ότι έχετε εχθρούς;
Δεν πιστεύω. Έχω εχθρούς. Αποδείχτηκε.

Απειλές δέχεστε;
Ναι, δέχομαι. Δεν είναι, όμως, αυτό που με εκνευρίζει.

Τι είναι;
Ο ανεξέλεγκτος τρόπος που λειτουργούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κυρίως το twitter. Για παράδειγμα, αν αύριο ειπωθεί σ’ ένα μικρής εμβέλειας ραδιόφωνο «βιάστε ομαδικά και κάψτε την τάδε» θα επέμβει εισαγγελέας. Αν, όμως, γραφτεί στο Internet, δεν θα συμβεί τίποτα. Κανείς δεν θα σε κυνηγήσει. Εντάξει... Σίγουρα είναι δύσκολο να μην έχεις «ζωή». Τιμώ αυτούς που αποτυγχάνουν, αλλά τουλάχιστον έχουν προσπαθήσει για να έχουν.

«Εξυπνάκιας», «θρασύς», «αλαζόνας»... Ποια ήταν η πιο σκληρή έκφραση που έχει ειπωθεί για εσάς;
Τίποτα από αυτά. Με πείραξε πολύ η κριτική στα ποιήματά μου, που δεν είχε καμία σχέση με τα ποιήματά μου! Βρέθηκε ένας τύπος, που γράφει ποίηση παλαιικού τύπου...



Αναφέρεστε στον Θωμά Τσαλαπάτη που έγραψε στην Εποχή ότι «το βιβλίο του Μπογδάνου έρχεται να συνδυάσει την τηλεοπτική πόζα με την ψευδορομαντική ποιητικότητα»;
Ναι. Πήγα σε μια παρουσίαση βιβλίου που γνώριζα πως θα ήταν εκεί. Ήθελα να δω πώς μιλάει και κινείται. Πως είναι το πρόσωπο ενός ανθρώπου που, χωρίς να γνωρίζει τίποτα για κάποιον, ένα πρωί είπε: «Ας τον ξεφτιλίσουμε για να γουστάρουμε εγώ και τα παιδιά». Ο τρόπος που ο συγκεκριμένος διαχειρίστηκε ένα λογοτεχνικό έργο ήταν ένα μνημείο προβληματικής συμπεριφοράς.

Συζητήσατε μαζί του;
Όχι. Έβγαλα τα συμπεράσματά μου, αλλά δεν θα τον χαρακτηρίσω δημοσίως. Αν ήταν, πάντως, κάποιος που είχα θαυμάσει και έγραφε τα ίδια επ’ αφορμή των ποιημάτων μου, θα προβληματιζόμουν σοβαρά. Ευτυχώς δεν συνέβη.

Όμως ο Πέτρος Τατσόπουλος τάχθηκε υπέρ σας στο facebook.
Δεν έχει διαβάσει το βιβλίο, αλλά έγραψε «μην του την πέφτετε», γιατί με ξέρει απ’ την εποχή που σπούδαζα κι έμενα στην Αγγλία και είχα στείλει γραπτά μου σε εκείνον και στον Χρήστο Χωμενίδη.

Τι σας είχαν πει για αυτά τα γραπτά;
Καλά λόγια.

Τις κριτικές των μη αναγνωρίσιμων τις «κρατάτε»;
Ορισμένες ήταν πίκρα, αλλά υπήρξαν κι αυτοί που έγραψαν ωραία πράγματα. Εκείνοι με τους οποίους αρνούμαι να κάνω λογοτεχνική συζήτηση είναι όσοι δεν μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά, κάνουν δύο ορθογραφικά λάθη ανά τέσσερις συλλαβές ή γράφουν κατ’ επιλογήν greeklish. Για μένα αυτοί που γράφουν έτσι είναι εθνοπροδότες. Είμαι εθνικιστής της γλώσσας. Δεν πιστεύω ούτε στο αίμα ούτε στη φυλή. Έλληνας γίνεσαι και το σπουδαιότερο που έχει να καυχηθεί και να διαφυλάξει αυτός ο λαός είναι η γλώσσα.

Είστε καλός ποιητής, κύριε Μπογδάνο;
Δεν είμαι κακός. Και δεν με ενδιαφέρει αν είμαι καλός ή κακός, με ενδιαφέρει να είμαι ποιητής, που θεωρώ ότι είμαι.

Τα ποιήματα του ΟΝ ήταν τα πρώτα σας;
Τα πρώτα που εξέδωσα. Γράφω ποιήματα από 14 χρόνων κι αν σταματήσω, θα σημαίνει ότι μου έχει συμβεί κάτι πάρα πολύ κακό. Μου είχε ζητηθεί να τα εκδώσω πριν από τρία χρόνια, αλλά δεν ένιωθα έτοιμος.

Τώρα γιατί νιώσατε;
Κάποτε έπρεπε να γίνει. Το βιβλίο μου, όμως, δεν έχει καν τη φωτογραφία μου.
Την ίδια ώρα που συνάδελφοι γράφουν βιβλία χρήσιμα μόνο για προσάναμμα στο τζάκι και τα εμπλουτίζουν με ωραίες φωτογραφίες τους και λεπτομερή βιογραφικά.

Θα υπάρξει επόμενο βιβλίο;
Ναι, αν ο Θεός με έχει καλά και δεν διαφωνήσουν με τον «τρόπο» τους θαμώνες της πλατείας Εξαρχείων.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ