Iεροκλής Μιχαηλίδης - Σινεμά, ο παράδεισός του

Εχει κάνει κάμπινγκ αμέτρητες φορές, από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν έκανε ελεύθερο ή αργότερα όταν προτιμούσε τα οργανωμένα της Χαλκιδικής. Η ζωή σε κάμπινγκ δεν είναι ξένη για τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, ο οποίος φέτος πρωταγωνιστεί στη σειρά του MEGA «Με τα παντελόνια κάτω», που καταγράφει τις περιπέτειες μιας ετερόκλητης ομάδας ανθρώπων, που λόγω οικονομικής κρίσης αναγκάστηκε να εγκατασταθεί σε κάμπινγκ. Η σειρά βεβαίως είναι κωμική, αλλά με οδηγεί αμέσως στο ερώτημα: μήπως πλάκα-πλάκα η επιστροφή σε κάμπινγκ ή κοινόβια θα μπορούσε να δώσει λύσεις σε σημερινά προβλήματα, να βοηθήσει ίσως να ξαναβρούμε την ξεχασμένη αλληλεγγύη; «Κι εμένα μου περνάει από το μυαλό αυτή η σκέψη, ενδεχομένως με γοητεύει κιόλας. Είναι μια ρομαντική αντίληψη, πολύ ενδιαφέρουσα. Από την άλλη πλευρά, είναι πολύ σοβαρό το θέμα της αλληλεγγύης που λείπει από τη δημοκρατία μας. Είναι ζήτημα πια λαϊκής κουλτούρας, από την οποία φαίνεται ότι χάσαμε την αλληλεγγύη».



- Αν και μέχρι στιγμής κάνατε μετρημένες τηλεοπτικές επιλογές, φέτος συμβαίνει να σας βλέπουμε και στο καινούριο «Με τα παντελόνια κάτω» και κάθε βράδυ στις επαναλήψεις του «Αστυνόμου Μπέκα». Πώς σας φαίνεται αυτό; 
Με ενοχλεί, είναι σχεδόν εξοργιστικό. Νομίζω ότι με τις συνεχείς επαναλήψεις γίνεται κατάχρηση, υπερκαταναλωτισμός χωρίς λόγο. Οσο για το ότι έχω κάνει μετρημένες δουλειές στην τηλεόραση, η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει πολύ λιγότερες απ’ ό,τι στο θέατρο. Κι αυτό γιατί προσπαθούσα πάντα να κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν. Στην τηλεόραση το αποτέλεσμα είναι λίγο ανεξέλεγκτο. Ελέγχεις τις προδιαγραφές και τις προθέσεις - μέχρι εκεί μπορείς. Με αφορά η τηλεόραση, ως προς το να κάνω πράγματα που μου αρέσουν πολύ. Δεν έχω κάνει για βιοποριστικούς λόγους. Μου αρέσει η τηλεόραση ως υποκατάστατο του κινηματογράφου. Εχω επίγνωση του τι λέω. Εχω ιδιαίτερη αγάπη στο σινεμά, στην κινηματογραφική μηχανή λήψης.

- Νόμιζα πως οι περισσότεροι ηθοποιοί στην Ελλάδα ξεχωρίζουν το θέατρο...
Δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης. Και τα δύο έχουν το ενδιαφέρον τους. Απλώς, στην Ελλάδα, οι ηθοποιοί που αγαπάμε το σινεμά είμαστε πιο στερημένοι. Εχω κάνει, ας πούμε, 6-7 ταινίες και 40 παραστάσεις. Θα ’θελα να κάνω περισσότερο κινηματογράφο.

- Πείτε μου ένα παράδειγμα, έναν διάσημο ρόλο που ονειρεύεστε.
Είναι πολλοί οι ρόλοι που αγαπώ και θαυμάζω. Θα ήταν ίσως λίγο ανοησία να πω ότι θα ήθελα να παίξω αυτό, που το έκανε κάποιος μεγάλος ηθοποιός. Ας πούμε ότι θα ήθελα να έπαιζα έναν ρόλο δίπλα στον Αλ Πατσίνο.

- Από ρόλους που έχετε υποδυθεί, από τη γιαγιά στους Αγαμους μέχρι τον πατέρα στην «Πολίτικη κουζίνα», υπάρχει κάποιος που ξεχωρίζετε;
Κάθε ρόλος είναι διαφορετικός. Με κάποιους υπάρχει βιωματική σχέση. Με τη «γιαγιά» στους Αγαμους, για παράδειγμα, ήταν και το γράψιμο, είχε κι άλλου είδους προσωπική δουλειά από πίσω. Ξεχωριστή σχέση έχω και με τον ρόλο του πατέρα στην «Πολίτικη κουζίνα» ή τον ρόλο του Μίλτου στο «Είμαστε στον αέρα». Στους ηθοποιούς υπάρχει και μια σειρά ρόλων που νομίζεις ότι δεν τους έχεις καταφέρει καλά, οπότε σου μένει απωθημένο. Οπως στις ερωτικές σχέσεις. Δεν είναι δυνατόν να έχεις πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Ειδικά όταν κάνεις ετερόκλητους ρόλους, κινείσαι ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Κι ο ηθοποιός δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει πίσω. Πρέπει να βγει, να εκτεθεί, ακόμα κι αν κάτι δεν του πάει καλά.

- Πείτε μου έναν ρόλο στον οποίο νιώσατε ότι κάτι δεν πήγε όπως θα θέλατε. 
Για παράδειγμα, πριν από 12 χρόνια στη «Μεγάλη μαγεία», έπαιζα τον ρόλο ενός 50άρη. Εγώ τότε ήμουν 39 χρονών. Παρόλο που πήγε καλά και χάρη στην εξαιρετική καθοδήγηση του Μίνωα Βολανάκη κατάφερα να κάνω κάποια βήματα και θεωρήθηκε επιτυχία, μέσα μου ήξερα ότι είχα διαδρομή ακόμα. Ισως αν έπαιζα τον ίδιο ρόλο 10 χρόνια μετά, να ήμουν καλύτερος. Επρεπε να τον κάνω στην κατάλληλη ηλικία. Οσοι κάνουμε αυτή τη δουλειά, και λόγω διαρκούς έκθεσης και λόγω μεγαλύτερης ματαιοδοξίας, είμαστε πιο επιρρεπείς στη λάθος επιλογή. Οπότε δεν μπορεί το αποτέλεσμα να είναι πάντα θετικό. Θα είναι και μέτριο ή αρνητικό.

- Πάμε στο κεφάλαιο Αγαμοι θύται. Εχετε πει ότι «στην ουσία οι Αγαμοι δεν υπήρξαν ποτέ ως θίασος, ούτε ως συγκρότημα. Ηταν ένας φορέας. Μια ιδέα». Θέλω να μου το εξηγήσετε: τι είναι τελικά οι Αγαμοι; 
Οι Αγαμοι ήταν μια δική μου εμμονή, μια δουλειά που ξεκίνησε το ’90, συνδυάζοντας το σατιρικό ύφος με στοιχεία καμπαρέ. Ολα αυτά τα χρόνια έχω επιλέξει περί τους 60 συνεργάτες. Ολοι τους είναι Αγαμοι. Εχω την ευθύνη του αποτελέσματος αυτής της δουλειάς, τα κείμενα, τη σκηνοθεσία, όμως οι Αγαμοι δεν μπορούν να είναι μαγαζί κανενός, ούτε δικό μου. Είναι μια συλλογική δράση. Θεώρησα ότι είναι καλύτερο να μην παίζουμε πολύ συχνά, γιατί θα το καταστρέψουμε. Σε αυτά τα 23 χρόνια, οι Αγαμοι ήταν ενεργοί τα 12-13, τα υπόλοιπα κάναμε παύση. Αυτό το μοντέλο τελικά κράτησε. Κι ελπίζω να κρατήσει γιατί είναι άποψη, είναι ματιά ζωής, έχει ενδιαφέρον και το αγαπώ.

- Για σας προσωπικά τι είναι οι Αγαμοι;
Είναι το παιδί μου, ένα κομμάτι της ζωής μου πολύ σημαντικό και παράλληλα συμπληρωματικό σε ό,τι άλλο έχω κάνει. Το είχα πάντα ως «πάρεργο», με την έννοια της πιο ερασιτεχνικής αντιμετώπισης στην επαφή του με την αγορά. Κάνοντας άλλες δουλειές, είχα την πολυτέλεια να το διαφυλάξω. Να μείνει κάτι ιδιαίτερο μέσα μου και να κρατήσει ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο. Επί 15 χρόνια μού ζητούσαν να πάω τους Αγαμους στην τηλεόραση. Μα, η τηλεόραση έχει άλλους κώδικες. Δεν ξέρω να το κάνω στην τηλεόραση. Επειδή το αγαπώ πολύ, είπα όχι.

- Εχετε εκφράσει την άποψη ότι όσοι κάνουν σάτιρα δεν πρέπει να γίνονται εισαγγελείς της κοινωνίας. Θεωρείτε, δηλαδή, ότι υπάρχουν όρια στη σάτιρα, και πού αρχίζουν αυτά; 
Εκεί όπου τα ορίζει η δική σου ποιότητα, το σύστημα αξιών και η αισθητική σου. Φυσικά και υπάρχουν όρια. Εσύ ορίζεις το πεδίο, τον κώδικα βάσει του οποίου κινείσαι. Εξαρτάται κι από το σε ποια θέση βάζεις τον εαυτό σου. Αν θεωρείς ότι είσαι πάνω απ’ όλους και είσαι καθοδηγητής, είναι μια στάση που απέχει πολύ από τη δική μου αντίληψη. Για μένα σάτιρα είναι να σχολιάζεις και να θέτεις ερωτήματα. Η σάτιρα δεν είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει τον κόσμο. Οταν γίνεται μέσο να εκτονώνεται ο θυμός του κοινού, που πιστεύει ότι για τα προβλήματά του φταίει πάντα κάποιος άλλος, τότε γίνεται μέρος του συστήματος. 

- Είπατε πρόσφατα ότι έχετε κι εσείς χρέη όπως όλοι...
Οταν σου χρωστάνε και δεν σε πληρώνουν, φτάνεις σε σημείο αναγκαστικά να χρωστάς κι εσύ. Τα χρέη σήμερα είναι καθημερινότητα για όλους, δεν θα μπορούσα να είμαι απέξω. Μπορεί, βέβαια, σήμερα κάποιος να πει ότι όποιος έχει σπίτι να μείνει και βενζίνη για να κινήσει το αυτοκίνητο, είναι προνομιούχος. Αυτή είναι άλλη συζήτηση. Εγώ πάντως ξέρω ότι πάντα αυτοί που διαμαρτύρονταν ήταν οι πιο προνομιούχοι. Ακόμα και σήμερα αυτοί που γκρινιάζουν συνεχώς δεν είναι αυτοί που βρίσκονται στη χειρότερη θέση.
 
- Ποιες είναι για σας οι απόλυτες διακοπές;   
Αυτό είναι το μόνο πράγμα στη ζωή μου στο οποίο έμεινα συνεπής. Γενικά είμαι αντιφατικός, χαοτικός έως σχιζοφρενής, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι απόλυτες διακοπές για μένα είναι σε ένα καλύβι που έχω σε μια πολύ ήσυχη παραλία, όπου μπορώ να απολαμβάνω την απομόνωση και την ηρεμία, τη συνομιλία με τη θάλασσα, τον αέρα και λίγους φίλους.