«Εννοείται ότι θα κάνω και δεύτερο παιδί»

Με την Αγγελική συναντιόμαστε ένα βραδάκι ύστερα από μια μέρα γεμάτη αλυσιδωτές υποχρεώσεις, εμφανίσεις της σε τηλεοπτικά πλατό και επαγγελματικά ραντεβού. Αυθόρμητη και φιλική, πριν ακόμα καθίσουμε στο τραπέζι τρελαίνεται στη θέα ενός μωρού λίγων μόνο μηνών, το οποίο παίζει στην αγκαλιά της μαμάς του ακριβώς δίπλα μας: «Λατρεύω τα παιδιά», μου λέει με χαμόγελο. «Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο», συμπληρώνει κοιτώντας τη μικρή που γελούσε και της άπλωνε το χέρι από δίπλα. Ετσι ξεκινάει και η συζήτησή μας. Απέναντί μου στέκεται μια νέα κοπέλα η οποία έγινε μητέρα όταν ήταν μόλις 24 ετών, την εποχή που το όνομά της είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό στην αθηναϊκή νύχτα. Την εποχή που -σύμφωνα με πολλούς- «τα δίνεις όλα και ή πετυχαίνεις ή χάνεσαι». 

Οκτώ χρόνια αργότερα η Αγγελική είναι ακόμα εδώ, πιο λαμπερή από ποτέ, και μας εκπλήσσει συνεχώς με τα ταλέντα της, τα οποία εκτός της μουσικής περιλαμβάνουν και τις χάρες της Τερψιχόρης, τις οποίες θαυμάσαμε σε προηγούμενο κύκλο του «Dancing with the stars». Τη ρωτάω εάν το νεαρό της ηλικίας της τη φόβισε, εάν θεώρησε ότι μπορεί να αποβεί μοιραίο για την καριέρα της, η οποία μόλις είχε ξεκινήσει: «Και η μητέρα μου με έκανε στα 17 της και πάντα μου άρεσε η μικρή διαφορά ηλικίας που είχαμε», απαντά. «Αν και η εγκυμοσύνη αυτή δεν ήταν προγραμματισμένη, ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκα ότι υπάρχει επιλογή. Ημουν σίγουρη ότι ήθελα αυτό το παιδί και θα το κρατούσα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και πιο ωραίο». Δεν χρειάζεται καν να τη ρωτήσω εάν θα ήθελε να κάνει ακόμη ένα παιδί. «Εννοείται», λέει χωρίς να το σκεφτεί, «αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Γι’ αυτό ακριβώς το βλέπω μάλλον να αργεί». 

Ο γιος της μόλις τελείωσε τη Β' Δημοτικού. Η ίδια πια τον χαίρεται χωρίς το άγχος που συνοδεύει κάθε δευτερόλεπτο μιας νέας μαμάς: «Σαφώς το παιδί μου ξέρει τι δουλειά κάνω και έχει έρθει πολλές φορές στο μαγαζί μαζί μου. Του αρέσει επίσης πολύ η μουσική, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαιτέρως», εκμυστηρεύεται. «Ξέρει τι δουλειά κάνει η μαμά του, του αρέσει πολύ να έρχεται μαζί καμιά φορά και να με βλέπει. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν έχουν επαφή με τα γύρω-γύρω, που μπορεί να γράφονται ή να ακούγονται. Μένει στο κομμάτι της μουσικής. Τον χειμώνα, για παράδειγμα, είχε φάει ένα κόλλημα με τον Σάκη και άκουγε συνέχεια τραγούδια του. Αν και είναι πολύ νωρίς για να βγάλει κανείς συμπεράσματα, φαίνεται πως το τραγούδι τού αρέσει πολύ. Ωστόσο, δεν είμαι από τις μαμάδες που θα σπρώξω το παιδί μου προς κάποια κατεύθυνση. Αυτό θα το βρει μόνος του όταν έρθει η ώρα. Οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, εγώ θα είμαι δίπλα του», καταλήγει. 

Συνεχίζουμε τη συζήτησή μας λέγοντάς μου ότι πολύς κόσμος νομίζει ότι είναι Θεσσαλονικιά, αφού μέχρι το 2003, όταν και κυκλοφόρησε το πρώτο της single -«Τη μοναξιά φοβάμαι»-, τραγουδούσε επί τρία χρόνια στις γνωστές «Μούσες» της συμπρωτεύουσας. Ωστόσο, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη: «Στην κλασική ερώτηση “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” εγώ απαντούσα “τραγουδίστρια”, στην αρχή ίσως και ασυναίσθητα», θυμάται. «Εξαιτίας του ότι ζούσα πολύ κοντά στη γιαγιά μου (σ.σ.: Καίτη Γκρέυ) και η μουσική υπήρχε γύρω μου, μου έβγαινε πολύ φυσικά. Αργότερα, στο γυμνάσιο είχαμε ένα γκρουπάκι με κάποιους συμμαθητές μου. Δεν διοργανώναμε ούτε live, ούτε τίποτα. Το κάναμε για εμάς και μόνο. Εγραφε τα κομμάτια ένας συμμαθητής μου και τα ηχογραφούσαμε σε ένα στούντιο, σε κασέτες. Μια από αυτές τις κασέτες την άκουσε κάποια στιγμή η γιαγιά μου, η οποία τότε ετοίμαζε τον καινούριο της δίσκο. Μου λέει “θα κάνουμε ένα ντουέτο μαζί”. Τα έχασα. Ημουν τελείως έξω από τα νερά μου, εντελώς άπειρη. Βεβαίως τρελάθηκα από τη χαρά μου όταν μου το είπε. 

Μπήκαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε το “Πονάνε”. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο. Χωρίς να το έχουμε συζητήσει ποτέ, με πήρε και με πήγε στον πολύ καλό της φίλο κ. Κοντόπουλο, τον ιδιοκτήτη του “Ποσειδώνιου”. Ετσι έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Εβγαινα στην αρχή κι έλεγα δύο τραγούδια. Παρότι όλα έγιναν γρήγορα και δεν πρόλαβα να το κυνηγήσω, δεν έπιασα τη γιαγιά μου να της πω να με βοηθήσει. Ηταν γραφτό». Κάνει μια παύση και συνεχίζει: «Θυμάμαι όλες τις στιγμές στην πορεία μου στον χώρο της μουσικής. Από τις πρώτες φορές στην πίστα που δεν είχα ούτε πείρα, ούτε ρεπερτόριο. Θέλει δρόμο μέχρι να μπεις στη δισκογραφία και να έχεις την ικανότητα να κρατήσεις ένα μαγαζί. Σε αυτό με βοήθησαν αυτά τα τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ήταν μεγάλο σχολείο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης έχουν βγάλει πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Δουλεύαμε τότε εφτά μέρες την εβδομάδα και πηγαίναμε από το χειμερινό μαγαζί κατευθείαν στο καλοκαιρινό. 

Διασκέδαζα αυτό που έκανα 100% και δεν σκεφτόμουν τι θα γίνει μετά. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να βελτιωθώ και να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να μπω στη δισκογραφία. Εμενα στην Καλαμαριά και αργότερα ένα διάστημα στην Περαία. Οταν έφτασε ο καιρός όπου έπρεπε πια να κατέβω Αθήνα, έκλαιγα. Την αγαπώ πολύ αυτή την πόλη. Λίγες μέρες πριν φύγω μόνιμα πια για την Αθήνα είχε κυκλοφορήσει το πρώτο μου τραγούδι. Ηταν καλοκαίρι και ήμαστε με παρέα σε ένα καφέ στην παραλία. Ξαφνικά με πήραν τηλέφωνο από την εταιρεία μου στην Αθήνα και μου είπαν ότι το τραγούδι παίζει στα ραδιόφωνα. Τρέξαμε με μια φίλη στο αυτοκίνητο και βάλαμε ραδιόφωνο. Οταν το άκουσα πρώτη φορά δάκρυσα από τη χαρά μου. Καθόμασταν μέσα στο αυτοκίνητο με υγρά μάτια. Η επόμενη δουλειά μου ήταν και πάλι στις “Μούσες” στην Αθήνα».

Τη ρωτάω αν έχει μετανιώσει για πράγματα που έκανε. Ή που δεν έκανε: «Δεν νομίζω ότι αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα έκανα κάτι διαφορετικά. Θεωρώ πως ό,τι γίνεται στη ζωή συμβαίνει για κάποιο λόγον. Σαφώς κάποια πράγματα θα μπορούσα να τα έχω χειριστεί διαφορετικά. Μπορεί να έχω μετανιώσει για κάποια, αλλά νομίζω ότι και να γυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι τα ίδια θα έκανα. Στη ζωή δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Αυτό που προσπαθώ είναι να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη, αν και μερικές φορές είναι αναπόφευκτο». Φυσικά δεν θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο και το θέμα της φωτογραφίας με τον ποδοσφαιριστή Σάββα Γκέντσογλου και το γεγονός ότι όταν την ανέβασε στο Twitter πριν από λίγες μέρες, αμέσως όλοι άρχισαν να μιλούν για τον νέο έρωτα στη ζωή της. Η ίδια απαντά ότι με τον Σάββα είναι μόνο καλοί φίλοι: «Εκείνη τη στιγμή δεν το σκέφτηκα. Είναι ίσως ένα από τα ελαττώματά μου, αλλά είμαι πολύ αυθόρμητη. 

Πολλές φορές τα media λειτουργούν έτσι και κάνουν την τρίχα τριχιά. Αν θέλω να κάνω κάτι θα το κάνω και, ειλικρινά, δεν θα σκεφτώ το μετά. Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα με τον κόσμο. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να έδινα τροφή στους δημοσιογράφους», λέει και συνεχίζει δίνοντας τη δική της άποψη για το κυνηγητό των καλλιτεχνών από τους παπαράτσι: «Τα πρώτα χρόνια σαφώς με ενοχλούσε κι ένιωθα άβολα. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί», λέει με την αγωνία εκείνης της εποχής αποτυπωμένη στη φωνή της. «Κάποια στιγμή όμως συνηθίζεις και το αποδέχεσαι αυτό ως ένα κομμάτι της δουλειάς. Από κει και πέρα επιλέγεις τι θες να βγει προς τα έξω και τι όχι. 

Εχω περάσει περιόδους στη ζωή μου που ήμουν πολύ ανοιχτή σε αυτό το κομμάτι, ίσως επειδή ένιωθα πολύ καλά, πολύ ευτυχισμένη -όχι επειδή ήθελα να το μοιραστώ- και λόγω της συναισθηματικής μου διάθεσης δεν με πείραζε. Λειτουργούσα πιο ελεύθερα και μπορεί να έβγαιναν περισσότερα πράγματα από την προσωπική μου ζωή απ’ όσα θα έπρεπε. Ωστόσο, δεν το μετανιώνω γιατί δεν μου αρέσει να καταπιέζομαι. Γενικά είμαι άνθρωπος αυθόρμητος και αυτό που θέλω να κάνω θα το κάνω. Δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία τού να κρυφτώ. Φωτογράφοι υπάρχουν σε συγκεκριμένα σημεία κι αν θέλεις μπορείς να πας αλλού. Τόσα μέρη υπάρχουν», λέει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι.