Το καραβάκι σε πελάγη αβεβαιότητας

Οι όμορφες αναμνήσεις είναι και οι πιο επώδυνες όταν συγκρίνονται με ένα ζοφερό παρόν και γι’ αυτό ακριβώς ούτε «το αγοράκι στο χάρτινο καράβι», ούτε «το κορίτσι με το λευκό φορεματάκι που έσβησε την ολυμπιακή φλόγα» δείχνουν ιδιαίτερη προθυμία να θυμηθούν το 2004. Κι όμως, όπως έδειξε η αυτάρεσκη και ακατανόητη τελετή έναρξης των φετινών Αγώνων, εκείνες οι δύο βραδιές στην αυγουστιάτικη Αθήνα πριν από οκτώ χρόνια ήταν σχεδόν μαγικές. Τα δύο παιδιά τού τότε ήταν μάλλον σε πολύ τρυφερή ηλικία για να συνειδητοποιήσουν πόσο μεγάλο ήταν αυτό στο οποίο πρωταγωνίστησαν. Από την άλλη, οι δύο νέοι τού σήμερα είναι ήδη αρκετά μεγάλοι ώστε να τους απασχολεί το αβέβαιο αύριο και όχι το ποιητικό χθες.

Μία από τις αξέχαστες εικόνες που είχε δημιουργήσει η έμπνευση του Δημήτρη Παπαϊωάννου στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών του 2004 ήταν η περίφημη βαρκούλα που έπλεε στο κέντρο του σταδίου. Ο Μιχάλης Πατσατζής, 11 ετών τότε, ήταν ο επιβάτης σε εκείνο το υπερμέγεθες χάρτινο καράβι. Η αποστολή του ήταν να κουνά το ελληνικό σημαιάκι με όσο μεγαλύτερο ενθουσιασμό μπορούσε παρασύροντας το κοινό στις εξέδρες αλλά και σε όλο τον κόσμο.



Αντίθετα, η 18χρονη σήμερα Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου έλαμψε σβήνοντας την ολυμπιακή φλόγα με ένα φύσημα, σε μια συμβολική κίνηση που σήμανε το τέλος της Χρυσής Ολυμπιάδας. Η Φωτεινή υπήρξε ένα από τα παιδιά που μεγαλώνουν στα παιδικά χωριά SOS και το γεγονός ότι βρέθηκε εντελώς τυχαία να πρωταγωνιστεί στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 τής άλλαξε τη ζωή: το ολυμπιακό ιδεώδες και ο εθελοντισμός μπήκαν στο μυαλό της και έπειτα από αρκετά χρόνια την οδήγησαν στο να προσφέρει τις υπηρεσίες της στα Special Olympics και, όπως ελπίζει η ίδια, ίσως φτάσει ακόμα και στην Ιατρική. «Στα Special Olympics κατάλαβα ότι θέλω να γίνω γιατρός», δηλώνει η Φωτεινή, εξηγώντας «ότι μέσα από τον εθελοντισμό γνώρισα πώς είναι να βοηθάς τους άλλους».

Φυσιοθεραπευτής και ποδοσφαιριστής

Ο Μιχάλης Πατσατζής, μολονότι ενδιαφέρεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν παρακολούθησε τη φετινή τελετή έναρξης στην τηλεόραση. Είχε άλλα, πολύ πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνει - εξάλλου βρισκόταν σε διακοπές στις Κυκλάδες. Εκ των υστέρων, βλέποντας αποσπάσματά της στο YouTube, έκρινε πως «η ελληνική τελετή το 2004 ήταν σαφώς ανώτερη» - και όχι επειδή την είχε ζήσει από μέσα. Κατά κάποιον τρόπο, ο «ιός» του αθλητισμού χτύπησε τον Μιχάλη χωρίς να το περιμένει, ίσως από εκείνο το βράδυ του 2004 μέσα στο ΟΑΚΑ: «Παίζω ποδόσφαιρο στην Α.Ε. Χαλανδρίου, αλλά θα ήθελα να εξελιχθώ και να παίξω σε μια μεγαλύτερη ομάδα», εξομολογείται και συνεχίζει: «Ως φίλαθλος υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό και πρότυπο παίκτη για εμένα είναι ο Κριστιάνo Ρονάλντο. Προτεραιότητά μου, όμως, είναι να γίνω ένας καλός φυσικοθεραπευτής τελειώνοντας τη σχολή στην οποία φοιτώ. Οπως είναι λογικό, επέλεξα τη φυσιοθεραπεία γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον αθλητισμό, που είναι το πάθος μου. Ελπίζω ότι τελειώνοντας θα μπορέσω να βρω δουλειά ώστε να σταματήσω να επιβαρύνω οικονομικά την οικογένειά μου».
Η εμφάνισή του στην τελετή έναρξης των Αγώνων του 2004 έκανε τον Μιχάλη Πατσατζή ιδιαίτερα δημοφιλή - κυρίως στις συμμαθήτριές του. Ηταν μόλις 11 ετών και η εικόνα του ξαφνικά είχε μεταδοθεί σε ολόκληρη την υφήλιο, και όλα αυτά λόγω της καλής του τύχης: επιλέχθηκε ανάμεσα σε δεκάδες συνομηλίκους του να ανέβει στο χάρτινο καραβάκι ενώ είχε βρεθεί στο ΟΑΚΑ συνοδεύοντας απλώς τον πατέρα του που ήταν εθελοντής. Από τη μία στιγμή στην άλλη ο Μιχάλης βρέθηκε να κάνει πρόβες για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι φίλοι του ήθελαν να ακούσουν τα πάντα, να μάθουν το πώς και το τι έγινε στο στάδιο. Ο Μιχάλης τους περιέγραφε ξανά και ξανά ό,τι θυμόταν - ό,τι θυμάται ακόμη και σήμερα: «Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν η στιγμή που βγήκα στο στάδιο. Ολα γύρω μου έγιναν λευκά καθώς τα φλας των φωτογράφων έπεφταν σαν αστραπές από παντού. Ηταν μια μοναδική στιγμή. Κάναμε πρόβες επί σχεδόν τρεις μήνες ώστε να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα». Οσο για το μυστήριο του πώς κινούνταν το χάρτινο καράβι, ο Μιχάλης αποκαλύπτει στο «ΘΕΜΑ» το… μεγάλο μυστικό: «Το κατάρτι της βάρκας που βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου δεν ήταν σταθερό. Εκεί λοιπόν μπήκε ένας άνθρωπος ο οποίος έσπρωχνε με τα πόδια του το καραβάκι, άλλωστε το νερό ήταν πολύ ρηχό. Τον κατεύθυναν με ενδοσυνεννόηση κι έτσι ήξερε πού έπρεπε να πηγαίνει χωρίς να βλέπει».

Το καραβάκι για το εξωτερικό

Η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου σήμερα είναι μια κοπέλα γεμάτη ενέργεια και διάθεση να παλέψει για τα όνειρά της. Η άμεση επιδίωξή της είναι να γίνει φοιτήτρια Ιατρικής και μολονότι η πρώτη της προσπάθεια στις Πανελλαδικές Εξετάσεις δεν ήταν επιτυχής, εκείνη επιμένει. Αποφάσισε να προσπαθήσει ξανά την επόμενη χρονιά, ελπίζοντας ότι θα είναι καλύτερα προετοιμασμένη και θα αξιοποιήσει τον επιπλέον χρόνο που έχει στη διάθεσή της. Παράλληλα, η Φωτεινή εξετάζει το ενδεχόμενο των σπουδών στις ΗΠΑ, σε μια χώρα όπου, όπως πιστεύει η ίδια και έχει δηλώσει στο παρελθόν, «υπάρχει διαφορετική προσέγγιση στην εκπαίδευση. Εκεί επιβραβεύεται η φαντασία και όχι η απλή απομνημόνευση».

Εκτός, όμως, από την προετοιμασία για την Ιατρική, η Φωτεινή προσπαθεί να κάνει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί: μέχρι πέρυσι έπαιζε μπάσκετ στην ομάδα νεανίδων του Πανιωνίου, ταυτόχρονα παρακολουθεί σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού, ενώ είναι εθελόντρια στα Special Olympics και στους Γιατρούς του Κόσμου. Εξυπακούεται, δε, πως δεν θα μπορούσε να ξεχάσει τα παιδικά χωριά SOS, στα οποία προσφέρει τις υπηρεσίες της αμισθί.
Από τη δική του πλευρά, ο Μιχάλης Πατσατζής, εκτός από τις σπουδές και τον αθλητισμό, παραμένει ένας νέος με τις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντα των ανθρώπων της ηλικίας του. Πηγαίνει τακτικά σινεμά και ακούει house μουσική - χωρίς να σνομπάρει, όμως, τα μπουζούκια. Εχει έναν αδελφό μεγαλύτερο κατά έναν χρόνο και μια αδελφή, μαθήτρια της Α’ Λυκείου.

Ο μικρός ήρωας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σήμερα αγωνιά για το μέλλον και τη ζωή του στην Ελλάδα. Η οικογένειά του, όπως λέει στο «ΘΕΜΑ», δεν είναι ευκατάστατη «Δυσκολευόμαστε, όπως όλοι, με τα νέα μέτρα και τις περικοπές. Ο πατέρας μου είναι γραφίστας και η μητέρα μου συνταξιοδοτήθηκε από το Δημόσιο», λέει και εξομολογείται πως σκέφτεται να φύγει στο εξωτερικό. «Να βρεθώ σε ένα περιβάλλον όπου θα υπάρχουν καλύτερες προοπτικές για το αντικείμενό μου, τη φυσιοθεραπεία», είναι ο στόχος του.

Οσο για τον εθελοντισμό, την Ολυμπιάδα της Αθήνας και ό,τι κράτησε στην ψυχή του αφότου έσβησαν οι προβολείς, ο 19χρονος σήμερα Μιχάλης Πατσατζής δεν διστάζει να παροτρύνει τους νέους να δοκιμάσουν την εμπειρία. Μάλιστα δηλώνει χαρακτηριστικά στο «ΘΕΜΑ»: «θα συμμετείχα και πάλι ως εθελοντής. Ενιωσα πολύ περήφανος που ήμουν κι εγώ κομμάτι της μεγαλύτερης αθλητικής εκδήλωσης που έγινε ποτέ στη χώρα μου».