Μια διαφορετική προσέγγιση στη γιορτή των Φώτων

Από όλα τα πάνδεινα που τραβούσαν οι πρόγονοί μας, δύο ήταν αυτά που ξεχώριζαν: η έλλειψη νερού –με τα κανάτια και τις πηγές του Αμαρουσίου και του Υμηττού δεν γινότανε δουλειά- και η σκόνη.
Αφορμή λοιπόν η γιορτή των Φώτων, για να βγάλουν το άχτι τους οι χρονογράφοι των εφημερίδων. Διάλεξα λοιπόν σήμερα –χρονιάρα μέρα- να σας μεταφέρω κάποιες σκέψεις για το θέμα από τον έξοχο λογοτέχνη Τίμο Μωραϊτίνη:
Η σημερινή γιορτή των Φώτων είναι γιορτή κατ΄εξοχήν Αθηναϊκή και θα έπρεπε να γιορτάζεται με την συμμετοχή όλων των κατοίκων της πρωτεύουσας στη τελετή του αγιασμού των υδάτων.

Όσοι τον τελευταίο καιρό βασανιστήκαμε από την μυρουδιά του χλωροφόρμιου, την οποία αποπνέει το αθηναϊκό νερό, θα έπρεπε να παραβρεθούμε στη κατάδυση του Σταυρού, και να ενώσουμε τις προσευχές μας, ώστε να καθαριστεί επί τέλους η Δεξαμενή του Κολωνακίου.
Για το ζήτημα του νερού, εν γένει, δεν έχουμε άλλη ελπίδα από αυτήν.

Το νερό όχι μόνο δεν ρέει στη πόλη, αλλά και δεν αποτελεί υγρό στοιχείο! Όταν μάλιστα βρέχει, όπως έβρεξε χτες, μεταβάλλεται σε σώμα στερεό από λάσπη και πέτρες.
Αλλά μήπως υπάρχει και υπό τη μορφή αυτή;

Το ωραίο όνειρο της δεσποινίδος ΟΥΛΕΝ κατάντησε απραγματοποίητο όνειρο γεροντοκόρης, που περιμένει, ακουμπισμένη στο παράθυρο, τον θρυλικό ιππότη... με τη στάμνα στο χέρι, όπως εμείς οι άλλοι περιμένουμε τον θρυλικό Μαρουσιώτη (σ.σ. εννοεί τον Σπύρο Λούη) για να του προσφέρουμε ένα τάλιρο αντί ενός ποτηριού νερού!

Ο μόνος ίσως που εξακολουθεί να βλέπει τον χείμαρρο νερού είναι ο αισιόδοξος αγαπητικός της Αντριάνας, ο οποίος, ακόμα και στη ώρα της μεγαλύτερης λειψυδρίας, δεν έπαυε να της τραγουδά:
Πάρε με, Αντριάνα μου, να σε βοηθώ στη πλύση,

Και να σου κουβαλώ νερό απ΄το Βαθρακονήσι
(σ. σ. Το Βατραχονήσι ήταν μια νησίδα του Ιλισού, κοντά στο Στάδιο, όπου οι πλύστρες - μεταξύ των οποίων και η περιβόητη Αντριάνα- έπλεναν τα ασπρόρουχα των νοικοκυριών όπου δούλευαν. Το τραγούδι της Αντριάνας είχε γίνει μεγάλο σουξέ, και κάθε επιθεώρηση φρόντιζε να το εντάξει στο ρεπερτόριό της)

Έχω την εντύπωση ότι η ΟΥΛΕΝ τον έβαλε να τραγουδά για να μας πείσει, με τον μελωδικό αυτό τρόπο, ότι πνιγόμαστε στα νερά! Αλλοίμονο όμως, μόνο στο χλωροφόρμιο πνιγόμαστε...
Περιμένουμε λοιπόν, με αγωνία, με τη σημερινή κατάδυση του Θεανθρώπου να σωθούμε και εμείς!

Φανταζόμαστε βέβαια, ότι σήμερα, με τον αγιασμό του νερού, δεν θα φύγουν μόνο οι Καλικάντζαροι από την υπό τον Λυκαβηττό υδαταποθήκη, αλλά όλα τα άλλα υδρόβια ζωύφια που τρέφονται εκεί, με δαπάνη της ελληνικής αδιαφορίας...
Ο Θεάνθρωπος μαρτύρησε και σταυρώθηκε για τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους. Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό ήταν η μοναδική Του θυσία. Μια μεγάλη επίσης θυσία είναι το ότι δέχεται να βυθίζεται κάθε χρόνο στην αθηναϊκή Δεξαμενή, και νομίζω ότι ακούω να επαναλαμβάνονται οι μελαγχολικοί λόγοι

¨Πάτερ, ει δυνατόν, παρελθέτω απ΄εμού το ποτήριον τούτο¨
(βασισμένο σε χρονογράφημα του Τίμου Μωραϊτίνη στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ τον Ιανουάριο του 1931)

Για περισσότερα: https://minoas.gr/syggrafeas/sitaras-thomas/
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς