Ίδιο το έργο, ανάλατη η σούπα...

Κι έψαχνα να βρω τι μου θυμίζει… Τελικά το βρήκα: Το πρωτάθλημα της Superleague μου θυμίζει κινηματογραφικό συγκρότημα Multiplex. Με τη μόνη διαφορά ότι σ’ όλες τις αίθουσες παίζει το ίδιο έργο.

Στο ίδιο έργο θεατές…  Και το χειρότερο είναι πως αυτό το έργο δεν βλέπεται με τίποτα. Χίλιες φορές στα Village. Άσε που εκεί είναι και πιο φτηνό το εισιτήριο.

Διάβασα ότι είμαστε μία από τις χώρες με τον πιο φτωχό μέσο όρο τερμάτων ανά παιχνίδι. Ανά την Ευρώπη. Το συνηθέστερο σκορ είναι το 1-0. Όπως λέει και το παλιό σύνθημα, ένα και να καίει. Και ο φίλαθλος να κλαίει. Τα λεφτά του.

Ύστερα από το υπερθέαμα που απολαύσαμε και σ’ αυτή την αγωνιστική, κανείς πλέον δεν πρέπει ν’ αναρωτιέται γιατί τα γήπεδα αδειάζουν. Και τα Village γεμίζουν.

Βέβαια, ο αντίλογος εδώ είναι ότι τελευταία ακόμα και στα σινεμά σούπες βλέπουμε. Και μάλιστα ανάλατες. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον ρε παιδάκι μου κάποιοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες που, αν μη τι άλλο, τις κάνουν πιπεράτες.

Τη δική μας τη σούπα όμως που βλέπουμε κάθε Σαββατοκύριακο δεν υπάρχει κανείς να την κάνει πιπεράτη. Εντάξει, δεν λέω, κάποιοι προσπαθούν. Όπως π.χ. αυτοί -όλοι, δηλαδή- που βγάζουν ανακοινώσεις και κάνουν δηλώσεις κατά της διαιτησίας. Λέει ο ένας, απαντάει ο άλλος. Ωραία πράγματα. Καθότι μόνο έτσι νοστιμεύει η σούπα. Σου ’πα – μου ’πες.

Το μαγείρεμα της συγκεκριμένης σούπας, πάντως, πέρασε από πολλά στάδια. Και κυρίως από το στάδιο «Ανθή Καραγιάννη», όπου η είδηση ήταν ότι ο Ολυμπιακός έβαλε πέναλτι. Στους βάζελους βέβαια δεν άρεσε αυτή η σούπα. Μόνο οι γαύροι την απόλαυσαν. Ψαρόσουπα.