Ο Γιώργος Χελάκης για την ξεφτίλα της Μπαρτσελόνα: Στο Λίβερπουλ γίνεται (ποδοσφαιρική) επανάσταση

Ηταν σπονδή στο ποδόσφαιρο. Η Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ θυσίασε στον βωμό του ποδοσφαίρου την Μπαρτελόνα του Μέσι.  Η... θυσία απλώθηκε και εξάγνισε το σώμα του ποδοσφαίρου που το ταλαιπωρούν οι σκοπιμότητες, οι υπερπροβολές των αστέρων του, η εμπορευματοποίησή του.  Οταν το τρόπαιο πήγαινε στην Ρεάλ και παλιότερα την Μπαρτσελόνα, μιλούσαμε για τον Κριστιάνο και τον Μέσι. Τώρα για αυτό το επίτευγμα της Λίβερπουλ για ποιον θα μιλήσουμε; Πού θα βρούμε εκείνον το έναν για να του επιδαψιλεύσουμε τιμές, για να τον «τραβήξουμε» από όλους τους άλλους και να τον αναδείξουμε ως μοναδικό ήρωα. Ερχεται η Λίβερπουλ και μας βγάζει από τις δημοσιογραφικές ευκολίες μας. Δεν υπάρχει πρόσωπο για να «το πάμε πάνω του» και να ξεμπερδέψουμε. Η Λίβερπουλ δεν είναι ομάδα του ενός. Είναι ακριβώς αυτό: Ομάδα! Επαιξε χωρίς τρία βασικά στελέχη της, τον Σαλάχ, τον Κεϊτά και τον Φιρμίνο. Κι όμως έπαιξε όπως θα έπαιζε αν στην σύνθεσή της ήταν και οι τρεις. Με τον ίδιο τρόπο. Βγάλτε από την Μπαρτσελόνα τον Μέσι και μπορείτε να αντιληφθείτε την διαφορά. Η μάλλον, θυμηθείτε πώς έπαιζε το βράδυ της Τρίτης με τον Μέσι εξαφανισμένο και θα αντιληφθείτε την διαφορά.

Οταν οι οπαδοί «παίζουν μπάλα»

Η Λίβερπουλ είναι το καλύτερο παράδειγμα για να κατανοήσουμε τι σημαίνει ομάδα και ομαδικό πνεύμα, ικανό να πετύχει τα πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κι όποιος αρχίσει να ψάχνει χωρίς να ξεκινήσει από τους οπαδούς και την εξέδρα, θα κάνει λάθος από την αρχή. Γιατί ομάδα Λίβερπουλ σημαίνει πρώτα από όλα ο κόσμος της ομάδας. Ολοι αυτοί που τον καιρό της μεγάλης ανεργίας επί Μάργκαρετ Θάτσερ έδιναν από το υστέρημά τους, από το επίδομα της ανεργίας για να βρεθούν στις εξέδρες του Ανφιλντ. Ολοι αυτοί που είχαν ανάγκη τις χαμηλές τιμές των εισιτήριων που είχε θεσπίσει η διοίκηση για να τους δώσει τη δυνατότητα να βρίσκονται κοντά στην αγαπημένη ομάδα τους. Είναι τώρα όλοι εκείνοι που θυσιάζουν το μεροκάματό τους για να υποστηρίξουν την ομάδα.

Η Λίβερπουλ είναι η ομάδα της φτωχολογιάς στην πόλη με το μεγάλο λιμάνι. Το σημειώνω γιατί υπάρχει και η Εβερτον, η ομάδα των εφοπλιστών. Η Λίβερπουλ δεν είναι κολεκτίβα. Εχει Αμερικανούς ιδιοκτήτες και παίκτες με ακριβά συμβόλαια. Τον τόνο όμως, εξακολουθούν να δίνουν οι οπαδοί της. Αυτοί χρωματίζουν και σφραγίζουν την ιστορία της και την νοοτροπία της. Μαζί τους ένας Γερμανός προπονητής, ο Γιούργκεν Κλοπ, που κατάλαβε αμέσως πού έχει έρθει και υποκλίθηκε στην εργατική καταγωγή των οπαδών και κολάκεψε την περηφάνια τους.

Γενικά και αφηρημένα μπορούμε όλοι να μιλάμε για την βοήθεια που παίρνει η ομάδα από τους οπαδούς τους στο θρυλικό Ανφιλντ. Μόνο όσοι έχουμε βρεθεί στις εξέδρες τους και έχουμε ανατριχιάσει ακούγοντας τους οπαδούς να τραγουδούν είμαστε σε θέση να το συλλάβουμε. Είναι εξεγερτικό και συνάμα συγκινητικό, να βλέπεις παππούδες και γιαγιάδες να διαβεβαιώνουν τους παίκτες της ομάδας ότι δεν θα τους αφήσουν ποτέ μόνους, Να το τραγουδούν αυτοί οι άνθρωποι του καθημερινού μόχθου σε αυτούς με τα χρυσοφόρα συμβόλαια την ώρα που χάνουν έναν αγώνα ή ακόμα και ένα πρωτάθλημα.

Τα δάκρυα του Μίλνερ...

Η Λίβερπουλ είναι μια σπουδαία ομάδα, διαχρονικά από τις καλύτερες στον κόσμο, αλλά είναι κυρίως ένα πολιτιστικό φαινόμενο, ένα κοινωνικό γεγονός. Φέτος έχει μια πάρα πολύ καλή ομάδα, δημιούργημα ενός εμπνευσμένου προπονητή που βρήκε το νήμα το οποίο συνδέει την γερμανική Ντόρτμουντ με την Λίβερπουλ. Το νήμα είναι οι αφοσιωμένοι οπαδοί με τις γνωστές αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές  απόψεις και συμπεριφορές.

Ο Κλοπ δημιούργησε σύνολο. Το αντιπαρέβαλε με τον απόλυτο σούπερ σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον Μέσι και νίκησε. Νίκησε στα σημεία γιατί από ένα άστοχο σουτ ή μια απόκρουση του τερματοφύλακα μπορεί να είχε προκριθεί η Μπαρτσελόνα. Ομως, το υπόδειγμα του Κλοπ και της Λίβερπουλ νίκησε εκείνο της Μπαρτσελόνα.

Από αυτή την ιστορική πρόκριση της Λίβερπουλ υπάρχει κέρδος για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το άθλημα είναι πρωτίστως ομαδικό. Είναι κυρίως θέμα ομαδικότητας και συνεργασίας. Τα σολαρίσματα του Μέσι, του Ρονάλντο και του Σαλάχ είναι πολύ χρήσιμα. Απαραίτητη είναι η συνεργασία και η  συλλογική προσήλωση στον στόχο. Ο Γιούργκεν Κλοπ πήρε την ενέργεια που έστειλε η εξέδρα στον αγωνιστικό χώρο και την μετέτρεψε σε φτερά στα πόδια των παικτών του.

Ο τριαντατριάχρονος Μίλνερ που έκλαιγε όταν μαζί με τους συμπαίκτες του υποκλινόταν στην εξέδρα δεν πρόκειται να περάσει στην χωρία των σπουδαίων παικτών. Κάλυψε όμως περίπου έξι χιλιόμετρα περισσότερα από τους αντιπάλους του στη μεσαία γραμμή και στη αριστερή πλευρά και  αυτό σχετίζεται με την παρότρυνση που πήρε από την εξέδρα. Τα δάκρυά του είναι η ευγνωμοσύνη στους οπαδούς που τον μεταμόρφωσαν από  έναν παίκτη που περίσσευε στην πάμπλουτη Σίτι, σε ένα βασικό πυλώνα της ομάδας που δημιούργησε ο Κλοπ...