Είναι ο άνθρωπος που κρύβεται πίσω από την εκτόξευση της Κατερίνας Στεφανίδη. Το στήριγμα της εντός και εκτός γηπέδου καθώς εκτός από προπονητής της τα τελευταία χρόνια είναι και ο σύζυγος της.
Ο λόγος για τον Μιτς Κρίερ, τον Αμερικανό που στην πατρίδα του ελάχιστοι ασχολούνται με τα κατορθώματα του, αλλά στην Ελλάδα αποτελεί πλέον μία αναγνωρίσιμη φιγούρα.
Χαμογελαστός και χαμηλών τόνων, ο μισός Έλληνας πλέον, μίλησε στο www.protothema.gr για τη σχέση τους, τις δυσκολίες που υπάρχουν στο διαχωρισμό των ρόλων προπονητή και συζύγου, ενώ δεν έκρυψε το θαυμασμό του για την Κατερίνα και την επιμονή της στο να πετύχει αυτό που έχει βάλει ως στόχο, αλλά και την αγάπη του για την Ελλάδα.
Χαλαρός, με ένα ποτήρι τεκίλα στο χέρι, αλλά πάντα χαμογελαστός γιατί όπως παραδέχθηκε "το να είσαι αισιόδοξος σε βοηθάει να πετυχαίνει τους στόχους σου"...
-Είναι πιο αγωνιώδες να είσαι προπονητής ή αθλητής;
«Είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί ποτέ δεν ήμουν αθλητής τέτοιου επιπέδου. Οπότε είναι πιο δύσκολο για μένα να είσαι προπονητής, αφού δεν μπορείς να ελέγξεις τα πράγματα. Απλά προετοιμάζεις την όλη κατάσταση κι ελπίζεις πως όλα όσα έκανες θα βγουν. Όταν είσαι αθλητής έχεις τον έλεγχο των συναισθημάτων και των πράξεων σου»
-Με την περίπτωση σου όμως είναι λίγο πιο περίπλοκο καθώς πέρα από προπονητής είσαι και σύζυγος της Κατερίνας. Πως μπορείς και τα διαχωρίζεις;
«Α, τα καταφέρνουμε μια χαρά μ’ αυτό το ζήτημα. Δεν συζητάμε πολύ για επί κοντώ στο σπίτι. Όταν κάνουμε προπόνηση, τότε υπάρχει μόνο το επί κοντώ, όταν είμαστε σπίτι έχουμε τη φυσιολογική μας ζωή. Έχουμε ζωή και έξω από το επί κοντώ κι αυτό νομίζω ότι είναι το πιο υγιές. Προσπαθούμε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα. Κι οι δύο λατρεύουμε το επί κοντώ, έτσι γνωριστήκαμε και προφανώς συζητάμε κάποιες φορές ή αν έχει προκύψει κάτι, αλλά μας αρέσει να κάνουμε διάφορα πράγματα. Το έχουμε ξεχωρίσει και προσπαθούμε να αφήσουμε την προπόνηση έξω από το σπίτι
»
-Αφήνει γλυκόπικρη γεύση το παγκόσμιο του κλειστού με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου;
«Όχι, όχι καθόλου γλυκόπικρη… Πηγαίνεις σε τέτοιους αγώνες με στόχο να βρεθείς στο βάθρο, αλλά δεν μπορείς να ελέγξεις το τι θα κάνουν άλλοι… Η Κατερίνα είχε την πιο σταθερή χρονιά της στον κλειστό στίβο. Κάθε χρόνο γίνεται και πιο σταθερή σε ψηλά ύψη και έχοντας ένα μέσο όρο αλμάτων 5.78 σε 6 μίτινγκ δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο. Κι αυτή η σταθερότητα είναι ένα σημαντικό ζητούμενο για εμάς και να είστε σίγουροι ότι σύντομα θα έρθουν και τα μεγάλα άλματα
».
Κάπου εκεί ο Μιτς δίνει και μια άλλη διάσταση στην παρουσία της Κατερίνας στο Μπέρμιγχαμ, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την ευθύνη για την πρώτη της ήττα μετά από 19 αγώνες...
«Είχαμε την ατυχία με την τραυματισμό της κι ίσως έκανα κι εγώ λάθος πιέζοντας λίγο περισσότερο απ’ όσο έπρεπε για να αφομοιώσει κάποιες αλλαγές που κάναμε στην προπόνηση. Πίστευα ότι ήταν έτοιμη γι’ αυτές και «κόλλησα» λίγο παραπάνω, αλλά έβλεπα ότι δεν ήταν ιδιαίτερα άνετη. Κάναμε κάποιες προσαρμογές που δεν εύκολο να τις αποδεχθείς και ίσως δεν της έδωσα και πολύ χρόνο. Πάντως όταν τις εμπιστευόταν έκανε κάποια μεγάλα άλματα και νομίζω ότι στον ανοικτό που θα έχουμε περισσότερο χρόνο θα φανούν πολλά περισσότερο πράγματα».
-Με την Κατερίνα ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά ή έρωτας που προέκυψε μέσω του αθλητισμού; Την γνώριζες πριν ξεκινήσεις να την προπονείς;
«Δεν την ήξερα και η πρώτη φορά που την είδα ήταν στο φεστιβάλ επί κοντώ με τη συμμετοχή 3.000 αθλητών στο Ρίνο… Μόλις είχε αποφοιτήσει από το κολέγιο κι εγώ ήμουν εκεί με την αθλήτρια που προπονούσα εκείνη την περίοδο. Μας σύστησε η μάνατζερ της και μια άλλη μάνατζερ που ήταν παρούσα εκεί μου είπε εκείνη την ημέρα ‘Μιτς θα παντρευτείς την Κατερίνα’. Γέλασα γιατί ήταν λίγο αμήχανο και παράξενο αφού δεν την ήξερα, αλλά μετά από λίγο καιρό ήρθε και με επισκέφτηκε στο Φοίνιξ όπου εκείνη την περίοδο ήταν η βάση μου και έκανε προπονήσεις. Αποφάσισε να μετακομίσει κι αυτή εκεί και για 6 μήνες νομίζω έμενε στο σπίτι μου… Μετά μετακόμισε στο δικό της σπίτι και ήμασταν σαν φίλοι κολλητοί… Τότε είχαμε κι οι δύο σχέση, ξέραμε ο ένας τα μυστικά του άλλου, μιλούσαμε για τα πάντα και στο τέλος σιγά, σιγά γίναμε ζευγάρι»
-Αυτή είναι η ζωή,,,
«Ναι (γέλια)… Ήταν το τέλειο σενάριο. Άλλες φορές δεν μπορείς να καταλάβεις την κοπέλα με την οποία βγαίνεις, αλλά εγώ με την Κατερίνα είχαμε έρθει τόσο που καταλαβαίναμε πολύ καλά ο ένας τον άλλον».
-Ποιο είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που θαυμάζεις περισσότερο στην Κατερίνα τόσο ως προπονητής όσο και ως σύζυγος;
«Η αφοσίωση της! Όχι μόνο στα σπορ αλλά στα πάντα. Είναι πεισματάρα κι ίσως για τους Έλληνες είναι σύνηθες οι γυναίκες να είναι ξεροκέφαλες και να κάνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Για μένα όμως ήταν κάτι καινούργιο, αλλά πραγματικά λατρεύω που είναι σκληρή, πεισματάρα κι ακόμη κι αν προκαλεί κάποιες διαμάχες μεταξύ μας μου αρέσει. Με το πείσμα της με κάνει να γελάω και μ’ αρέσει να τη βλέπω να λειτουργεί έτσι τόσο στα σπορ όσο και στην προσωπική της ζωή».
-Της έχεις βάλει τις φωνές ποτέ στην προπόνηση;
«Κάποιες φορές αν και γενικά δεν μ’ αρέσει να φωνάζω... Εξαρτάται, πρέπει πάντα να «διαβάζω» την κατάσταση και φυσικά κάθε αθλητής δεν είναι το ίδιο. Καταλαβαίνω ότι η Κατερίνα είναι μεγαλωμένη με μια διαφορετική νοοτροπία και ίσως κάποιες φορές το χρειάζεται και θέλει να είμαι πιο… επιθετικός και κυρίαρχος μ’ αυτήν. Δεν μας αρέσει αυτού του είδους η συμπεριφορά από έναν προπονητή, δεν την θεωρώ παραγωγική, αλλά όπως σας είπα και πριν κάθε αθλητής είναι και μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Κάποιες φορές πρέπει να παίξεις με το μυαλό τους και είναι κι αυτό μια λύση»
-Ποιο είναι το όριο της Κατερίνας κατά την προσωπική σου άποψη;
«Νομίζω ότι δεν έχει όρια! Προσωπικά θεωρώ ότι έχει απεριόριστες δυνατότητες και μπορεί να πηδήξει πραγματικά πολύ ψηλά. Πιστεύω ότι μέσα στα επόμενα χρόνια το παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ γυναικών θα ανέβει 15 με 20 εκατοστά γιατί υπάρχει ένα γκρουπ αθλητριών κι ανάμεσα τους κι η Κατερίνα που έχουν τρομερές προοπτικές. Το 5.20 είναι ένα εφικτό ύψος για τις γυναίκες και υπάρχουν πολλοί καλύτερες επικοντίστριες από άνδρες έφηβους επικοντιστές που πηδούν 5.20. Απλά είναι θέμα νοοτροπίας και μόλις το ξεπεράσουν θα ανεβαίνουν όλο και πιο ψηλά. Κι η Κατερίνα προετοιμάζεται για να είναι εκεί…».
Έχετε μοιρασμένους ρόλους στο σπίτι;
«Εγώ έχω το… κατασκευαστικό κομμάτι, αλλά κάποιες φορές θέλει να μπλέξει κι αυτή και την αφήνω… Κάθομαι και την πειράζω βέβαια όλη την ώρα, αλλά θεωρώ ότι είναι καλό να ασχολείται με πολλά πράγματα. Όταν ήρθε στην Ελλάδα έκανε μόνο ένα πράγμα. Ήταν πολύ καλή επικοντίστρια, αλλά την παροτρύνω να κάνει κι άλλα πράγματα… Αν δεν ήταν επικίνδυνο θα πηγαίναμε για σκι και πατινάζ στον πάγκο, αλλά παίζουμε μπάσκετ, πινγκ πονγκ και την βάζω να χρησιμοποιεί πιο πολύ το αριστερό της χέρι αν και δεξιόχειρας γιατί θεωρώ ότι έτσι έχει καλύτερο έλεγχο του σώματος της και μπορεί να αντιλαμβάνεται πιο γρήγορα κάποιες καταστάσεις».
-Παρακολουθείτε σπορ στο σπίτι;
«Όχι ιδιαίτερα… Μικρός έβλεπα αρκετά αμερικανικό ποδόσφαιρο και μπέιζμπολ, αλλά μετά το κολέγιο δεν είχα ιδιαίτερη επαφή»
-Αγώνες από ελληνικά πρωταθλήματα;
«Λίγο… Ο μπαμπάς της Κατερίνας είναι Παναθηναϊκός κι όταν είμαστε στην Αθήνα και έχει αγώνες τότε η τηλεόραση είναι γυρισμένη εκεί. Πριν δύο χρόνια μάλιστα υπήρχε ένα ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στο μπάσκετ και ήθελα να πάω, αλλά τη μέρα του αγώνα φύγαμε για μίτινγκ στο εξωτερικό. Ποδόσφαιρο για να πω την αλήθεια δεν βλέπω ιδιαίτερα γιατί δεν το καταλαβαίνω και δε μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, όπως αντιστοίχως είναι λίγο δύσκολο για έναν Έλληνα να δει αμερικανικό ποδόσφαιρο».
-Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική νοοτροπία για τον περίφημο ελληνικό τρόπο ζωής και ποιο μέρος σου έχει αρέσει περισσότερο δεδομένου ότι είχες πει ότι θα ήθελες να επισκεφτείς τα νησιά;
«Πέρσι το καλοκαίρι πήγαμε Μύκονο και Σαντορίνη, αν και οι περισσότεροι μας έλεγαν ότι καλύτερα θα ήταν να πάμε στα μικρότερα νησιά κι όχι στις τουριστικές ατραξιόν, αλλά όπως έλεγα για κάποιο λόγο έχουν αποκτήσει αυτή τη φήμη σ’ όλο τον κόσμο»
-Σου άρεσαν;
«Ναι φυσικά!»
-Μύκονος ή Σαντορίνη;
«Για μένα η Σαντορίνη είναι πολύ πιο ωραία… Ειλικρινά τώρα στη Μύκονο νόμιζα ότι είσαι στην Αθήνα… Ωραίο μέρος δεν αμφιβάλλω, έχει έντονη ζωή αλλά η Σαντορίνη είναι κάτι ξεχωριστό»
-Όσον αφορά την ελληνική νοοτροπία;
«Την λατρεύω! Είναι πολύ καλύτερη απ’ αυτή που έχουμε εμείς στις ΗΠΑ. Εδώ απολαμβάνεται τη ζωή σας. Ο κόσμος είναι συνέχεια στην κίνηση, πίνεται καφέ και απολαμβάνεται την κάθε στιγμή, ο κόσμος μιλάει , υπάρχουν παρέες και γενικά μου αρέσει πάρα πολύ όλο αυτό το σκηνικό»
-Σ’ αναγνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο;
«Στις ΗΠΑ όχι, στην Ελλάδα ναι (γέλια)…»
-Πίστευες ποτέ ότι θα γινόσουν αναγνωρίσιμος σε μια ξένη χώρα τόσο μακριά από την πατρίδα σου;
«Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί για να πω την αλήθεια!»
-Και τι αισθήματα δημιουργούνται μέσα σου όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο;
«Πρώτα απ’ όλα είναι πολύ καλό για την ίδια τη χώρα και μου αρέσει που ο κόσμος νιώθει ενθουσιασμό και περηφάνια μετά από κάποια επιτυχία. Είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα και τους Έλληνες»
-Για σένα δεν είναι σημαντικό;
«Είναι, αλλά είναι και διαφορετικό,. Λατρεύω το επί κοντώ, τα να προπονώ, αλλά μ’ αρέσει να είναι στο παρασκήνιο. Να είμαι έξω από το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αντιθέτως μ’ αρέσει να βλέπω την Κατερίνα να είναι εκεί… Εγώ προτιμώ να καβαλώ τη μηχανή μου και να κάνω μια βόλτα».
-Αγαπημένο σου ελληνικό φαγητό;
«Α, εδώ άρχισαν οι ζόρικες ερωτήσεις… Είναι δύσκολο να απαντήσω»
-Ξέρεις να μαγειρεύεις;
«Ναι! Έχουμε κάνει στο σπίτι παστίτσιο κάποιες φορές, φασολάκια μία φορά στις 15 μέρες και φακές στάνταρ μια φορά την εβδομάδα (σ.σ. όλα τα φαγητά τα είπε με άπταιστη ελληνική προφορά). Επίσης μου αρέσει το ‘λεμονάτο’, αλλά μόνο στην Ελλάδα γιατί στις ΗΠΑ το κρέας είναι διαφορετικό, αλλά και το γιουβέτσι. Ίσως το γιουβέτσι είναι το αγαπημένο μου και η μαμά της Κατερίνας είναι υπέροχη μαγείρισσα».
-Η Κατερίνα χαμογελά συνέχεια… Το ίδιο κι εσύ. Είναι μια στάση ζωής;
«Ναι κι είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που έπρεπε να περάσει η Κατερίνα για να γίνει καλύτερη. Δείτε την Ελάιζα Μακάρτνει μετά από κάθε της προσπάθεια. Ακόμη κι αν παραλίγο να σκοτώσει τον εαυτό της χαμογελάει συνέχεια. Δεν την απασχολούν τα 20 πράγματα που έκανε λάθος, αλλά το ένα που έκανε σωστά και στο επόμενο άλμα της προσπαθεί να κάνει δύο πράγματα σωστά. Βέβαια αυτό είναι και θέμα νοοτροπίας και στην Ελλάδα δεν είστε τόσο αισιόδοξοι στον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα στον στίβο. Περισσότερο σκέφτεστε τι έκανα λάθος και να το διορθώσω κι όχι τι έκανα σωστά και να χτίσω πάνω σ’ αυτό. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές., Ίσως στις ΗΠΑ είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι. Θα πω ένα παράδειγμα. Η Σάντι Μόρις τεχνικά μπορούσε να φτάσει σε ύψη που έχει φτάσει μέχρι στιγμής, αλλά είναι ο πιο θετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Κι αυτή η στάση ζωής είναι πολύ σημαντική κι εφόσον κι η Κατερίνα έχει μεγαλύτερη αισιοδοξία θα έρθουν και τα μεγαλύτερα άλματα»
-Η διεύρυνση της οικογένειας είναι μέσα στα πλάνα σας;
«Ασφαλώς… Κι οι δύο θέλουμε, αλλά το που θα μένουμε θα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Ο χρόνος θα δείξει πότε είναι η κατάλληλη στιγμή και φυσικά θα εξαρτηθεί από το πώς θα είναι και η πορεία της Κατερίνας»
-Να υποθέσουμε ότι το παιδί ή τα παιδιά θα είναι σίγουρα επικοντιστές;
«Χα, χα, χα… Κι οι δύο λέμε όχι σ’ αυτή την προοπτική!»
Γιατί;
«Σίγουρα δεν θα πιέσουμε να ακολουθήσουν το επί κοντώ. Το γκολφ και το τένις είναι πολύ ωραία αθλήματα για παράδειγμα και με πολύ περισσότερα λεφτά»
-Ατομικά σπορ πάντως
«Ναι, τα ομαδικά σπορ είναι διαφορετικά. Από τα 5 ως τα 18 μου έπαιζα μπέιζμπολ και ήταν δύσκολο να είσαι σε μια ομάδα. Η απόδοση σου ήταν τόσο καλή όσο όλης της ομάδας. Για μένα τα ατομικά σπορ είναι πολύ καλύτερα…»
