Κορυφή

Έτσι είναι. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθείς στην κορυφή. Το δύσκολο είναι να κρατηθείς εκεί πάνω. Ειδικά άμα είσαι άμαθος.

Κι ο Παναθηναϊκός, χρόνια τώρα, δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται τα πρωτεία. Από το 2004 και μετά, κάθε που βρίσκεται στην κορυφή, τον πιάνει ίλιγγος. Και γκρεμοτσακίζεται.

Το 2004-05 ήταν τρεις πόντους μπροστά και δυο αγωνιστικές πριν από το τέλος παρέδωσε πνεύμα. Το 2007-08, τέτοια εποχή, ήταν πάλι μπροστά και φαβορί, αλλά έκανε δυο κολλητές ήττες σε Ξάνθη και Ηράκλειο και τελικά δεν βγήκε ούτε δεύτερος.

Εντάξει, θα μου πείτε, φέτος ακόμα βαστάει. Ναι, αλλά για πόσο ακόμα; Το +8 έγινε +3. Κι έρχονται δυο κολλητά εκτός έδρας με ΠΑΟΚ και Πανιώνιο.

Αλλά, τελικά, ίσως αυτό να είναι καλό για τον Παναθηναϊκό. Που, αν εξαιρέσεις το ντέρμπι του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό, στα δύσκολα έχει δείξει χαρακτήρα. Στα εύκολα την πατάει.

Όσο για τον Ολυμπιακό, έκανε μεγάλο διπλό στην Τρίπολη. Με μπασκετική ευστοχία. Τρία στα τρία στο πρώτο ημίχρονο και τέρμα.

Αν και, αν κοιτάξει κανείς την ευρύτερη εικόνα, θα διαπιστώσει ότι και πάλι καθάρισε χάρη σε κάποια μονάδα του. Όχι χάρη στην ομάδα του. Που εξακολοθεί να έχει τα προβλήματά της. Αλλά γι΄αυτά θα τα πούμε μια άλλη φορά.