Ο καραμπουζουκλής, η χρυσή τομή και το ποδήλατο.

Πράξεις και όχι λόγια. Αποτελέσματα λέει ότι περιμένουν οι αγορές από το Γιώργο Παπανδρέου. Και ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι βρίσκεται στη μέγγενη. Τόσο η χώρα, όσο και ο ίδιος. Όλοι τον πιέζουν να λάβει μέτρα, να κόψει τις σπατάλες του κράτους, να συμμαζέψει τα περιττά έξοδα και να προχωρήσει το νοικοκύρεμα. Και κάποιοι απ’ αυτούς αντιδρούν. Ότι οι πολίτες δεν αντέχουν νέα φορολογία, ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι μισθοί, ότι τα κεκτημένα δικαιώματα (εννοούν τα προνόμια αλλά τα ξαναβαφτίζουν κατ΄ευφημισμόν σύμφωνα με το αρχαϊκό πρότυπο ξύδι = γλυκάδι) δεν μπορούν να ανατραπούν.
Και κάπου εκεί ανάμεσα είναι μπλεγμένος ο Παπανδρέου, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα της αξιωματικής και ελάσσονος αντιπολίτευσης, όλοι μας…
Και όλοι αναζητούμε το μαγικό 1,6180339887…
Ψάχνουμε να βρούμε τη χρυσή τομή, με απλά λόγια.
Ίσως γι’ αυτό ο πρωθυπουργός (μην με κατηγορήσετε ότι δεν αποκωδικοποίησα τους λόγους του σωστά, μια αυθαίρετη προσέγγιση κάνω), δήλωσε ωμά στους Εγγλέζους δημοσιογράφους των Financial Times που κυριολεκτικά τον καταδίωκαν στο Νταβός ότι η κυβέρνησή του έκανε μειώσεις μισθών στο δημόσιο, προχώρησε σε χιλιάδες απολύσεις (εννοώντας προφανώς τους εργαζόμενους στο δημόσιο με καθεστώς stage), αναμορφώνει το ασφαλιστικό και αλλάζει τον τρόπο φορολόγησης.
Και την ίδια στιγμή επαναλάμβανε ότι πρέπει να βάλουμε τάξη στο σπίτι μας και απνευστί διαβεβαίωνε ότι «θα βάλουμε».
Το μήνυμα που προσπαθεί να εκπέμψει ο Παπανδρέου είναι προφανές. Εμείς θα βάλουμε τάξη και όχι εσείς, ή οποιοσδήποτε άλλος εκτός της χώρας. Και επίσης ότι η κυβέρνηση είναι η μόνη αρμόδια να συντάξει το σχέδιο και να υλοποιήσει τις αλλαγές.  
Η Ελλάδα δεν είναι ικέτης (ικέτιδα εννοώ), ούτε ζητιανεύει για βοήθεια.
Κι ο Παπανδρέου σίγουρα δεν είναι καραμπουζουκλής σαν τον προηγούμενο πρωθυπουργό της χώρας.
Πρέπει όμως να αποδείξει ότι είναι «μάγκας».
Και το σχέδιο που έχει –αδιαφορώ αν θα είναι το Α, ή το plan B, ή το εναλλακτικό σχέδιο 3- πρέπει να του βγει. Για το καλό όλων. Όλων όσοι διαφωνούν, όσοι συμφωνούν, όσοι είναι πρόθυμοι να βάλουν το χέρι στην τσέπη αν πρόκειται να βοηθήσουν τη χώρα κι όσων φωνάζουν ότι δεν θα πληρώσουν εκείνοι επειδή κάποια λαμόγια έφαγαν τα λεφτά και άδειασαν τα κρατικά ταμεία.
Ο Παπανδρέου -όπως έδειξε στη συνέντευξη για την παρουσίαση των πεπραγμένων του τις πρώτες 100 μέρες- έχει ανακτήσει το χιούμορ του και μαθαίνει και να αυτοσαρκάζεται. Θα κάνουμε ορθοπεταλιά και αυτή τη φορά δεν θα πέσουμε, όπως είπε και περιέργως πέρασε στα ψιλά.  

Άλλοι κατηγορούν τον πρωθυπουργό ότι βλέπει τη χώρα από έξω προς τα μέσα, ότι δηλαδή η οπτική του είναι από το εξωτερικό και γενικό προς το εσωτερικό και ειδικό. Αυτό για μένα δεν μπορεί να αποτελέσει μομφή. Ίσα ίσα για προσόν και πλεονέκτημα μου φαίνεται.
Κι αν από τα ταξίδια (ή τις επισκέψεις) στο εξωτερικό μπορεί να βγει κάτι καλό, καλώς να πάει. Σε όσους τον θέλουν καρφωμένο στον πρωθυπουργικό θρόνο –αλά Καραμανλή- καλύτερα να μην απαντήσω. Διότι εκείνοι μάλλον δεν αναζητούν πρωθυπουργό, αλλά παιδονόμο και επιστάτη.  
Όπως λέει και η επιγραφή στο -κορινθιακού ρυθμού- κτίριο του σιδηροδρομικού σταθμού της Ουάσιγκτον, (με ελεύθερη απόδοση), αυτός που πηγαίνει στις Ινδίες όταν επιστρέφει στην πατρίδα δεν πρέπει να φέρνει μαζί του τα πλούτη των Ινδιών, αλλά να μεταφέρει τις γνώσεις που απέκτησε πίσω.