Περιμένοντας τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Από την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986 έως σήμερα, μικρή σημασία είχε ποιο θα ήταν το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε εκείνη την αναθεώρηση όλες οι "υπερεξουσίες" που έδιναν νόημα στην "προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία" αφαιρέθηκαν από τον Πρόεδρο, ο οποίος σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975 μπορούσε ακόμα και να παύσει την κυβέρνηση και να προχωρήσει στη διάλυση της Βουλής. 

Μία σειρά από πολιτικά γεγονότα της δεκαετίας του ογδόντα, τα οποία δεν είχαν σχέση με τη λειτουργία του πολιτεύματος, αλλά με την ενίσχυση της πρωθυπουργικής δύναμης του Ανδρέα Παπανδρέου, οδήγησαν στην αναθεώρηση του 1986, η οποία, στην ουσία, μετέτρεψε τον ρυθμιστή του πολιτεύματος, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε διακοσμητικό στοιχείο.

Έκτοτε ο κορυφαίος πολιτειακός θεσμός στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν λαμβάνει καμία απόφαση, δεν μπορεί να επιρρεάσει καμία εξέλιξη, ούτε μπορεί να παρέμβει σε ουσιαστικές πολιτικές διεργασίες, παρά μόνο προκαλώντας πολιτικό σοκ με την παραίτηση ή... τον θάνατό του. 

Και ξαφνικά, στην προσεχή εκλογή Προέδρου, το πρόσωπο που θα προταθεί θα διαδραματίσει σπουδαίο ρόλο για την πορεία της χώρας. Η σημασία της επιλογής του προσώπου, όμως, δεν σχετίζεται με τα την άσκηση των καθηκόντων του μετά την εκλογή, αλλά με την εκλογή του αυτή καθαυτήν. Τις περισσότερες πιθανότητες να επιλεχθεί ως υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας συγκεντρώνει κάποιος που θα μπορέσει να συσπειρώσει περισσότερους βουλευτές γύρω του. 

Εκείνος που θα μπορέσει να εξασφαλίσει την παραμονή αυτής ή της επόμενης κυβέρνησης στην εξουσία - σε περίπτωση που προκηρυχθούν εκλογές πριν τη σχετική ψηφοφορία στη Βουλή - αυτός και θα είναι ο επόμενος ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου.

Μέχρι να δούμε ποιος θα είναι αυτός (αν υπάρχει κάποιος τέτοιος), η πορεία προς την έξοδο απ' την κρίση, ασχέτως κυβερνητικού προγράμματος, θα έχει βαλτώσει. Ήδη σχεδόν τίποτα δεν κινείται και πολλές κρίσιμες δεσμεύσεις της κυβέρνησης προς την τρόικα φαίνεται ότι έχουν μετατεθεί για το μέλλον. Τα κόμματα και οι βουλευτές δεν βλέπουν το παρόν και στρέφουν το βλέμμα σε μια πιθανή εκλογική αναμέτρηση. Τα τέσσερα κόμματα που πρωταγωνιστούν στην υπόθεση του Προέδρου, παίζουν άμυνα. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν από την αρχή νέες κοινωνικές συμμαχίες πατώντας φρένο στο πρόγραμμα που εφαρμόζουν, ο ΣΥΡΙΖΑ στρογγυλεύει τις γωνίες του προφίλ του και ο Κουβέλης αφήνει τις πόρτες ανοιχτές σε όλους, για ακόμη μια φορά. 

Οι παίκτες του πολιτικού δράματος προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο μπροστα στην κυβερνητική πρόταση για τον νέο Πρόεδρο. Ως τότε, τα μεγάλα θέματα δεν θα τα αγγίζει κανείς: καλύτερα η ασφαλής αδράνεια, παρά οι απρόβλεπτες παρενέργειες της δράσης. Η κεντρική φράση του θεατρικού έργου του Samuel Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό, θα περιγράφει την κατάσταση: "Τίποτα δε γίνεται, κανείς δεν έρχεται, κανείς δε φεύγει. Είναι τρομερό".