Μαμά είσαι σπίτι;

Επειδή η κυβέρνηση μας έχει όλους με το πιστόλι στον κρόταφο για το Ασφαλιστικό, ας την αντιμετωπίσουμε σαν έναν κλασικό απαγωγέα που κρατάει

ομήρους: να αφήσει πρώτα ελεύθερες τις γυναίκες και τα παιδιά και μετά όλα τ’ άλλα τα συζητάμε. Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Δεν μπορείς να διατυμπανίζεις δικαιότερο Ασφαλιστικό και περιορισμό των «ρετιρέ» και να ξεκινάς από τις μητέ-

ρες με τα ανήλικα παιδιά! Εχεις χάσει από τα αποδυτήρια την ηθική διάσταση της υπόθεσης. Αν τα βάλεις με τους τραπεζικούς, σε αντιδιαστολή με τους απλούς ασφαλισμένους του ΙΚΑ, μπορεί να βρεις και κάνα θύμα να σε πιστέψει. Αν συ-

γκρουστείς με τους ΔΕΗτζήδες ή τους μικρομεγαλοδημοσιογράφους, και πάλι θα βρεις οπαδούς. Το να δουλέψουν οι άνδρες ως τα 65 ή τα 67 δεν παθαίνουν και τίποτα, αν εξαιρέσεις τα βαρέα και ανθυγιεινά. (Οχι όμως στην ανήλεη υφαρπα-

γή των επικουρικών συντάξεων και των εφάπαξ. Από ποιον τα κόβετε, ρε αναίσθητοι; Από διοικητή τράπεζας που αντί να πάρει 10.000 σύνταξη θα πάρει 7.000 ή από τον μέσο υπάλληλο που θα χάσει το 1/4 της σύνταξής του λόγω του περιορισμού των επικουρικών;)

Aντε, άπαξ και δεν βγαίνουν τα οικονομικά των Ταμείων, να κάνουμε όλοι κάποιες μικρές θυσίες, αλλά όχι να τα παίζουν στα δομημένα ομόλογα, ούτε να μας λένε για «ρετιρέ» και επικοινωνιακές σαχλαμάρες. Με το πετρέλαιο στα 105 δολάρια το βαρέλι δεν υπάρχει κανένα «ρετιρέ» στην Ελλάδα. Ή ισόγειο είσαι ή ημιυπόγειο ή

αποθήκη-playroom! Εγώ όμως σήμερα θέλω να μιλήσω για τις γυναίκες με τα ανήλικα παιδιά γενικά, που είναι η πιο αδύναμη και ευαίσθητη κατηγορία εργαζο-

μένων. Γιατί μαζί με τη μητέρα υποφέρουν και τα παιδιά της, είτε είναι ανήλικα είτε μόλις έχουν ενηλικιωθεί και έχουν να πάνε και πανεπιστήμιο και τα σχετικά, συν το ότι δεν μπορούν να βρουν και δουλειά… Είναι η μόνη κατηγορία που δεν έπρεπε να θιγεί ούτε στο ελάχιστο, αλλά ει δυνατόν να προστατευτεί ακόμη περισσότερο. Σύ-

νταξη στα… 50; Ε, δώσ’ τους στα 45 αν είναι να ’χουν κίνητρο να τεκνοποιήσουν, γιατί με το πρόβλημα υπογεννητικότητας που έχουμε θα γίνουν πλειοψηφία σ’ αυτή τη χώρα οι Τουρκαλβανοί και οι Φιλιππινοπακιστανοί. Ακόμη και αν θα κάτσουν, εδώ που τα λέμε, πέντε χρόνια παραπάνω στη δουλειά, τι ακριβώς θα προσφέρουν όταν τη μισή μέρα πρέπει να ’ναι στα κινητά για να συνεννοηθούν με την πεθερά ή την νταντά για το ποιος θα ταΐσει τα παιδιά;

Η επίθεση εναντίον των μανάδων με τα ανήλικα παιδιά που γίνεται με το  ομοσχέδιο της Πετραλιά είναι το χειρότερο δείγμα κοινωνικής αναλγησίας που έχει δώσει ποτέ η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και το κάνει εκ του ασφαλούς, γνωρίζοντας ότι αυτές ακριβώς οι μητέρες δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε να κατέβουν στους δρόμους ούτε να ρίξουν το ρεύμα της ΔΕΗ ούτε να μπλοκάρουν τα λιμάνια και τις τραπεζικές συναλλαγές. Δίνουν αγώνα «τρέλας» από τα ξημερώματα ως τα μεσάνυχτα με σχολειά, δουλειά, ιδιαίτερα και τα λοιπά σχετικά, σιγοψιθυρίζοντας το τραγούδι της Πρωτοψάλτη «Θωμά, είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει, αν θες να πάμε στη Χαβάη…» κ.λπ. Πολύ πετυχημένο. Κάτι τέτοιο άλλωστε τραγουδούν μια ζωή όλα τα παιδιά: «Μαμά, είσαι σπίτι;»…__