Έμιλυ Κολιανδρή: «Ακόμα και στις μέρες μας παρατηρώ έναν ρατσισμό ή έναν οίκτο για τις γυναίκες που δεν κάνουν παιδί»

Τι δουλειά έχει ένας κατάφυτος κήπος πάνω στο θεατρικό σανίδι; Η εγκατάσταση-πυκνή βλάστηση που μας υποδέχεται στη σκηνή όπου ανεβαίνει το έργο «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» της Ζωής Χατζηαντωνίου είναι ουσιαστικά η είσοδός μας σε έναν ολόκληρο κόσμο, τον κόσμο της βασίλισσας Αμαλίας, που έχει στήσει η σκηνοθέτιδα της παράστασης – η οποία επίσης υπογράφει τη σύλληψη και τη δραματουργία.

Δεν πρόκειται, ωστόσο, για αναπαράσταση του εσωτερικού χώρου ενός παλατιού, όπως ίσως θα περίμενε κανείς, αλλά για ένα μίνιμαλ χώρο με ελάχιστα αντικείμενα, ανάμεσα στα οποία δεσπόζει μια διάφανη προθήκη σε μέγεθος ανθρώπινου σώματος. Ένα περιβάλλον που θυμίζει μουσείο και, πράγματι, αυτή ήταν η πρόθεση της δημιουργού η οποία, αντί να επιχειρήσει να στήσει μια συμβατική θεατρική βιογραφία, επέλεξε να εστιάσει στις μακροχρόνιες απόπειρες τεκνοποίησης της βασίλισσας και στο πραγματικό αποκύημά της, τον Εθνικό Κήπο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr