Όλα καλά, όλα ανθηρά για τη Monika - Οι συναυλίες στο Ηρώδειο που συζητήθηκαν για τους λάθος λόγους

Δε θα κρυφτώ, δεν ήμουν ποτέ φαν της Monika. Αν υπάρχει κάτι σε ουδέτερη ζώνη σε σχέση με τις μουσικές μας προτιμήσεις, νομίζω ότι πάντα κάπου εκεί θα την τοποθετούσα, χωρίς κανενός είδους υποτίμηση. Ίσα ίσα, οι καπνοί που δημιουργούνται χωρίς φωτιά να τους ακολουθεί, εξαφανίζονται, δεν παραμένουν στον αφρό επί 12 χρόνια. Θυμάμαι στα ραδιόφωνα να έχω παίξει άπειρες φορές τα Over The Hill, Babe, Yes I Do και Secret in The Dark, με το τελευταίο να μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το Black Betty στην εκδοχή του Tom Jones. Θυμάμαι επίσης, να λέω τότε χαρακτηριστικά πως ανήκει στους καλλιτέχνες που σαφώς έχουν το δικό τους στυλ, αλλά δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα, ίσως επειδή αφενός τα «πατήματα» στη σκηνή χρειάζονται χιλιόμετρα για να βρεθούν. Ο χρόνος είτε θα τη βοηθούσε είτε θα την απωθούσε από τα αυτιά μας. Πάντα στο μεταξύ, η φιγούρα της μου θύμιζε ένα παιδί που του ζήτησαν να μεγαλώσει απότομα και το έκανε με το δικό του τρόπο, ώστε να μην αλλοιωθεί η παιδικότητά του, αλλά και για να μπορέσει να επιπλεύσει στα νερά των ενηλίκων. Στο μεταξύ, παρόλο που κατά κάποιο τρόπο, ένιωθα μια κάποιου είδους απροσδιόριστη ταύτιση μαζί της, δεν αισθάνθηκα -ανάμεσα στις τόσες συναυλίες που πηγαίνω κάθε χρονιά- ποτέ την ανάγκη να τη δω live, ούτε καν από περιέργεια. Δε με ιντρίγκαρε; Θεωρούσα ότι ήταν νωρίς; «Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου».

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr