Επιχειρηματική… μπανανιά

Μεγάλη είναι η ανασφάλεια των επιχειρήσεων του κλάδου αυτοκινήτου, παρά την υπόσχεση της κυβέρνησης ότι άμεσα θα παρθούν μέτρα στήριξης της αγοράς. Πλέον η αγορά αυτοκινήτου βρίσκεται σε οριακό σημείο και, πιστέψτε με, αυτό που σας γράφω έχει βάση. Ολο και περισσότερο έρχονται στα αφτιά μου φήμες για εταιρείες που είναι έτοιμες να δώσουν το συνεργείο τους σε κάποιον άλλο αντιπρόσωπο και να μετακομίσουν την έδρα τους σε γειτονική χώρα, με πρώτη και καλύτερη τη Βουλγαρία, που και πιο οικονομικά εργατικά χέρια έχει και -το σημαντικότερο- ορθολογικότερη φορολογία στις επιχειρήσεις. Αλήθεια, πώς αλλάζουν οι καιροί…

Κάποτε η Ελλάδα ήταν η αυτοκινητική πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Με κέντρο τη χώρα μας, ελληνικές εταιρείες που είχαν την εισαγωγική- αντιπροσωπία αυτοκινητοβιομηχανιών, επέκτειναν τις δραστηριότητές τους στα Βαλκάνια. Σε λίγα μόλις χρόνια, η ανικανότητα των πολιτικών που διοίκησαν αυτή τη χώρα μετέτρεψε την ελληνική αγορά αυτοκινήτου σε επιχειρηματική… μπανανία, με τις περισσότερες επιχειρήσεις να αναζητούν διάφορους τρόπους επιβίωσης, κάτι που έχει ως προέκταση τις χιλιάδες απολύσεις στον κλάδο.
Είναι η χώρα που πλέον δεν την υπολογίζουν και τόσο όσον αφορά στις επενδύσεις από πλευράς των αυτοκινητοβιομηχανιών, αφού ο τίτλος «υψηλό επιχειρηματικό ρίσκο» στα business plan των πολυεθνικών έχει πάρει πλέον την πρώτη θέση. Είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη η οποία χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα λέει όχι στην πετρελαιοκίνηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όχι στη μείωση των υπερβολικών φόρων των νέων αυτοκινήτων που γονατίζουν τις πωλήσεις, όχι στα «πράσινα» αυτοκίνητα βάζοντας σε αυτά φόρο πολυτελείας. Παράλληλα τρελαίνει τους κατόχους των Ι.Χ., αλλάζοντας κάθε χρόνο την πολιτική της στα τέλη κυκλοφορίας, στα τεκμήρια κ.λπ.
Είναι η χώρα που ο κάτοικός της, κάτοχος ενός 2λιτρου αυτοκινήτου, το βράδυ μπορεί να ανήκει στα χαμηλά οικονομικά στρώματα και το πρωί να βρίσκεται στα υψηλά, έχοντας το ίδιο αυτοκίνητο, μην μπορώντας να καλύψει το νέο του τεκμήριο…

Είναι φυσιολογικό, λοιπόν, σε αυτή τη χώρα της ανασφάλειας και της ασχετοσύνης (ακόμα αναμένουμε την απάντηση στο γιατί η κυρία Μπιρμπίλη δεν επιθυμεί την απόσυρση), οι εταιρείες να μη νιώθουν ασφαλείς στις όποιες υποσχέσεις τούς δίνει κάποιος κυβερνητικός παράγοντας και οι πολίτες της να νιώθουν έρμαια των αποφάσεων του κάθε πολιτικάντη που σήμερα βλέπει το 2λιτρο ως μικρομεσαίο αυτοκίνητο και αύριο ως είδος πολυτελείας.
Όμως, μήπως τελικά έχουμε την πολιτική και τους πολιτικούς που αξίζουμε;