H πρώτη ιστορικά απολύτως χαμένη διεκδίκηση

Είναι σήμερα τόσος  κόσμος στους δρόμους, τόσοι πολίτες  που απεργούν, τόσοι απόμαχοι της  εργασίας που λυγίζουν κραυγάζοντας για την αδικία…
Ποιος, αλήθεια, μπορεί να τους πει ότι φωνάζουν άδικα; Υπάρχει  πιο δικαιολογημένη αγανάκτηση, πιο  προφανής οργή από όταν σου παίρνουν αυτό με το οποίο ζούσες μια ολόκληρη ζωή;
Δεν νιώθεις σα να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια  σου, όταν ανατρέπεται πλήρως ο οικογενειακός  σου προϋπολογισμός, όταν δεν μπορείς  να δώσεις απαντήσεις στα γεμάτα απορία μάτια που σε κοιτάνε, όταν αρχίζει  το ένα μετά το άλλο τα κεκτημένα  της καθημερινότητας να λείπουν;
Δεν έχουν υπάρξει  ιστορικά πιο δικαιολογημένοι ξεσηκωμοί  σαν αυτούς που βιώνουμε τούτη  την περίοδο στην χώρα μας!
Αλλά και δεν  έχουν υπάρξει ιστορικά πιο καθαρά χαμένες εκ των προτέρων διεκδικήσεις από τα αιτήματα και τα συνθήματα των συλλαλητηρίων…
Δεν λέω ότι μέσα στη γενικότερη κατακραυγή, κάποια ισχυρά συνδικάτα ή καλώς νοούμενες  συντεχνίες δεν θα μπορέσουν να περισώσουν κάτι τις…
Λέω ότι τα σκληρά μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί, οι πολιτικές που έχουν δρομολογηθεί δεν πρόκειται να ανατραπούν, όπως κάποτε λ.χ. συνέβη με ένα ασφαλιστικό του Τάσου Γιαννίτση.
Γιατί, πολύ απλά, δεν  είναι ο κάθε Παπανδρέου ή ο  κάθε Καραμανλής που αποφασίζουν  και που μπορεί να μετρήσουν το πολιτικό κόστος και να υποχωρήσουν, υπό το βάρος της λαϊκής αγανάκτησης.
Είναι ο Στρος Καν, ο Ρεν και ο Τρισέ που κάνουν κουμάντο – κι αυτό όποιος δεν το έχει αντιληφθεί ακόμη ζει μέσα σε μία ψευδαίσθηση…
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η πλέον ρεαλιστική διεκδίκηση ενός σύγχρονου λαϊκού κινήματος θα μετατοπισθεί σταδιακά προς μια άλλη κατεύθυνση: την πίεση προς τους κυβερνώντες  να δώσουν το παράδειγμα στην εφαρμογή των υπεσχημένων, μήπως και καταφέρουμε  να σηκώσουμε την χώρα από την  πρωτοφανή αυτή κατάπτωση.
Εγώ για αυτό θα φώναζα στα συλλαλητήρια από εδώ και  μπρος: “Όχι θυσίες μόνο για τους πολίτες”!
Η ανανέωση ενός αιτήματος  μπορεί να θορυβήσει τους εξουσιάζοντες.

Και κανένας πρωθυπουργός δεν θα μπορεί να πει τότε “μην τα λέτε σε μένα, πείτε τα στο ΔΝΤ”.
Έστω κι αν από δήμαρχος νιώθει κλητήρας, η ευθύνη σε τούτη  την περίπτωση σίγουρα θα είναι  δική του…