Δ. Μαρκόπουλος: Εθνικά στερεότυπα σε καιρό ΔΝΤ

Από στερεότυπα στην Ελλάδα έχουμε χορτάσει.

Συνηθίζουμε λοιπόν να λέμε πως «όταν η Ελλάδα κινδυνεύει, τότε μόνο οι πολίτες αυτής της χώρας λειτουργούν με ομοψυχία». Μάλιστα έχουμε κι αυτή τη γελοία φράση πως «γινόμαστε μια γροθιά».

Καλό το παραμυθάκι. Όμως σαν να πέρασε πολύς καιρός από τις κορυφαίες εθνικές προσπάθειες των Βαλκανικών πολέμων ή του Αλβανικού έπους και της Κατοχής.

Δυστυχώς με τραγικό τρόπο ακόμα και σήμερα αποδεικνύουμε το πόσο πολύ αλλάξαμε, δυστυχώς προς το χειρότερο. Αντί δηλαδή τα πολιτικά κόμματα και οι κατώτεροι των περιστάσεων πολιτικοί, να συνειδητοποιήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης, αντί επιτέλους να λειτουργήσουν με σχέδιο και εθνική ενότητα, εξακολουθούν να ονειρεύονται καρέκλες και να λειτουργούν μικροπολιτικά.

Η μεν κυβέρνηση, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, καμώνεται πως για την οικονομία χρειάζεται «εθνική συναίνεση» σαν τάχα επί ενάμιση χρόνο να μην κυβερνούσε.
Γιατί τώρα ζητά αυτό που επί μακρόν σαμποτάριζε ο δήθεν «ειδικός» περί των διεθνών οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου; Γιατί να συμπράξουν οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις με τις Βοναπαρτικές επιδιώξεις μιας κυβέρνησης που πολιτεύεται επί της οικονομίας με το κατά που φυσάει ο άνεμος;

Όμως και στην αντιπολίτευση τα πράγματα είναι τραγικά. Η ΝΔ εγκλωβίστηκε στην αντιμνημονιακή ατζέντα της, δίχως να έχει να παρουσιάσει αξιόπιστο σχέδιο κι εναλλακτική λύση. Κι εκεί είναι που οι πολίτες κατανοούν πως η πολιτική της ΝΔ στην οικονομία είναι άκρως γοητευτική στα αυτιά όλων (κατά το πρότυπο του λεφτά υπάρχουν) όμως μη εφαρμόσιμη στην πραγματικότητα. Με γενικότητες του στιλ «πρέπει να περάσουμε στην ανάπτυξη» δεν παράγεται αποτέλεσμα. Αν πάμε δε στην Αριστερά, τότε εκεί μας πιάνει θλίψη, καθώς προτάσεις περί αποχώρησης από το Ευρώ ή ακόμα και την Ε.Ε. θυμίζουν τις χειρότερες ημέρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Όλα αυτά όμως έρχονται να επιβεβαιώσουν ένα άλλο κακό στερεότυπο το οποίο έχουμε ξεχάσει. Πως δηλαδή όταν δεν κυριαρχεί η ομοψυχία στη χώρα, η μοίρα της επιφυλάσσει  εθνικές τραγωδίες. Και για όσους δεν βλέπουν τι συμβαίνει μπροστά θέλω να σταθώ στην πρόσφατη ανακοίνωση Ερντογάν περί της διώρυγας του Βοσπόρου.

Διαβάζοντας το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος» του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών κι εκφραστή του δόγματος του νέο-οθωμανισμού Αχμέτ Νταβούτογλου βλέπουμε τη μεγάλη έμφαση που δίνουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο και την επιδίωξη αλλαγής του στάτους στη θερμή θάλασσα του.

Λέει λοιπόν ο ΥΠΕΞ της γείτονος πως «για να γίνει το Αιγαίο μια τουρκική θάλασσα, χρήσιμη για το αναπτυσσόμενο εμπόριο της, θα πρέπει η Τουρκία να κυριαρχήσει ναυτικά μέσα από έναν δυναμικό στόλο».
Τι καλύτερο λοιπόν από την διάνοιξη της νέας διώρυγας και τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Τουρκίας στην Πόλη; Μήπως η αδυναμία μας σε οικονομικό επίπεδο ελλοχεύει νέους εθνικούς κινδύνους που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί;

Μήπως ο χαμένος χρόνος της διακυβέρνησης Παπανδρέου βόλεψε – έστω και άθελα μας – τα επεκτατικά σχέδια των γειτόνων; Και λέμε, μήπως η Ελλάδα στην άτυπη κόντρα ΝΑΤΟ – Ε.Ε. με την οικονομική άρα και πολιτική της αδυναμία, παραχωρήσει εθνικά δικαιώματα είτε στον ένα φορέα, είτε στον άλλο (δηλαδή είτε στις ΗΠΑ είτε στη Γερμανία) για να μην υποστεί το …οθωμανικό δίκαιο εις βάρος της;

Κι αν τα παραπάνω σας ακούγονται κάπως «εθνικιστικά» ή «δακρύβρεχτα» να θυμίσουμε τι λέγανε κάποιοι οικονομικοί (δήθεν) εγκέφαλοι για την κατάσταση της χώρας όταν ξεσπούσε η κρίση του 2008 παγκοσμίως.
Πως τάχα η Ελλάδα ήταν οχυρωμένοι και πως μόνο οι ξένοι θα έχουν προβλήματα…