Τ. Μανδηλαρά: Γιατί δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον Βέγγο

Αν έπρεπε να ψάξουμε ένα όνομα που θα χαρακτήριζε με τον πιο ευφάνταστο τρόπο την ελληνική ράτσα αυτό είναι σίγουρα Θανάσης Βέγγος. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με άλλους ηθοποιούς που έμειναν στην ιστορία για τις μεγάλες του ερμηνείες ο αείμνηστος ΘΒ θέλησε να μείνει για πάντα στη μνήμη ως ο ηθοποιός των Ελλήνων, ως ο δικός τους "καλός τους άνθρωπος".

Αυτός δηλαδή που σαν ένας άλλος Σαρλό θα καταγράψει μέσα από τους κωμικούς ρόλους την αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του, όπως τη μεταπολεμική ελληνική κρίση, τη φτώχια, την αστυφιλία και τις συνεχείς διώξεις. Έτσι, ο ρόλος του νευρικού και αεικίνητου καλόκαρδου και άτυχου ανθρώπου δεν ήταν τόσο υποκριτική μανιέρα όσο ο μοναδικός τρόπος του να εκφράσει ο δικός μας άνθρωπος το απόλυτο βίωμα της εποχής του.

Ο Βέγγος γνώριζε άλλωστε τότε καλά τη δύναμη που είχε τότε το ελληνικό σινεμά να αφουγκράζεται τα μηνύματα των ημερών, να εξεγείρει συνειδήσεις, να μεταμορφώνει την πιο σκληρή πραγματικότητα σε ένα όμορφο παραμύθι. Μόνο που για τον απόλυτα πολιτικό Βέγγο τα παραμύθια αυτά δεν εξαντλούνταν σε καλοχωνεμένες ιστοριούλες αγάπης, όπως συνήθιζε ο ελληνικός κινηματογράφος της εποχής, αλλά σε απόλυτα συνειδητοποιημένες ταινίες για θέματα που καίνε.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ανεξάρτητη εταιρεία που ο ίδιος ίδρυσε με τα άρχικα Θ.Β θέλησε να κάνει κάτι αντίστοιχα με τις ταινίες των Μόντι Πάιθονς στην Αγγλία-παρωδίες δηλαδή της πολιτικής πραγματικότητας και της ιστορίας-αλλά και κυρίως με τις ταινίες του Τσάρλι Τσάπλιν. Οι περισσότερες άλλωστε από τις ταινίες του Βέγγου είχαν καθαρά πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα: "Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ"  
Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης» με το Βέγγο να καθιερώνει στο συλλογικό ασυνείδητο το τύπο του έντιμου αεικίνητου Έλληνα που έρχεται αντιμέτωπος με μια σκληρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.

Αυτό το αριστοφανικό μοτίβο που αφορμάται από το πολιτικό σκηνικό της χώρας (προσπαθεί τελευταία να το επαναφέρει με τις εκπομπές του ο Λάκης Λαζόπουλος) επιβιώνει ακόμη ως η απόλυτη συνειδητή επιλογή του Θανάση Βέγγου και η μεγάλη του παρακαταθήκη. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και πενήντα χρόνια σχεδόν  μετά την παρθένα κινηματογραφική του εμφάνιση, το 1997 ο Θανάσης Βέγγος ερμηνεύει τον απόλυτα δημοκρατικό και ξεσηκωτικό Δικαιόπολι στους Αχαρνής αποδεικνύοντας παράλληλα τη μεγάλη υποκριτική του δεινότητα. Ακολούθησε την αμέσως επόμενη χρονιά το κορυφαίο "Όλα είναι Δρόμος"  του Παντελή Βούλγαρη που καταξίωσε τον Βέγγο ως έναν από τους κορυφαίους ερμηνευτές στην ελληνική κινηματογραφική ιστορία.

Όχι ότι ο Βέγγος σταμάτησε ξαφνικά να παίζει κωμωδίες-απλώς είχε αποφασίσει να εκφράσει με άλλο τρόπο αυτό που υποστήριζε ερμηνευτικά ανέκαθεν: ότι στο επίκεντρο της ελληνικής αφήγησης παραμένει ο άνθρωπος, ο Έλληνας που αγωνίζεται, που παλεύει στις πιο δύσκολες συνθήκες, στις πιο ατράνταχτες αντιξοότητες.

Κι αυτό είναι το πιο πολύτιμο μήνυμα που μας κληροδοτεί τελικά ο κορυφαίος αυτός ηθοποιός σε μια από τις πιο δραματικές οικονομικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας.