Β.Στεφανακίδης: Μήπως να τα πάρουμε (γενικώς) αλλιώς;

Ένας χρόνος μνημόνιο. Ένας ατέλειωτος χρόνος κάτω από τη μπότα των πιστωτών μας, που φάνηκε αιώνας. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις δύσκολες καταστάσεις.

Αν θελήσει κανείς να κάνει ένα μικρό απολογισμό, αυτό που μένει είναι μια στυφή γεύση και ένα απλανές βλέμμα στο χάος  που απλώνεται μπροστά μας.

Στο χρόνο που πέρασε, δεκάδες νόμοι ψηφίστηκαν καθ’ υπαγόρευσιν αλλά κανένας δεν έχει λειτουργήσει στην πράξη (από το ασφαλιστικό ως την απελευθέρωση των επαγγελμάτων). Δεκάδες αποφάσεις για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής ως την κατάργηση οργανισμών αλλά τα πράγματα παραμένουν ως έχουν.

Τι άλλαξε  στην πράξη; Ο δείκτης ανεργίας ήδη ξεπέρασε το 15% και πάει φουλ για 20%, η αγορά γέμισε λουκέτα και έπονται κι άλλα, κερδοφόρα επιχείρηση δεν βρίσκει κανείς ούτε με κιάλι, κόπηκαν μισθοί και συντάξεις, «κουρεύονται» καθημερινά οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, περιορίζονται οι μέρες απασχόλησης, κόπηκαν μια σειρά από κοινωνικές παροχές, οι πιο άξιοι και ικανοί νέοι μεταναστεύουν και η χώρα επιστρέφει ολοταχώς στη δεκαετία του 60.

Και ποιο το όφελος απ’ όλη αυτή τη δραματική κατάσταση;

Το χρέος από 130% του ΑΕΠ ανεβαίνει προς το 150%, το έλλειμμα σταθερά πάνω από το 10%, το φορολογικά έσοδα παρά τις έκτακτες εισφορές και την αύξηση των φορολογικών συντελεστών βαίνουν μειούμενα και οι αγορές δεν πρόκειται να μας εμπιστευτούν ούτε το 2023.

Τι πέτυχαν, επομένως, όλοι αυτοί που βάλθηκαν να μας βάλλουν σε τάξη και να μας κάνουν σύγχρονη χώρα, επιπέδου Μπαγκλαντές;

Μια τρύπα στο νερό και 10 εκατομμύρια οργισμένους Έλληνες, όσο δεν πάει άλλο.

Κι όμως, ακόμα και τώρα, δεν λένε να παραδεχθούν ότι η συνταγή τους, δεν βγαίνει κι έστω και τώρα να αλλάξουν τις δοσολογίες.

Επιμένουν στα ίδια και στα ίδια χρησιμοποιώντας ένα ολόκληρο λαό σαν πειραματόζωο  ουτοπικών θεωριών.
Ούτε καν την χρεοκοπία δεν έχουμε αποφύγει ακόμα.

Άρα  προς τις οι θυσίες όλων μας;

Γι αυτό, μήπως ήρθε η ώρα να σηκώσουμε κεφάλι και να τραβήξουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές;

Μήπως ήρθε η ώρα να δείξουμε εμείς τον τρίτο δρόμο;

Μήπως ήρθε η ώρα  η δική μας να αναλάβουμε να ξεπλύνουμε την ντροπή και να ανακτήσουμε  την πουλημένη εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια;

Με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό θα μας το δείξει η ζωή. Άλλωστε σ’ αυτή τη χώρα ποτέ  δεν υπήρξε έλλειμμα ιδεών.

Απόφαση και συνειδητοποίηση χρειάζεται για το ΕΑΜ του 21ου αιώνα!