Οι εθνικά υπερήφανοι Ελληνες ευρώ-ζήτουλες

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ τη διαδικτυακή διαμάχη που με αφορμή το θέμα της «Υπατίας» έχει ξεσπάσει για το Μεταναστευτικό. Προσωπικά δέχθηκα καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας πυρά για το θέμα, του τύπου πως λίγο-πολύ ζω σε εμφυλιακή κατάσταση ή πως δεν είμαι πατριώτης. Κάπως έτσι, έστυψα το μυαλό μου για να καταθέσω δυο, τρεις πατριωτικές ιδέες για το πώς ο τόπος θα πάει μπρος.
 
Ας αρχίσουμε όμως λίγο αντίστροφα. Η Ελλάδα δεν πηγαίνει μπροστά με δωρεές επιπέδου Μοιραράκη και πλειοδοσίας δήθεν πατριωτισμού που τόσο μας θυμίζει την επταετία με τα κλαρίνα και τις φουστανέλες του Τζέιμς Πάρις. Τι εννοώ; Μιλώ ευθέως για τη δωρεά Καρατζαφέρη σε αλεξίσφαιρα γιλέκα προς το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
 
Αν ο κ. Παπουτσής ήταν στοιχειωδώς σοβαρός  -πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω- θα έπρεπε να μη συμπράξει στη φιέστα του ΛΑΟΣ, που έχει εκλάβει τους Έλληνες για λαό ιθαγενών που του δίνεις χάνδρες και σου επιστρέφει χρυσάφι. Κι αυτό διότι σε λογική αβανταδόρικη ο κ. Καρατζαφέρης για μια ακόμη φορά λαϊκίζοντας πήρε το 15λεπτο δημοσιότητας που τόσο έχει ανάγκη το τηλεοπτικό κόμμα του, ελπίζοντας στο να αυξήσει τα ποσοστά του από τους δοκιμαζόμενους λόγω εγκληματικότητας συμπολίτες μας. Όμως πάμε παρακάτω.

Έχοντας την τύχη να έχω στενή σύνδεση, λόγω πλέον και συγγένειας, με τη γειτονική Σερβία, με μεγάλη μου λύπη βλέπω τη ρημαγμένη έως και πριν από δέκα χρόνια χώρα των Βαλκανίων να προσελκύει επενδύσεις όπως αυτές της βελγικής Delhaize, της DHL, της FIAT, ακόμα καλά-καλά και πολλών ελληνικών εταιρειών όπως οι τράπεζες ή η Lamda Development, την ίδια ώρα που η Ελλάδα τις διώχνει.

Είτε επειδή μικρο-ομάδες κατοίκων μπλοκάρουν κάθε μορφής ανάπτυξη όπως για παράδειγμα στο Ελληνικό ή παλιότερα στη Μαρίνα Ζέας, είτε επειδή οι γνωστοί - άγνωστοι ιντερνετικοί φωνασκούντες βγαίνουν συντεταγμένα στα chat και μιλούν για ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η πατρίδα μας χάνει το τρένο της προόδου. Το μόνο που της μένει είναι μια ψωροπερηφάνια πως «εμείς τουλάχιστον δεν ξεπουληθήκαμε».

Από την άλλη όμως μεριά, κάθε τρίμηνο τρέχουμε στα διεθνή φόρα για να ζητήσουμε επιμηκύνσεις, νέα δάνεια, αβάντες για να βγούμε από τα αδιέξοδα που μόνοι μας δημιουργούμε. Αν αυτό δεν είναι καταρράκωση της όποιας εθνικής αξιοπρέπειας, τι είναι άραγε; Δυστυχώς η Ελλάδα κατάντησε ο ευρω-ζήτουλας και με σφραγίδα.

Το τραγικό σε όλη αυτήν την ιστορία είναι πως οι ανίκανοι πολιτικοί μας, αντί να λύνουν το πρόβλημα, το επιτείνουν. Μοιραίοι και τραγικοί μέχρι και τώρα που βρισκόμαστε στο «και πέντε» της ύφεσης, εξακολουθούν μεγαλόστομα να μιλούν για fast track, για μισθώσεις ακινήτων του κράτους για ιδιωτικοποιήσεις χωρίς όμως να έχουν «τρέξει» επί της ουσίας τίποτα από όλα αυτά. Την ίδια ώρα, φορολογούμε κάθε ξένη επένδυση με ιλιγγιώδη ποσά, ενώ οι γειτονικές μας χώρες φθάνουν στο 10%, τα περίφημα one stop shops είναι μιας και μόνης επικοινωνιακής χρήσης, αφού η γραφειοκρατία ζει και βασιλεύει και το λάδωμα σε πολεοδομίες και εφορίες καλά κρατεί.

Κατά τα λοιπά, μας φταίει η Moody’s που μας υποβάθμισε, η κακιά Γερμανία που θυμηθήκαμε μετά από 60 χρόνια πως μας χρωστά από τον πόλεμο, αν και ψηφίζαμε ως λαός τους ενδοτικούς στις εθνικές μας απαιτήσεις για την Κατοχή πολιτικούς όπως ο Καραμανλής  ή ο Παπανδρέου. Η ευθύνη επίσης βαραίνει και την Ε.Ε. που δεν έχει συνοχή και που μετεξελίχθηκε σε Γερμανική Ενωση.  

Όταν λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες, ξαναπάρετε την εθνικοπατριωτική χατζάρα, καλό θα ήταν προηγουμένως να κάνετε την αυτοκριτική σας, όπως την κάνουν όλοι οι ώριμοι λαοί. Γιατί όταν κόμματα των άκρων ξαφνικά αποκτούν τόσους πολλούς συνοδοιπόρους, κάτι ύποπτο και μαύρο κρύβεται κάτω από τη σκόνη της ύφεσης. Και δυστυχώς αυτό το μαύρο είναι ο λαϊκισμός, τον οποίο εδώ και χρόνια εξέθρεψε το κόμμα του ΠΑΣΟΚ και με επιτυχία τον συνεχίζει ο ΛΑΟΣ.