Σταματήστε την καμπάνια «καταναλώνω ό, τι παράγω». Είναι λάθος!

Σταματήστε την καμπάνια «καταναλώνω ό, τι παράγω». Είναι λάθος!
 Είναι μια τεράστια παγίδα με θύματα για άλλη μια φορά τους καλοπροαίρετους. Προτιμώ το "είμαι ό, τι καταναλώνω" και προτείνω το "είμαστε ό, τι παράγουμε". Τι παράγουμε ως Ελλάδα; Σχεδόν τίποτα της προκοπής (για να μην πω «χρέη» ή καμιά πιο βαριά λέξη). Τι καταναλώνουμε ως χώρα;  Ό, τι δεν παράγουμε εμείς και το παράγουν οι άλλοι.
 Μια χώρα γεμάτη εκατομμύρια "ψώνια" που, το μόνο που κάνουν είναι όλο "ψώνια", την "ψώνισε" τελικά επειδή την περνούσε " ψώνιο",  αλλά τώρα κοντεύει να βγει … για "ψωνιστήρι".


 Τώρα κάποιοι εργατοπατέρες "συνασπίστηκαν" με πνευματικούς ηγέτες της χώρας (καθηγητές πανεπιστημίων κλπ) και οργανώνουν … Λαϊκό Κίνημα, με το ανορθόγραφο σύνθημα: "ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ ΟΤΙ ΠΑΡΑΓΩ" ( έτσι ακριβώς έγραφε η ανακοίνωση Συνδικάτου που έπεσε στα χέρια μου, όχι "καταναλώνω ό,τι παράγω")!
 Πόσο "ανορθόγραφοι" είναι –με το παράδειγμά τους- όλοι αυτοί που ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος, να στηρίξουν τα ελληνικά προϊόντα;

 Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί "ηγέτες", που πάσχιζαν αδιάκοπα για το δίκιο του εργάτη;  Εμφανίζονταν επί 30 χρόνια στα κανάλια φορώντας τα εισαγόμενα επώνυμα μπλουζάκια (ονόματα δεν λέω για να μη διαφημίσω ξανά τις πανάκριβες ξένες φίρμες) που έγιναν life style, brand name, status symbol και... σπατάλη. Ακόμα και τώρα που βγαίνουν μπροστά στις κάμερες για να πουν "καταναλώνω ό,τι παράγω", τολμάνε να φοράνε τέτοια μπλουζάκια!!!
 Γιατί δεν είπανε ποτέ ανοιχτά στους εργάτες, στους δημοσίους υπαλλήλους, στους τραπεζικούς, στους γιατρούς, στους ΔΕΗτζήδες, στους ΟΤΕτζήδες, στην Κοινή Γνώμη: «ζητάμε αυξήσεις γιατί ακρίβυνε το ψωμί, αλλά και εσείς με τα λεφτά που θα πάρετε, μην ψωνίζετε μόνο γαλλικά μπλουζάκια, ιταλικά παπούτσια, γερμανικά αυτοκίνητα».  Γιατί δεν τους είπανε ότι κλείνουν οι ελληνικές βιομηχανίες και βιοτεχνίες επειδή εμείς δεν ψωνίζουμε όσα μπορούμε από αυτές, αλλά ζητούσαν μόνο να φορτωθεί το Κράτος τις προβληματικές επιχειρήσεις και τους ανέργους τους;
 Πού ήταν αυτοί οι καλοί άνθρωποι, όταν το 1997-1999 το χρηματιστήριο «πέταγε», για να πει «ρε παιδιά, όλοι τρώτε με τα απανωτά limit-up αλλά δείτε αν γίνεται και καμιά σοβαρή επένδυση που θα μείνει στον τόπο και στην αγορά, μετά το πανηγύρι»; Εγώ τα έλεγα, εγώ τα άκουγα…
 

Το χειρότερο και πιο επικίνδυνο όμως είναι τώρα μπροστά μας: από την άκρατη ξενολαγνεία, την χλιδάτη κατανάλωση, τα 3 αυτοκίνητα σε κάθε σπίτι και τα μοδάτα τζιν περιωπής αξίας εκατοντάδων ευρώ, ο έλληνας έχει μπατάρει πια στο άλλο άκρο! Στο φτηνό, στο κινέζικο, στο τσάμπα…. Ό,τι χειρότερο δηλαδή πάλι για το ελληνικό προϊόν, για την παραγωγή και τις θέσεις εργασίας στη χώρα μας.


 Συνέλθετε όλοι κύριοι: και την εποχή του "τρεις και εξήντα» οι γιαγιάδες μας λέγανε "το φθηνό το κρέας το τρώνε οι σκύλοι" ή "το ακριβό είναι φθηνό". Τι εννοούσαν. Ότι πάντα προέχει η σχέση «ποιότητας-τιμής». Ότι το φθηνό το πετάς, όπως και το ακριβό όμως αν δεν το χρειάζεσαι πραγματικά…

 Μεταπολεμικά, όταν η Ελλάδα ήταν "στα χειρότερά της", την αγορά ανέστησε ο έλληνας παραγωγός που πρόσφερε «σωστή ποιότητα στην σωστή τιμή». Το ελληνικό παπούτσι της δεκαετίας του 60, το ρούχο και το μπουφάν της δεκαετίας του 80, το ελληνικό ψυγείο, η ελληνική ηλεκτρική κουζίνα. Το ελληνικό όνομα ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και ξεχώριζε ως «σωστό προϊόν στη σωστή τιμή». Ούτε σκέτη φιγούρα,  ούτε … κινέζικο.

 Αυτά τα ξεχάσαμε. Για αυτό τα χάσαμε. Κλείσανε οι ελληνικές βιομηχανίες. Και δεν άνοιξαν άλλες. Κάθε δεκαετία της μεταπολίτευσης χάναμε και ένα "τραίνο", μια ευκαιρία να πάμε παρακάτω.
 Για όλα αυτά, οι εργατοσωτήρες μας κατηγορούν τώρα τους Γερμανούς και τους Γάλλους που πλούτιζαν πουλώντας μας την πραμάτεια τους. Αν ήταν πιο φιλεύσπλαχνοι, δεν θα έκαναν τέτοιες προσφορές στα αυτοκίνητα, θα μας ανάγκαζαν να πηγαίνουμε με λεωφορείο. Φταίνε αυτοί που μας άφηναν «να περνάμε καλά» ως τώρα.

 Ας βάλουμε λοιπόν, όπως λένε και οι ταγοί μας, ένα αυτοκολλητάκι στη βιτρίνα να λέει «προτιμώ ελληνικά προϊόντα γιατί σώζουν θέσεις δουλειάς και τα χρήματα επιστρέφουν σε εσένα». Αμ έλα όμως που πιστεύω πια πως, ακόμα και αν ο πελάτης προτιμήσει να ζητήσει ελληνικό αντί για κινέζικο, το λαμόγιο ο Έλληνας θα του πουλήσει …. κινέζικο για ελληνικό; Αυτό δεν έκανε χρόνια τώρα και με τις ξένες φίρμες που του πούλαγε; Άλλωστε, εδώ ο Έλληνας ψηφίζει ό,τι  να’ναι, στην τσάντα και στο ρούχο θα την έψαχνε καλύτερα;….