Ο «Αμπού Ναζίρ» του Ηomeland στην Τεχεράνη του... Ψυρρή

Πέριξ της πλατείας Θεάτρου, κοντά στου Ψυρρή, έχει στηθεί πολυπληθές κινηματογραφικό συνεργείο από Ισραηλινούς, Αμερικανούς και Ελληνες τεχνικούς. Και θα συνεχίσει τα γυρίσματα για πολύ καιρό επειδή η περιοχή ταιριάζει γάντι με τις γωνιές της Τεχεράνης. Επειδή πρόκειται για το φιλμάρισμα μεγάλης τηλεοπτικής σειράς με τίτλο «Τεχεράνη». Επειδή η ίντριγκα έχει να κάνει με πανούργο και ψυχρό θηλυκό της Μοσάντ. Επειδή love affair ανάμεσα σε εκείνη και σε πρόσφυγα από το Ιράν. Και επειδή Ναβίντ Νεγκαχμπάν!

Ποιος είναι ο Ναβίντ Νεγκαχμπάν; Μα φυσικά ο σατανικός Αμπού Ναζίρ του «Homeland». Από τις δημοφιλέστερες σειρές αμερικανικής εσοδείας. Οποιοι έχουν συναντηθεί με αυτήν την εξαιρετική σειρά, και είναι πολλοί αυτοί, θα αναγνωρίσουν «το πιο σατανικό πρόσωπο», όπως τον είχαν χαρακτηρίσει οι επαΐοντες των «New York Times». Ο επονομαζόμενος και «man of thousand faces» (ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα). Ο κόσμος είναι μεγάλος. Ο κόσμος είναι μικρός. Οι αποστάσεις είναι μεγάλες. Οι αποστάσεις είναι μικρές. Τόσο μακριά αλλά τόσο κοντά. Από την πλατεία Θεάτρου μέχρι τις παρυφές του Λυκαβηττού μεσολαβούν τρία χιλιόμετρα και κάτι ψιλά. Ο Ναβίντ παίζει στην «Τεχεράνη» από το πρωί μέχρι νωρίς το βράδυ.

ΣΚΗΝΗ 1η

Η ΑΝΤΡΕΑ Η ΜΗΛΟΜΕΛΙΣΣΑ

«Πρέπει να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα όλων των σκηνών που παίζω εγώ γιατί θα φύγω για άλλο προορισμό. Αλλα γυρίσματα, άλλες ταινίες», μου λέει ο Ναβίντ. Είναι ψηλός, σχεδόν 1,82 μ. Είναι μελαχρινός. Είναι από το Ιράν, από μια πόλη με το όνομα Μασχάν. Είναι Ισραηλίτης. Είναι Εβραίος. Και τα τελευταία 20 χρόνια είναι πολίτης των ΗΠΑ και κάτοικος Λος Αντζελες. Ολα αυτά μαζί.
Πάμε τώρα σε μια σύμπτωση μοναδική. Πάμε στην Andrea Applebee. Σαν να λέμε Αντριάννα Μηλομέλισσα. Είναι Αμερικανίδα. Είναι από τη Νότια Καρολίνα. Είναι κοντά στα 37. Είναι κομψή και σικάτη με μαύρα μαλλιά. Με λεπτά χαρακτηριστικά. Με κατάλευκη επιδερμίδα αλά γαλλικά, με λεπτό, νευρώδες σώμα. Είναι ποιήτρια και φανατική της πυγμαχίας. Ολα αυτά μαζί. Κάθε βράδυ από τις 8 μέχρι τις 9 επισκέπτεται γυμναστήριο του μποξ, κάπου στο Κολωνάκι. Φοράει τα γάντια και κοπανάει τον γνωστό, κατάμαυρο σάκο του μποξ. Η Αντριάννα Μηλομέλισσα είναι τυφλή. Σχεδόν τυφλή. Από ακατανίκητο νόσημα. Το ίδιο και η δίδυμη αδελφή της.
Η Αντρεα κατέληξε στην Αθήνα, «στο πιο ασφαλές σημείο της Ευρώπης», μου λέει και προσθέτει: «Στα μέρη μου, στη Νότια Καρολίνα, άκουγα πυροβολισμούς από το πρωί μέχρι το βράδυ και διαρκώς είχα την αίσθηση πως κάποιος παρανοϊκός με ακολουθεί για να με βιάσει. Αθήνα και πάλι Αθήνα!».

Η Αντρεα λαμβάνει, μηνιαίως, 1.000 δολάρια από την Αμερική. Εχει εκδώσει ποιητική συλλογή με την ονομασία «Alithia» (Αλήθεια). Είναι κάτοικος μικρού διαμερίσματος, μόλις 30 τ.μ., σε ισόγειο κοντά στον Λυκαβηττό. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα να πάρει βίζα για μόνιμη διαμονή. Οι Αφγανοί ναι. Η Αμερικανίδα με τα 1.000 δολάρια όχι. Τέλος πάντων...


ΣΚΗΝΗ 2η
«FUCK IRANIANS, GO HOME!»

Η Αντρεα, λοιπόν, αυτό το σπάνιο πλάσμα το τρυφερό, είναι φίλη του Ναβίντ. Και επειδή εγώ φίλος της Αντρεα, έτσι στο τέλος βρεθήκαμε και οι τρεις μαζί. Ετσι ανακάλυψα τον Ναβίντ Νεγκαχμπάν. Ετσι άκουσα μια ιστορία τρομερή. Κι έτσι, για μία ακόμα φορά, επιβεβαιώθηκε μέσα μου πως η θέληση κάθε ανθρώπου μπορεί να αποδειχτεί τόσο ακατανίκητη ώστε στο τέλος αυτός ο Ιρανός, ο άγνωστος και «τρελός», να καταφέρει να μετακινήσει βουνά. Από το τίποτα στον ουρανό!

«Φεύγω, λοιπόν, από το Ιράν των Αγιατολάχ. Ημουν περίπου 20 ετών. Προηγουμένως με είχε πιάσει μανία με την τέχνη της υποκριτικής. Ηθελα να γίνω ηθοποιός. Πρώτος σταθμός, η Κωνσταντινούπολη (σ.σ.: την είπε όπως όλοι: «Ιστανμπουλ»). Υστερα Σόφια, στη Βουλγαρία. Και στη συνέχεια κατέληξα στο Αμβούργο, σε hot spot, ζητώντας άσυλο».
Η διαδρομή ενός οποιουδήποτε πρόσφυγα ή μετανάστη, ο οποίος κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της «Τεχεράνης» στην πλατεία Θεάτρου πέφτει πάνω σε «διαταραγμένους» Ελληνες εθνικιστές που ωρύονται: «Fuck Iranians, Go Home!».

«Και φαντάσου», μου λέει, «πως το συνεργείο είναι μείγμα Ελλήνων και Ισραηλινών. Μας πήρε όλους η μπάλα του ρατσισμού επειδή σε εκείνη τη σκηνή που γυρίζαμε έπρεπε να μετέχουν αρκετοί αυθεντικοί πρόσφυγες από το Ιράν».

Πού να ήξεραν πως εσύ ο Ιρανός είσαι Αμερικανός διάσημος ηθοποιός και ότι το ταμείο σου είναι ανώτερο, απείρως ανώτερο από το δικό τους άδειο πορτοφόλι...Χαμογέλασε και συνέχισε. Η οδύσσεια ενός ξενιτεμένου.

ΣΚΗΝΗ 3η
ΤΟ ΤΡΟΜΠΟΝΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

«Στο Ιράν είχα καταφέρει να εξοικειωθώ με την τέχνη της μιμικής. Οπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, αυτό ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Πρώτα, λοιπόν, παίζω σε γερμανικό θίασο δεύτερους, τρίτους ρόλους. Το μυαλό μου, όμως, ήταν γεμάτο από Λος Αντζελες και Χόλιγουντ. Στη Γερμανία έβγαζα μεροκάματο κάνοντας μόντελινγκ επειδή ήμουν διαφορετικός από τους άλλους. Μετά από οκτώμισι χρόνια, σαν τουρίστας, έφτασα στο Λος Αντζελες».
Και αμέσως τα κατάφερες; «Αστειεύεσαι. Μέχρι να τα καταφέρω αναγκάστηκα να τα κάνω όλα. Από γκαρσόνι και ταξιτζής μέχρι να πλένω πιάτα. Στην αρχή κοιμόμουν σε παγκάκια. Αστεγος. Εδώ που τα λέμε, για να πω όλη την αλήθεια, το σπίτι μου ήταν ένα ξεχαρβαλωμένο μικρό φορτηγάκι. Ομως πολλές φορές κοιμόμουν στα παγκάκια και κοιτούσα τα άστρα».

Η ιστορία σου θυμίζει σενάριο ταινίας υπέρ american dream. «Το σύμπαν είναι γενναιόδωρο. Το σύμπαν σού προσφέρει δώρα. Αρκεί να το πιστεύεις. Κι εγώ το πίστεψα».
Πώς δηλαδή; «Το πίστεψα με ένα τρομπόνι. Αν και δεν είμαι μουσικός, αν και δεν γνώριζα ούτε εξ όψεως τι είναι αυτό το μουσικό όργανο».

Ενα τρομπόνι σε κάποια ταινία στο Λος Αντζελες με ηθοποιό μετανάστη από το Ιράν; «Κάπως έτσι. Ηταν 2000. Ηταν να γίνει μια ταινία σε στυλ Χοντρός - Λιγνός. Κάτι σαν κωμωδία. Με τον τίτλο «Boundaries». Ταινία μικρού μήκους. Κι έτσι κατέφτασα κι εγώ για οντισιόν. Ολοι γύρω μου με τα τρομπόνια τους. Εγώ με άδεια χέρια. Με είδε ο σκηνοθέτης, το βλέμμα του ήταν θετικό, αλλά στη συνέχεια μου είπε: “Κοίτα φίλε, είσαι ψηλός, δεν μου κάνεις”».

Εσύ πείσμωσες. «Εγώ πείσμωσα. Για να πάρεις τα δώρα του σύμπαντος πρέπει να το θέλεις. Οχι με λόγια. Να το θέλει κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου».

Δηλαδή αν εγώ λέω, για παράδειγμα, «επιθυμώ μέχρι θανάτου να βρεθώ για μισή ωρίτσα, άντε για 5 λεπτά στο κρεβάτι της Σαρλίζ Θερόν», θα γίνει; «Για προσπάθησε να δούμε αν η Σαρλίζ σε δεχτεί στην αγκαλιά της».
Και από το τρομπόνι πού κατέληξε αυτή η ιστορία; «Σε κατάστημα ενοικίασης σμόκιν και ρεντιγκότας. Το λέρωσα, φόρεσα φουσκωμένο παντελόνι και με τα πόδια χαμηλωμένα χτύπησα το κουδούνι του σκηνοθέτη. Εκείνος ενθουσιάστηκε αμέσως κι έτσι κέρδισα τον ρόλο».

ΣΚΗΝΗ 4η
«HOMELAND» ΚΑΙ ΚΛΙΝΤ ΙΣΤΓΟΥΝΤ

Χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια από εκείνο το τρομπόνι. Να κατακτήσει βραβείο υποκριτικής κι έτσι να γίνει γνωστός. Στη συνέχεια οι προτάσεις έπεφταν βροχηδόν. «Πρέπει να έχω παίξει σε πάνω από 200 τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες».

Κρατηθείτε! Εκτός από «Homeland», έχουμε και λέμε: «24» της Fox, CSI: NY, Los Angeles, Miami, «Law and Order», «Criminal Minds», «Lost», «The West Wing», «The Shield», «The Mentalist» και πάει λέγοντας. Το ίδιο και με ταινίες. Οπως «Ελεύθερος Σκοπευτής» του Κλιντ Ιστγουντ, «Brothers» με Τζέικ Τζίλενχαλ και Τόμπι Μαγκουάιρ, «Αλαντίν» του Γκάι Ρίτσι και... και... και...
Εχεις παίξει τα πάντα! «Εχω παίξει Αμερικανούς, Ρώσους, Αφγανούς, Ισραηλινούς, Αιγύπτιους, Ιρακινούς, όλους!».

Ελληνες; «Ελληνες όχι». Κυρίως τρομοκράτες. Κυρίως σατανικούς. Κυρίως μετανάστες. Κυρίως παράνομους και εγκληματίες. Είπαμε, «το πιο σατανικό πρόσωπο που κυκλοφορεί στις οθόνες», όπως έγραψαν οι «New York Times».

Και στην Αμερική καθόλου ρατσιστική πολιτική; «Μα τι είναι η Αμερική; Ενα χωνευτήρι διαφορετικών φυλών. Ολοι από κάπου ήρθαν. Αυτή είναι η δύναμη της Αμερικής».

Και το Χόλιγουντ; «Γνωστά όλα αυτά. Στο Χόλιγουντ πειθαρχία και πιστή αντιγραφή του σεναρίου, βιομηχανικά προϊόντα. Στο παράλληλο κύκλωμα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Θυμάμαι, ας πούμε, ότι μερικές φορές, όταν δεν αισθανόμουν ασφαλής με τον ρόλο και τα λόγια μου, διόρθωνα τον σκηνοθέτη κι εκείνος συμφωνούσε μαζί μου. Το ανεξάρτητο σινεμά είναι χειροποίητο, όπως η καθαρή βιολογική τροφή».

ΣΚΗΝΗ 5η
ΕΝΑ ΕΚΑΤ. ΔΟΛΑΡΙΑ ΤΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

Αν και δεν είμαι εφοριακός, μπορείς να μου πεις πόσα παίρνεις από κάθε βιομηχανικό προϊόν του Χόλιγουντ; «Οχι, δεν θα σου πω».

Μα τίποτα; «Ενα περιστατικό θα σου μεταφέρω σχετικά με τις αμοιβές των ηθοποιών σε πασίγνωστες τηλεοπτικές σειρές. Μετά τον θρίαμβο που σημείωσαν τα “Φιλαράκια” και ενώ επρόκειτο να γυριστεί η τρίτη σεζόν, όλοι οι πρωταγωνιστές, με επικεφαλής την Τζένιφερ Ανιστον, σχημάτισαν αυτοσχέδιο, προσωρινό, συνδικαλιστικό κίνημα και απείλησαν πως είτε θα λαμβάνει έκαστος για κάθε επεισόδιο 1 εκατομμύριο δολάρια, είτε adios amigos».

Και τελικά; «Από 1 εκατομμύριο δολάρια το επεισόδιο! Χα χα χα!».

Ο Ναβίντ, λοιπόν, θαμπωμένος με το στυλ, την κομψότητα και την ομορφιά της τυφλής Αντρεα Μηλομέλισσας (Applebee). Μπορεί και ερωτευμένος. Μια Αμερικανίδα ποιήτρια με έναν Ιρανό ηθοποιό της Αμερικής στην Αθήνα και την Ελλάδα των προσφυγικών ροών και του έρποντος ρατσισμού. Ιδού ιδέα επίκαιρη και αντιρατσιστική. Οχι από Ελλάδα, αλλά από την Αμερική του... Ιράν. Μετά από ελάχιστες ημέρες και αφού προηγουμένως ο Ναβίντ ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τον θαυμασμό του γι’ αυτό το πλάσμα, αρχίζει να καλπάζει η φαντασία του. Ετσι με κατακλυσμιαίο ρυθμό τού έρχεται η έμπνευση και κάθεται να γράψει σενάριο κινηματογραφικό.
«Στην αρχή θα το κάνω ταινία μικρού μήκους και όταν βρω παραγωγό θα το επεκτείνω σε ταινία μεγάλου μήκους».


ΣΚΗΝΗ 6η
LOVE STORY IN ATHENS

Το στόρι, εν συντομία, είναι απλό: «Εγώ, ως πρόσφυγας από το Ιράν, και η Αντρεα όπως είναι, ως Αμερικανίδα ποιήτρια. Εδώ στην Αθήνα. Η Αντρεα, αν και τυφλή, είναι το μοναδικό πλάσμα που μπορεί πραγματικά να δει την ψυχή αυτού του ανθρώπου. Που κοιμάται σε παγκάκια. Που δεν έχει να φάει και που ψάχνει μέσα στα σκουπίδια».

Η συνέχεια μοιάζει με ρομάντζο ρεαλιστικό, όχι μελό. Η Αντρεα τον φιλοξενεί για φαγητό. Ομως ο πρόσφυγας επιστρέφει στα παγκάκια.
«Η ιστορία δεν πρέπει να είναι μελό. Συμβαίνει οι τυφλοί να “βλέπουν”. Οι κουφοί να “ακούνε”. Και οι αρτιμελείς ούτε να βλέπουν, ούτε να ακούνε».
Υπάρχουν μπόλικοι από αυτό το είδος. «Παντού. Μην ανησυχείς. Ο ελληνικός ρατσισμός δεν είναι πρωτότυπος, ούτε μοναδικός».
Η συνάντηση των τριών έγινε Τρίτη στις 9 το πρωί.

Τόσο νωρίς; «Πρέπει, γιατί στις 10 με 10.20 θα έρθει αυτοκίνητο να με πάει στα γυρίσματα».

Η συνάντηση έγινε στο φιλικό καφέ «Daily» του Γιώργου Ρεγγίνα με οικοδεσπότη τον Γρηγόρη που φτιάχνει τον καλύτερο εσπρέσο.
«Πιστεύω στη θετική ενέργεια. Πιστεύω πως αν πραγματικά βλέπεις το σύμπαν, τότε η επιθυμία σου θα γίνει πραγματικότητα».


ΣΚΗΝΗ 7η
ΤΟ ΣΑΠΙΟ ΜΗΛΟ

Ακούγεται μυστηριώδες και μεταφυσικό, εγώ ως δυτικός πιστεύω στον ορθολογισμό. «Θα σου φέρω ένα παράδειγμα από τον δικό μου τον κύκλο τον στενό. Η κόρη φίλου μου, αν και είχε τα πάντα, διαρκώς σχολίαζε αρνητικά ό,τι συνέβαινε γύρω της. Διαρκώς παραπονεμένη. Κλασική περίπτωση αρνητικής ενέργειας. Ωσπου μια μέρα είπα στον φίλο μου να με αφήσει να τη συμβουλέψω και να παρακολουθήσω την περίπτωσή της. Τη ρώτησα ποιο φρούτο τής αρέσει περισσότερο. Μου είπε “το μήλο”. “Ποιο μήλο;” τη ρώτησα. “Εκείνο το κόκκινο με τις χρυσαφί αποχρώσεις που είναι ροκανιστό”. Τότε την παρακάλεσα να “βλέπει” κάθε μέρα ότι τρώει ένα τέτοιο μήλο που στο βάθος θα είναι σάπιο. Κάθε ημέρα. Πράγματι το έκανε. Και την τελευταία ημέρα ήρθε και μου είπε, έντρομη, πως άνοιξε το ψυγείο, βρήκε ένα τέτοιο μήλο, άρχισε να το τρώει, αλλά στο βάθος ήταν σάπιο».

Που σημαίνει; «Πως αν η σκέψη σου είναι αρνητική, τότε όλα θα σου έρθουν ανάποδα. Και αν η σκέψη σου είναι πάντα θετική, τότε τα πράγματα θα είναι ευχάριστα. Σημασία έχει ο τρόπος. Πώς “βλέπεις”. Η Αμερικανίδα ποιήτρια είναιτυφλή. Ομως εκείνη βλέπει την ουσία των πραγμάτων. Εκείνη η τυφλή βλέπει την ψυχή του Ιρανού πρόσφυγα».

Και στο Ιράν οι άνθρωποι πώς βλέπουν τα πράγματα; «Οι καθεστωτικοί φρουροί πυροβολούν εν ψυχρώ και μάλιστα στο κεφάλι. Μόνο στο κεφάλι. Προκειμένου να μην αφήσουν τα πτώματα με τραύματα στο σώμα. Πυροβολούν αδιακρίτως. Σε μια από τις τελευταίες συγκρούσεις δολοφονήθηκαν 70 διαδηλωτές».

Ομως, παρ’ όλα αυτά, ο λαός του Ιράν δεν έχει ξεσηκωθεί μαζικά. «Επειδή φοβούνται πως η χώρα τους θα γίνει όπως η Συρία. Το παράδειγμα της Συρίας λειτουργεί αποτρεπτικά από τη μια και υπέρ του συστήματος από την άλλη».

Και ο ρατσισμός; «Εντελώς απαράδεκτος και παρανοϊκός. Αν από κάθε άνθρωπο αφαιρέσεις χρώμα, τόπο καταγωγής και θρησκεία, τότε θα καταλάβεις πως όλοι πάνω-κάτω είμαστε το ίδιο».
Οι Γερμανοί πριν από μερικές δεκαετίες ακολουθούσαν τον Χίτλερ, τώρα, όπως λες, είναι οι πιο φιλικοί Ευρωπαίοι με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. «Ακριβώς αυτό. Πληρώθηκε ακριβά το τίμημα το ρατσιστικό».
Και η Αμερική; «Ο λαός της Αμερικής είναι σπουδαίος επειδή έδωσε πολλές ευκαιρίες σε όλες τις φυλές της Γης. Ενα πράγμα έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια. Ολοι πορευόμαστε με δανεικά. Τίποτα δεν μας ανήκει. Ολα τα υλικά είναι προσωρινά. Κανείς δεν πρόκειται να τα πάρει μαζί του. Δανεικά τα λεφτά, τα σπίτια, οι καταθέσεις, τα ομόλογα, όλα. Στην αρχή τα δανείζεσαι, στη συνέχεια τα χρησιμοποιείς και στο τέλος τα εγκαταλείπεις. Εμαθα να αποδέχομαι τους ανθρώπους και τη διαφορετικότητά τους. Είσαι αυτό που είσαι. Χωρίς κριτική διάθεση. Αν όλα τα πλάσματα της Γης ζούσαν με αυτές τις αξίες, τότε ούτε πόλεμοι, ούτε εχθρότητες, ούτε αντιπαλότητες. Ο Θεός είναι μέσα σου. Ομως οι πόλεμοι γίνονται στο όνομα κάποιου θεού και κάποιας θρησκείας».

Πιστεύεις πως είσαι ανεξάρτητος; «Κανείς δεν είναι ανεξάρτητος. Ολοι είμαστε εξαρτημένοι από τους άλλους. Δεν έχω ανεξαρτησία, ζω με το σύστημα αλλά είμαι εγώ. Γι’ αυτό έφυγα από το Ιράν. Επειδή θέλω να είμαι εγώ. Είμαι μέρος του συστήματος, αλλά τα πράγματα τα βλέπω με την καρδιά μου και όχι με το μυαλό μου».

Φεύγοντας και κατευθυνόμενος στο αυτοκίνητο που τον περίμενε έξω από το «Daily» γύρισε και μου είπε: «Πρέπει να σου πω μια κρίσιμη λεπτομέρεια. Για να καταλάβεις ποια η διαφορά ανάμεσα στο Ισραήλ και το Ιράν. Λογοκρισία στο Ισραήλ δεν υφίσταται. Ενώ στο Ιράν όλα κρίνονται από τους λογοκριτές. Αυτός είναι ο αληθινός ρατσισμός. Fuck racism»!