Πέρυσι αποφάσισε μέσα σε μια νύχτα να ανεβάσει την πρώτη της σόλο παράσταση - έστω για ένα βράδυ. Την ονόμασε «Πνίγομαι» και μετά από 12 sold out εμφανίσεις, φέτος μετακομίζει στο θέατρο «Noūs» και συνεχίζει να γεμίζει την πόλη με τρανταχτά γέλια και ζεστό συναίσθημα
Συνέντευξη στον Λευτέρη Τρίγκα
Φωτογράφoς Ιωάννης Κωνσταντινίδης
Στο λύκειο έγραφε αστεία τσιτάτα στο Facebook. Διάφοροι κωμικοί που τη διάβαζαν την παρότρυναν να πάρει μέρος σε βραδιές ανοιχτού μικροφώνου. Μέχρι που το έκανε και από τότε δεν έχει σταματήσει. «Εχω μεγαλώσει και ωριμάσει ως άνθρωπος στο ίδιο χρονοδιάγραμμα που μεγάλωσα ως κωμικός», αναφέρει η Δήμητρα Νικητέα. Η οποία γεννήθηκε το 1999 στην Αθήνα και ο σκοπός της, λέει, ήταν πάντα ένας: να χαμογελά η ίδια και να χαρίζει στιγμές γέλιου στους άλλους. Και το κατάφερε. Γιατί ναι, είναι «μικρή», αλλά είναι και ταλαντούχα.
«Δεν είναι δύσκολο να μπεις στην κωμωδία. Δύσκολο είναι να ζεις από την κωμωδία»
Η ελληνική stand upσκηνή έχει σημαντικούς εκπροσώπους και φανατικό κοινό. Πόσο εύκολο ήταν να μπει στο «κύκλωμα» της κωμωδίας; «Κύκλωμα δεν το λες. Δηλαδή αν μας δεις, δεν θα πεις “τι τρομοκρατική σέχτα είναι αυτή!”. Υπό μία έννοια, ίσως να είναι και ο πιο ανοιχτός, αξιοκρατικός και δίκαιος χώρος στην τέχνη της κωμωδίας. Δεν προϋποθέτει σπουδές, λεφτά, δημόσιες σχέσεις, να είσαι απόγονος κάποιου γνωστού. Ισως μόνο να δημιουργείς λίγη συμπάθεια και να μην είσαι δυσάρεστος στους συναδέλφους σου. Αν είσαι γνήσια αστείος, εργατικός και υπεύθυνος, αρκεί. Δηλώνεις σε ένα open mic, και αν είσαι καλός θα το μάθουν και άλλοι κωμικοί και θα σε βάλουν και σε επαγγελματικές παραστάσεις. Ακόμα πιο βατή είναι η διαδρομή αν είσαι άντρας κωμικός. Το δύσκολο δεν είναι να μπεις στην κοινότητα της κωμωδίας. Το δύσκολο είναι να μην έχεις ανάγκη την κοινότητα, να ξεχωρίσεις και να προχωρήσεις μόνος σου. Ανεξάρτητα αν θα σε στηρίζουν οι συνάδελφοί σου. Δύσκολο είναι να αποκτήσεις κοινό. Δύσκολο είναι να ζεις από την κωμωδία», αναφέρει η ίδια.
Καλά όλα αυτά, όμως τελικά έχουν χιούμορ οι Έλληνες; «Οταν κάποιος λέει “Ελληνες” σκέφτομαι τους Ελληνες μιας συγκεκριμένης ηλιακής ομάδας, αυτή των boomers. Γιατί το επισημαίνω αυτό; Επειδή υπάρχει ένας διαχωρισμός στο χιούμορ των ανθρώπων παγκοσμίως. Αλλο χιούμορ έχουν οι Ελληνες προ Ιντερνετ και άλλο οι μετά Ιντερνετ άνθρωποι. Οι περισσότεροι Ελληνες 40+ χρόνων, όσο και αν φημίζονται για το πόσο “χωρατατζήδες” και “καλαμπουρτζήδες” είναι, στην πραγματικότητα είναι βαθιά συντηρητικοί και σοβαροφανείς, οι οποίοι έκαναν χιούμορ προσβάλλοντας κάποια μειονότητα. Και είναι αυτοί που γελάνε με σόκιν αστεία, σεξουαλικού περιεχομένου. Οχι απαραίτητα επειδή είναι κάποιο σπουδαίο αστείο, με δομή, σκέψη και ανατροπή, αλλά επειδή θίγει κάποιος ανοιχτά και δημόσια θέματα ταμπού. Και φυσικά με τα πολιτικά αστεία - με τη σάτιρα. Σχόλια που απομυθοποιούν και κοροϊδεύουν έναν πολιτικό, προσωποκεντρικά, όχι το πολιτικό γίγνεσθαι, την πολιτική κουλτούρα. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ βίντεο του Τζίμη Πανούση στο YouTube. Ενώ είχε εξαιρετικά αστεία κοινωνικού περιεχομένου -π.χ. για τον πόλεμο, για την παγκοσμιοποίηση, για τον ίδιο μας τον εαυτό ως Ελληνες -, το κοινό επέλεγε να γελάσει μόνο με τα πικάντικα σχόλιά του», τονίζει και απορεί γιατί.
Η Δήμητρα Νικητέα αποφασίζει στα 23 της χρόνια να βγει στη σκηνή ολομόναχη. Με δικά της κείμενα, δικό της κοινό, όλα μόνη της, όλα στο τώρα. Ποια ήταν η έμπνευση γι’ αυτή την παράσταση; Ο τίτλος «Πνίγομαι» είναι μεταφορικός ή κυριολεκτικός; «Το απόλυτο τίποτα ήταν μάλλον η έμπνευση. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έπρεπε να σκεφτώ διάφορα πράγματα που εκφράζουν εμένα και πιθανότατα τον κόσμο. Το πήγα με το ένστικτο. Δοκίμασα μισή ώρα υλικό για πρώτη φορά. Ενιωθα ότι σχοινοβατούσα μεταξύ ματαίωσης και αποτυχίας. Ή θα το ακύρωνα για να μην ξεφτιλιστώ ή θα αποτύγχανα. Αυτό το δίπολο εξέλιξης και πλάνο είχα. Ναι, με άγχωσε. Πέρσι δέχτηκα να κάνω σόλο χωρίς να έχω παράσταση, χωρίς να έχω τίτλο και αφίσα. Μέσα σε δύο μήνες τα ετοίμασα όλα. Ολα όμως: από γραφιστικά, τρέιλερ, βίντεο, κείμενα μέχρι τα τεχνικά, τα καλώδια, τον προτζέκτορα. Τη μέρα που έκανα πρεμιέρα χρειάστηκε να φτιάξω ένα 30μετρο καλώδιο», αφηγείται.
«Πέρα από το κλασικο "μ’ έκανες και γέλασα", παράσημο για μένα είναι και η δήλωση "συγκινήθηκα"»
Χωρίς αμφιβολία, η Δήμητρα Νικητέα τα κατάφερε. Μετά από δώδεκα sold out παραστάσεις στο θέατρο «Αλκμήνη» πέρσι, φέτος μετακομίζει στο «Noūs». Οι θεατές γελούν αβίαστα και οι κριτικές είναι διθυραμβικές. «Πέραν των κλασικών και τυπικών σχολίων “με έκανες και γέλασα”, υπάρχει και συχνά-πυκνά η δήλωση “συγκινήθηκα”, που για μένα αυτό είναι παράσημο. Μια φορά, στην παράσταση που είχε έρθει και η Κατερίνα Βρανά, είχε έρθει και ένα αυτιστικό παιδί με τον αδελφό του. Αυτή ήταν η καλύτερη παράστασή μου, γιατί το κείμενο με την αναπηρία του αυτιστικού αδελφού μου ακουγόταν σε ανθρώπους που γέλαγαν ειλικρινά χωρίς μαγκώματα. Το παιδί αυτό μου είχε πει ότι ήταν η καλύτερη μέρα στη ζωή του». Αλήθεια, όμως, από τι «πνίγεται» η ίδια; Τι της φαίνεται αβάσταχτο; «Η υποτίμηση της ανθρώπινης ψυχής, η υποτίμηση της νοημοσύνης μας, η ψευδαίσθηση της ελευθερίας και κυρίως ο συμβιβασμός και ο σταυρωμεναχερακισμός. Το “ε, τι να κάνουμε τώρα, έτσι είναι η κατάσταση”. Τα λεκτικά ταβάνια. Οι γειώσεις που σου βάζουν οι άνθρωποι από φόβο και φθόνο», μου απαρριθμεί ό,τι δεν της αρέσει.
Η νέα γενιά κωμικών είναι εδώ και είναι ατρόμητη. Αυτή η γενιά μάς καλεί να γελάσουμε ακομπλεξάριστα, αλλά και να προβληματιστούμε. Λέτε να τα καταφέρουμε; ◆
info
«Πνίγομαι», κάθε Παρασκευή στο θέατρο «Noūs», Τροίας 34, Αθήνα
