Πώς μπορείς πραγματικά να μπεις στην ψυχολογία της γυναίκας;

Δύο λεπτά: τόσα ακριβώς χρειάζονται για να γίνεις και πάλι άνθρωπος από αφηνιασμένη δημοσιογράφος όταν έχεις δίπλα σου τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Κι αυτό προφανώς είναι το μυστικό του. Ο ζεν χαρακτήρας του απλώνεται σε όλο το δωμάτιο, εκτοπίζει τις κακές ενέργειες και έρχεται απειλητικά αισιόδοξος να σε πείσει ότι, κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, όλα θα πάνε καλά.
 
 «Το χιούμορ τελικά δεν είναι τίποτε άλλο από τη στάση που κρατάς απέναντι στα πράγματα», επιμένει ο γνωστός ηθοποιός. «Πρέπει να προσπαθείς πάντα να βρίσκεις την καλή διάσταση σε οποιαδήποτε συνθήκη, όσο μαύρη κι αν είναι αυτή. Κακώς οι αισιόδοξοι θεωρούνται ονειροπόλοι - κατά βάση είναι ρεαλιστές. Κι αυτό προσπαθώ να είμαι κι εγώ στην καθημερινότητά μου και στη δουλειά μου. Ξέρεις τι δύναμη παίρνω όταν βλέπω τόσους ανθρώπους να μπαίνουν σκυθρωποί στο θέατρο και να φεύγουν με ένα χαμόγελο; Πίστεψέ με αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Και είναι πραγματικό, δεν το ονειρεύεσαι».
 
 Με έχει πείσει ότι όσα λέει για τον κόσμο δεν είναι τα συνηθισμένα καλοπιάσματα - κομπλιμέντα που έχουν μάθει οι εγχώριοι αστέρες. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν σε κάθε του φράση επαναλαμβάνει την αγάπη που έχει για το κοινό του - προφανώς έχει εισπράξει και ο ίδιος μπόλικη. Το ίδιο μού λέει και για τη «Λυσιστράτη» που ετοιμάζεται να ανεβάσει σε λίγες μέρες στην Επίδαυρο: «Αν ο κόσμος μπορέσει να πάρει το μήνυμα εμείς θα είμαστε κερδισμένοι. Η “Λυσιστράτη” είναι ένα άκρως διαχρονικό έργο και εντελώς επίκαιρο στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε. Τότε μιλούσαν για τον πόλεμο των όπλων, σήμερα μιλούν για τον πόλεμο της οικονομίας. Και το καλύτερο όπλο απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή πολέμου είναι ο έρωτας - τότε και τώρα και για πάντα.
 
 Γιατί πόσο, αλήθεια, έχει αλλάξει η συνθήκη του έρωτα;  Τα δύο φύλα συνδέονται πάντα με τον ίδιο τρόπο, έχουν τις ίδιες αγωνίες και προφανώς τον ίδιο ανταγωνισμό». Τον ρωτάω αν πιστεύει ότι ο ανταγωνισμός είναι κεντρικό στοιχείο στις ερωτικές σχέσεις. «Ακόμη κι αν δεν είναι θα έπρεπε - έως ένα σημείο», λέει γελώντας. «Ο ανταγωνισμός είναι ίσως απαραίτητος, όπως και η αγωνία και η κατάκτηση. Από κει και πέρα, βέβαια, σημαντικό είναι να επικρατεί ο σεβασμός. Κι αυτόν τον σεβασμό απέναντι στη γυναίκα προσπαθήσαμε να κρατήσουμε στην παράσταση. Δεν θέλαμε να τη σατιρίσουμε, αλλά να την καταλάβουμε, να μπούμε στη θέση της και στη συνθήκη της».
 
 Τον ρωτάω αν για τις ανάγκες του ρόλου μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί πάνω στη ψυχολογία των γυναικών: «Τις κινήσεις μελέτησα μόνο, πώς μπορείς να μπεις πραγματικά στη ψυχολογία της γυναίκας;», μου απαντά αποστομώνοντάς με. Το ίδιο κάνει αντικρούοντας ευγενικά οποιαδήποτε βαρύγδουπη ερώτηση. Είναι ολοφάνερο ότι δεν του αρέσουν οι δηθενιές και οι φιοριτούρες. Ούτε κι οι υπερβολές.«Υπάρχει τρομερή ποικιλία στην απλότητα. Και τα πιο ουσιαστικά πράγματα στη ζωή συμβαίνουν πάντα με τον πιο απλό τρόπο - όταν δεν τα περιμένεις, ακόμη κι όταν δεν τα πολυαντιλαμβάνεσαι. Οταν αγαπάς κάτι πολύ και έχεις επενδύσει σε αυτό, το καλό αποτέλεσμα θα έρθει από μόνο του χωρίς καν να το επιδιώξεις».
 
 Αυτό, όπως μου εξομολογείται, είναι ουσιαστικά και το μότο του στη ζωή. «Στο μυαλό σου δεν πρέπει ποτέ να είναι ο στόχος αλλά το μέσο. Οχι ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Προσωπικά μιλώντας, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου την επιτυχία. Αν την είχα, ίσως σήμερα να ήμουν ξοφλημένος. Προσπαθώ απλώς να κάνω τη δουλειά μου και να ευχαριστήσω τον κόσμο με όποιον τρόπο μπορώ. Αν αυτό δεν συμβεί, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε ούτε για στόχο ούτε για αποτέλεσμα». Το ένστικτό του, όμως, δεν τον βοηθάει να καταλάβει αν τελικά μια δουλειά θα είναι καλή; «Δεν έχω κανένα ένστικτο. Τα πάντα κρίνονται στο χειροκρότημα».
 

 Μου εξηγεί ότι ποτέ δεν εγκαταλείπει την «ερασιτεχνική» -όπως αποκαλεί την ενθουσιώδη- τάση για το σενάριο που τώρα γράφει για μια νέα ταινία. Αλλωστε έχει ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός ως σεναριογράφος στο «Bank Bang» και είχε κερδίσει τα εύσημα κοινού και κριτικών. Αλήθεια, πώς νιώθει που μπορεί και συνδυάζει τη συμπάθεια των αιώνιων εχθρών - το λαϊκό κοινό και των κριτικών με το υψωμένο φρύδι; «Αν κάτι το αγαπάς πραγματικά και δουλέψεις σκληρά γι’ αυτό, είτε είναι στο θέατρο είτε στην τηλεόραση, τότε θα λειτουργήσει. Αν όμως παρασυρθείς από την “ευκολία”, τότε είναι πολύ εύκολο να το καταστρέψεις. Κι εγώ χρειάστηκε πολλές φορές να σκεφτώ δυο φορές για να προχωρήσω στην επόμενη κίνηση. Εχω πει πολλά “όχι”». Το καλό, πάντως, είναι ότι δεν γκρινιάζει όπως οι υπόλοιποι για το κλειστό κύκλωμα, για τις παρέες, για την άδικη του τύχη. Εξάλλου, φροντίζει, όπως μου λέει, οι ατομικές του δουλειές να αποσκοπούν σε συλλογική δουλειά και να βασίζονται, κατ’ αρχάς, στην καλή του χημεία με τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται.
 
 «Δεν είναι τυχαίο ότι συνεργάζομαι με τους ίδιους ανθρώπους επί σειρά ετών. Με την Ελένη Ράντου ταιριάζει απόλυτα η χημεία μας, όπως και με τον Γιάννη Κακλέα (σ.σ.: τον σκηνοθέτη της «Λυσιστράτης»). Και η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος φαίνεται έτσι, δηλαδή με το να δίνει έμφαση στις φιλίες και στις σχέσεις, να κρατιέται σταθερός απέναντι σε αυτή τη δίνη της διασημότητας, στο συνεχές παιχνίδι του κυνηγιού που κατατρέχει τους ανθρώπους της τηλεόρασης. Δεν έχει βγάλει σταριλίκια, γελάει αμήχανα όταν δεν συμφωνεί και δεν έχει ακόμη «καεί» - ούτε καν ,τσουρουφλιστεί» από τα πολλά φλας.
 
 Τον ρωτάω αν στη ζωή του είναι τόσο ακραίος όσο είναι πολλές φορές, έστω άθελά του, οι χαρακτήρες τους οποίους υποδύεται. «Δεν νομίζω. Με ενδιαφέρει πολύ η εσωτερική ισορροπία. Είμαι όσο ακραίος είναι ο μέσος άνθρωπος». Επαναστάτης; (Του θυμίζω ότι η «Λυσιστράτη» που θα υποδυθεί σε λίγες μέρες είναι μια φύση επαναστατική.) «Δεν ήμουν ποτέ επαναστάτης. Δεν έκανα βαθιές ρίξεις, απλώς προσπαθούσα να ακολουθήσω αυτό που θεωρούσα σωστό. Αν το να αγαπάς την τέχνη θεωρείται πράξη επαναστατική, ίσως να μπορούμε να μιλάμε για υπερβάσεις». Ακόμη όμως κι αν το αρνείται, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι ένας επαναστάτης με αιτία - που σημαίνει ότι επιλέγει να δημιουργήσει μέσα από ένα δύσκολο και παρεξηγημένο είδος όπως η κωμωδία. Αλλωστε και η ηρωίδα του, η Λυσιστράτη, δεν σήκωσε τα όπλα, αλλά προτίμησε την επανάσταση του έρωτα.
 
 Αντιγράφοντας το παράδειγμά της, θα φορέσει κι αυτός το φουστάνι και τα τακούνια του παίρνοντας τον δρόμο για την Επίδαυρο, τολμώντας για λίγο, όπως θα έλεγε κι ο ποιητής, «να ενοχλήσει το σύμπαν» της τέχνης.