Δείτε βίντεο: Επέστρεψε στο "Πρωινό μου" ο Πέτρος Κωστόπουλος

Με τον Πέτρο Κωστόπουλο στη… θέση του ξεκίνησε το πρωί της Τετάρτης το «Πρωινό μου».
 
Ο παρουσιαστής ξεκίνησε εξηγώντας ότι το κομμάτι που ακούγεται και «συνοδεύει» την έναρξη της εκπομπής είναι… παραγγελιά!
 
Και ενώ άρχισε να προλογίζει τα θέματα που θα ακολουθήσουν στην εκπομπή, κάποια στιγμή ο Πέτρος Κωστόπουλος είπε: «Αμέσως μετά θα περάσουμε στα σχόλια και ο Πέτρος Κωστόπουλος θα πει αυτά που πρέπει να πει, αυτά που έζησε και το οποίο δυστυχώς Δημήτρη μου δεν κατέληξε εκεί που έπρεπε να καταλήξει. Έπρεπε να καταλήξει κάπου ρε παιδάκι μου. Το πλημμέλημα να γίνει φόνος και να γίνει κάτι χειρότερο. Είχε και χαρούμενες στιγμές, είχε πολύ χαρά, πολύ στρες, πολύ την πρέσα και μετά ήθελα να δω τι έγραφε ο καθένας», είπε και προχώρησε στα υπόλοιπα θέματα, κάνοντας όλους να καταλάβουν ότι έχει πολλά να πει στη συνέχεια…

Και αφού ολοκληρώθηκε η ενότητα της μαγειρικής και όλοι οι συντελεστές της εκπομπής κάθισαν για να συζητήσουν τα θέματα της επικαιρότητας, ο Άρης Καβατζίκης ακούστηκε να λέει «το θέμα της επικαιρότητας είσαι εσύ» και τότε ο Πέτρος Κωστόπουλος πήρε το λόγο και αποκάλυψε όλα όσα έζησε το πρωί της Τρίτης.
 
«Είπα ότι θα πω δυσάρεστα, ευχάριστα, εκνευρισμένα και ευχαριστήρια. Χτες όπως είδατε ήμουνα διακαναλικός, δηλαδή επειδή έλειψα από εδώ έπαιξα σε όλα τα κανάλια και αυτό ήταν ένα πρώτο ευχάριστο θέμα, δηλαδή ξεφύγαμε από το πλαίσιο μιας απλής εκπομπής και περάσαμε στο πλαίσιο όλων των εκπομπών και χαίρομαι πάρα πολύ που έδωσε σε πάρα πολλά κανάλια να έχουν αυτό το θέμα. Ένα πλημμέλημα, γιατί για πλημμέλημα πήγα έγινε ένα τεράστιο θέμα και καλά έκανε γιατί ένας δημόσιος άνθρωπος πρέπει να τις τρώει στο κεφάλι, συμφωνώ.
 
Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ ειλικρινά το μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων στον τύπο για τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετώπισαν και ειδικά θέλω να ευχαριστήσω τον Αντώνη τον Σρόιτερ, τον Θέμο τον Αναστασιάδη, τον Άκη τον Παυλόπουλο, θέλω να ευχαριστήσω τον Νίκο τον Χατζηνικολάου που και τώρα με ενημερώνουν ότι κάτι λέει και πάρα πολλούς άλλους, αυτούς που εκφράζονται επισήμως και όχι αυτούς που δεν εκφράζονται επισήμως. Δεύτερον θέλω να ευχαριστήσω τα παλικάρια εκεί πέρα στην αστυνομία, που ήταν ευγενέστατοι, τυπικοί αλλά ευγενέστατοι, με κεράσαν και γλυκό, ήταν ευγενέστατοι και στην όλη διαδικασία που πηγαίναμε. Ολυμπιακός ήταν ο ένας και μπορώ να σας πω ότι ήταν ωραία παιδιά και ωραία κορίτσια μέσα και εξαίρετοι αξιωματικοί, κουστουμιές τέτοια… Καμία σχέση με αυτό που θυμόμουν γιατί τελευταία φορά είχα πάει το ’73. Τότε ήταν αλλιώς».

Και συνέχισε λέγοντας: «Εκεί πέρα πήγα και διάφοροι.. άκουγα το πρωί συνελήφθη, έκανε, αύτωσε… τα είπε η δικηγορίνα, τα είδατε παντού, η κυρία Καρατζάκου. Λοιπόν, εκεί πήγα μόνος μο, ήπια έναν καφέ, δίπλα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας έχει ένα καφέ, δίπλα στη ΓΑΔΑ. Μου λένε τα παλικάρια «δε θα πας σήμερα εκπομπή;», τους λέω «Δύσκολο», δεν ήθελα να του πω και τίποτα, μπας και την ξεφύγουμε… Πού να την ξεφύγουμε, ξεφεύγονται αυτά τα πράγματα; Και εκεί αρχίζουν τα ρεκόρ!».

Για τι ρεκόρ μιλάει; Το εξήγησε ο ίδιος λέγοντας: «Πάω λοιπόν και σπάω το πρώτο ρεκόρ! Για πρώτη φορά διέρρευσε τόσο γρήγορα, μου είπαν οι αξιωματικοί μέσα από την αστυνομία, ότι εγώ είμαι εκεί. Δηλαδή έφυγε μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ, μπαμ… λέει ο ΣΚΑΙ το περνάει από κάτω, συνελήφθεις. Λέω αφού δε με συλλάβατε, μόνος μου ήρθα! Πάμε παρακάτω, δεύτερο ρεκόρ: φεύγουμε, αφού παίρνω τα χαρτιά, έβαλα δαχτυλικά αποτυπώματα, και μου λένε πάμε κάπου αλλού τώρα – εκεί στεναχωρέθηκα γιατί δεν ήταν καλά – να σας τραβήξουν και μια φωτογραφία από αυτές με τα μέτρα δίπλα. Εγώ τους είπα να μου δώσουν μια για να την έχω, δεν μου την έδωσε, ήταν πολύ αυστηρός, αλλά δεν ήταν από αυτές που ήταν από πίσω γραμμές και αυτό με χάλασε γιατί δεν έκανε Hollywood, ήταν δίπλα οι γραμμές. Και εκεί πήγα με ένα στοίχημα γιατί λέω με περιμένει θα γίνει κόλαση εκεί πέρα. Λέω του αστυνομικού από αυτούς που έχεις πάει, λέω ποιος πιο πολύ, γιατί συνοδεύουν τα παιδιά διάφορους, όλους αυτούς που πηγαίνουν εκεί πέρα για διάφορες υποθέσεις. Μου λέει τον Ντέμη. Λέω τον Ντέμη θα τον σκίσουμε, Ολυμπιακός εγώ, ΑΕΚ αυτός. Μου λέει είχε πάρα πολύ κόσμο. Πάμε εκεί, είχε πολύ κόσμο. Πάμε εκεί, το σπάσαμε και αυτό το ρεκόρ, είχαν μαζευτεί για αυτό το πλημμέλημα πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Και αφού κερδίσαμε τις εντυπώσεις, ας πάω τώρα στην ουσία. Η ουσία είναι ότι πήγα για δύο πράγματα, τα οποία κατηγορούμαι και σωστά, τα οποία έχουν ένα πρόβλημα: το ένα λέει είναι δημόσιο και το άλλο είναι ΙΚΑ. Αυτό το οποίο λέει είναι δημόσιο, θέλω να πω τελικά κοιτάξαμε τα χαρτιά, δεν είναι δημόσιο. Λέγεται δημόσιο, αλλά είναι νοίκια ιδιωτικά, τα οποία βάση νόμου μπορεί κάποιος να τα παραχωρήσει στην εφορία και η εφορία να σε κυνηγήσει. Αυτά λοιπόν δεν ήταν κάποια χρέη που αφορούσαν δημόσιο, θα μπορούσαν να είναι, αλλά δεν ήταν. Όσον αφορά στο ΙΚΑ, ήταν όταν έκλεισε η εταιρεία, όταν υπήρχε επίσχεση εργασίας από τους εργαζομένους, όπου δεν πληρώνονται οι μισθοί, άρα δεν πληρώνονται και οι εισφορές, αλλά το ΙΚΑ είχε ξεχάσει ότι έπρεπε να το κατατάξει με αυτόν τον τρόπο. Τουλάχιστον έτσι μου είπε η δικηγόρος. Και εκείνο που ήθελα να πω είναι ότι εγώ τουλάχιστον προσωπικά, επειδή έχω τα δικά μου κόμπλεξ, είχα προσπαθήσει εκποιώντας το σύνολο μιας περιουσίας, όπως έχουν κάνει πάρα πολλοί άνθρωποι αυτή την εποχή, διότι μιλάμε για 1.600.000 ανθρώπους που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, αλλά 1.100.000 εταιρείες σύμφωνα με τα νέα που διάβαζα έχουν κλείσει, φαλιρίσει, πτωχεύσει, δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας μια σειρά από υποχρεώσεις. Η Imaco που εγώ είχα, ήμουν μέτοχος, συμμέτοχος με άλλους ή μόνος μου είχε πληρώσει γύρω στα 150 εκατομμύρια υπολογισμένα από το 1995 μέχρι το 2011 στην εφορία, στο ΙΚΑ και στα υπόλοιπα. Είναι πολλά νομίζω, ένα καλό ποσό. Λοιπόν, και ξεπληρώνοντας το δημόσιο τότε, πήγα μηδέν. Αυτό το μηδέν δεν εκτιμήθηκε στο δρόμο, που κάποιος τα έδωσε όλα και έμεινε στον άσσο, που λέει και η Δέσποινα, και βρέθηκα εκεί που βρέθηκα. Γιατί και άμα δεν πήγαινα, θα ερχόντουσαν αυτοί, απλά είπα να πάω μόνος μου. 

Από εκεί και πέρα, αν θεωρώ κάτι unfair, διαβάζω στις εφημερίδες και βλέπω να κυκλοφορεί ότι υπάρχουν 140 άτομα που χρωστάνε 40 δις., το διαπίστωσα και εκεί που πήγα. Υπάρχουν άνθρωποι των 15, των 20, των 30 εκατομμυρίων. Ακούω το Θέμο χτες να λέει και τον ευχαριστώ ότι σε κάποιους γίνεται έτσι πιο aggressive γιατί ακριβώς θα μαζευτούν πολλές κάμερες, θα γίνει βαβούρα. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι προσπαθώντας ένας άνθρωπος στη σημερινή κοινωνία να επιζήσει μέσα σε μία λαίλαπα, σε έναν αρμαγεδδόνα, που μπορεί να είμαι δημόσιο πρόσωπο, μπορεί να μιλάω και να έχω, αλλά αυτή τη στιγμή στο ίδιο λούκι είναι ίσα με 3 εκατομμύρια Έλληνες. Δηλαδή είχα ένα μαγαζί, το μαγαζί δεν πήγε, τελείωσε, βάλαν ότι είχαν και δεν είχαν και είναι μια Ελλάδα που υποφέρει και κανείς δεν πάει να πει κάντους 100 δόσεις, κάντους σε άλλα. Εμείς πήγαμε και λέει σε 12! Σε 12…δύσκολα είναι! Σε αυτή την εταιρεία, είναι στον προηγούμενο χρόνο, που έδωσα τα σπίτια μου και δεν υπάρχει μία, είναι ότι προσπάθησα επί ένα χρόνο και με ό,τι είχα μαζέψει στη ζωή μου, που δούλευα 32 χρόνια συναπτά, όλα τα έβαλα σε αυτό το μαγαζί για να ζήσει πριν φτάσει στην πτώχευση και έτσι και οι τράπεζες μου έδωσαν χρήματα, λέγοντας «άμα βάλεις, ό,τι έχεις» - γιατί οι τράπεζες ξέρουν τι έχεις – «βάζουμε και εμείς». Τα βάλαμε και αυτά».

Και συμπλήρωσε κλείνοντας: «Αυτή είναι η αλήθεια μου και είναι μια αλήθεια, που αυτή τη στιγμή και που λυπήθηκα εγώ μέσα εκεί είναι ότι έβλεπα κοσμάκη να πηγαίνει για 5, για 10, για 15, πέρα από το ότι κυκλοφορούσαν και κάτι αγριεμένοι, μυστήριοι, που τους είχαν πιάσει για διάφορα άλλα εγκλήματα. Λέω ότι αυτή είναι η αλήθεια, αυτή την αλήθεια τη ζουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη στιγμή να τα φέρουν πέρα. Αν δεις ότι τα έχω δώσει όλα, ε δες με με κάποιον τρόπο και εξυπηρέτησε μια κατάσταση να μπορέσει να γίνει. Αλλιώς οι μισοί Ελληνες θα καταλήξουνε… ξέρεις θα κάνουμε τον Κορυδαλλό από εδώ μέχρι την Κόρινθο».
Η συζήτηση έληξε με τη συγκίνηση του Πέτρου Κωστόπουλου και της Τζένης Μπαλατσινού, όταν η ομάδα του Πρωινού mou της είπε «Μπράβο» για την αντιμετώπιση και στάση της απέναντι σε ό,τι συνέβη, αλλά και ότι ευτυχισμένος είναι ο πατέρας που τα παιδιά του τον αγκαλιάζουν όταν τα χέρια του είναι άδεια.