«Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι γυναίκες γούσταραν τον Φατσέα»

Πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Ανδρική νοημοσύνη, οξύμωρο;» στο θέατρο Coronet, πολύ σύντομα θα τον απολαμβάνουμε καθημερινά στη νέα σειρά του Mega «Βασιλιάδες», ενώ στις 3 Ιανουαρίου θα αφήσει το δικό του αποτύπωμα στη νέα ταινία του Στράτου Μαρκίδη «Λάρισα Εμπιστευτικό».

Και μπορεί ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης να είναι από τους τυχερούς του χώρου του , παρόλα αυτά ο ίδιος δηλώνει απαισιόδοξος και απογοητευμένος για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Φέτος πρωταγωνιστείτε στο θέατρο στην παράσταση: «Ανδρική νοημοσύνη, οξύμωρο;». Πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο που υποδύεστε. Το συγκεκριμένο έργο είναι κάτι ανάμεσα σε θεατρική παράσταση και stand-up comedy. Αφορά στο μονόλογο ενός ανθρώπου που χώρισε πρόσφατα και ψάχνει να βρει το «γιατί», αφού πριν φύγει ρώτησε την κοπέλα του:«Δεν καταλαβαίνω Στέλλα, έχω μπερδευτεί. Τι ακριβώς θέλεις;» και εκείνη του απάντησε: «Μάνο, θέλω αυτό που θέλει κάθε γυναίκα. Είναι απλό. Βρες το μόνος σου». Από εκείνη τη στιγμή, λοιπόν, ανασύροντας στη μνήμη του πέντε διαφορετικές προσωπικότητες -κάθε μία από τις οποίες δίνει τη δική της άστοχη συμβουλή για τη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των δύο φύλων, ο ήρωας της παράστασης προσπαθεί να βρει αυτό ακριβώς: Τι στο καλό θέλουν οι γυναίκες;



Τελικά το βρίσκει;

Είναι δυνατόν; (γέλια) Κάτι βρίσκει βέβαια, αλλά την ίδια ώρα αναιρείται!




Εσείς; Θεωρείτε πως έχετε βρει αυτό που θέλουν οι γυναίκες; Επειδή μόνο για τη δικιά μου τη γυναίκα μπορώ να μιλήσω, τολμώ να πω πως «ναι, το έχω βρει αυτό που θέλει». Αλλιώς δε θα ήμασταν μαζί. Πέρα, όμως, από αυτό, νομίζω πως όλα τα ερωτήματα του τύπου: ποιος είμαι, πού πάω, από πού έρχομαι είναι η αφορμή για να ξεκινάμε συζητήσεις και να κάνουμε σκέψεις. Δεν μπορεί κανείς να καταλήξει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για το τι θέλει μια γυναίκα γιατί κάθε γυναίκα είναι διαφορετική. Άλλα πράγματα θέλει η μία και άλλα η άλλη. Το ίδιο συμβαίνει και με τους άνδρες βέβαια. Αν και υπάρχουν πράγματα που τα θέλουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαιρέτως φύλου. Ποιος δε θέλει αγάπη, ασφάλεια, στοργή, εμπιστοσύνη; Όλοι μας! Και άνδρες και γυναίκες.

Στο «Λάρισα Εμπιστευτικό» σε τι ρόλο θα σας δούμε; Στο «Λάρισα Εμπιστευτικό» κάνω απλά ένα μικρό guest. Οι βασικοί συντελεστές είναι άλλοι. Το θέμα είναι ότι σε ένα τέτοιο πρότζεκτ δύσκολα λέει κανείς «όχι». Ακόμη και εμφάνιση κομπάρσου θα έκανα σε μια δουλειά σαν τη συγκεκριμένη. Όσο για το story: Η υπόθεση εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο χωριά, την Πεζούλα και τη Βρυσούλα, τα οποία ξαφνικά ενώνονται και από εκεί που όλα κυλούσαν ήρεμα κι αρμονικά, έρχονται τα πάνω - κάτω.  Ένας μεγαλοδημοσιογράφος πεθαίνει, το εργοστάσιο βιολογικού καθαρισμού διχάζει, ο υπουργός λαδώνεται, οι μίζες πάνε κι έρχονται, το ΣΔΟΕ ανακατεύεται, οι άνθρωποι της νύχτας ενοχλούνται, ατομικά και τοπικά συμφέροντα μπλέκονται και γενικά επικρατεί ένας …χαμός. Ό,τι με λίγα λόγια επικρατεί στην Ελλάδα. (γέλια) Εγώ ανήκω στην Πεζούλα και υποδύομαι αυτόν που ακούει για τις μίζες, μαθαίνει πού βρίσκονται τα λεφτά και πηγαίνει και τα παίρνει χωρίς να τον πάρει χαμπάρι κανείς. Είμαι δηλαδή ο κερδισμένος της υπόθεσης. (γέλια)






Από τη νέα χρονιά θα σας βλέπουμε στη νέα καθημερινή σειρά του Μega: «Βασιλιάδες». Εκεί τι μας ετοιμάζετε; Στους «Βασιλιάδες» είμαι ο ένας, και μάλιστα ο κακός, από τους δύο πόλους της διαμάχης. Κάνω τον αντιπρόεδρο μιας εταιρείας, που μια ζωή ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος. Τελευταία στιγμή, όμως, πάντα κάτι γίνεται και του «τρώει» την προεδρία ο Κώστας Κόκλας, ο οποίος είναι ο καλός της ιστορίας. Προσπαθώ, λοιπόν, με κάθε τρόπο να του σκάψω το λάκκο προκειμένου να καθίσω εγώ στην καρέκλα του, αλλά τα προβλήματα ξεκινούν όταν ερωτεύομαι την αδερφή του. Εκεί προκύπτουν μεγάλα διλήμματα!

Πρόκειται για μία καθημερινή δουλειά. Είναι κάτι που δεν έχετε ξανακάνει. Σας φόβισε καθόλου αυτό;
Φυσικά και με φόβισε. Το θέμα είναι ότι πλέον οι δουλειές έχουν περιοριστεί τόσο πολύ, που δεν υπάρχουν περιθώρια για «όχι». Αν μπορούσα να επιλέξω, θα προτιμούσα να κάνω κάτι εβδομαδιαίο. Οι επιλογές, όμως, πια είναι πολύ συγκεκριμένες. Έτσι, ή θα έπρεπε να το κάνω ή να μη το κάνω και να μη δουλέψω. Προτίμησα να το δοκιμάσω…

Είπατε δηλαδή το «ναι», απλά και μόνο για να έχετε δουλειά; Αν δε με ικανοποιούσε δε θα το έκανα με τίποτα. Χαίρομαι γιατί -μέχρι στιγμής τουλάχιστον- κανείς μας δεν το έχει αντιμετωπίσει σαν καθημερινό. Μπορεί να μην έχουμε το χρόνο να γυρίζουμε ένα επεισόδιο για πέντε μέρες, μιας και ο χρόνος πιέζει, παρόλα αυτά προσπαθούμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά να δίνει τον καλύτερό του εαυτό και είμαι σίγουρος ότι αυτό θα φανεί στο αποτέλεσμα.



Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας περισσότερο «ηθοποιό του θεάτρου»; Όχι καθόλου. Να σκεφτείς ότι τα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας μου δεν έκανα καθόλου θέατρο. Αγαπώ πολύ το σινεμά, αν και δε σου κρύβω ότι ο ελληνικός κινηματογράφος με έχει απογοητεύσει. Το θέατρο, από την άλλη, έχει τη δική του μαγεία. Ομολογώ ότι το να κάνεις ξανά και ξανά την ίδια παράσταση μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό, όμως την άμεση επαφή με τον κόσμο και τη μαγική διαδικασία της πρόβας δεν σου τα προσφέρει ούτε το σινεμά, ούτε η τηλεόραση. Κακά τα ψέματα, το θέατρο είναι η βασιλεία του ηθοποιού. Εκεί είσαι εσύ και μόνο εσύ. Δεν εξαρτάσαι ούτε από φώτα, ούτε από ήχους, ούτε από μοντάζ, Στο θέατρο ή τα λες ή δεν τα λες. Αν δεν είσαι καλός, θα φταις εσύ και κανένας άλλος!

Υπάρχουν επαγγελματικές επιλογές για τις οποίες έχετε μετανιώσει; Ευτυχώς για πολύ λίγες. Περισσότερο έχω στενοχωρηθεί για κακές συνεργασίες, παρά για το αποτέλεσμα. Παραδέχομαι ότι υπάρχουν συνάδελφοι με τους οποίους δε θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ, αλλά δεν μπορείς να προφυλάσσεις πάντα τον εαυτό σου από τέτοιες κακοτοπιές. Γενικά, πάντως, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό σε ένα ποσοστό 80 - 85%.

Στους περισσότερους ρόλους υποδύεστε τον καλό μεν, απατεωνίσκο δε. Πώς καταφέρνετε και τα συνδυάζετε τόσο καλά αυτά τα δύο; Η αλήθεια είναι ότι οι ρόλοι του λίγου απατεωνίσκου και γενικότερα του λίγο αρνητικού ήρωα μου αρέσουν περισσότερο από αυτούς του θετικού ήρωα. Από το να παίζω αυτό που είμαι, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον να υποδύομαι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να βγάλω στη ζωή μου. Βέβαια για να μπορώ να το βγάζω στους ρόλους μου σημαίνει ότι το έχω μέσα μου. Είμαι πολιτισμένος άνθρωπος, όμως, και το ελέγχω (γέλια). Από την άλλη τώρα, το κομμάτι του συμπαθητικού νομίζω πως είναι η δική μου πινελιά στον εκάστοτε ρόλο που υποδύομαι. Ξέρεις τι γίνεται; Ίσως από γραφής αυτοί οι ήρωες να μην ήταν τόσο αρεστοί, αλλά επειδή τους αγαπώ ψάχνω κάθε φορά να τους βρω τις χίλιες δυο δικαιολογίες και όπως φαίνεται σε αυτό με ακολουθεί και το κοινό που καταλήγει να συμπονάει και να καταλαβαίνει τον «Φατσέα» για παράδειγμα. Υποθέτω ότι το ίδιο θα συμβεί και με τον «Κανελλόπουλο» που υποδύομαι στους «Βασιλιάδες» και που είναι ο κακός της υπόθεσης. Έλα που όλοι μου λένε ότι στο τέλος είναι συμπαθητικός! Από ένα σημείο και μετά νομίζω ότι και οι συγγραφείς ακολουθούν αυτό που παίρνουν από εμένα. Πιθανόν κάποιος άλλος ηθοποιός να το πήγαινε αλλιώς. Εγώ το πηγαίνω έτσι γιατί έτσι μου αρέσει ή γιατί έτσι μου βγαίνει.

Συνήθως, αυτοί οι τύποι ανδρών είναι που αρέσουν περισσότερο και στις γυναίκες.  Άντε ψάξε μετά να βρεις τι θέλουν οι γυναίκες (γέλια)… Για παράδειγμα, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι γυναίκες γούσταραν τον «Φατσέα». Πώς γίνεται ένας τύπος αμόρφωτος, ψεύτης και λαμόγιο σαν τον «Βαγγέλη» να αρέσει στις γυναίκες; Έλα που άρεσε και πολύ μάλιστα!


 
Αλήθεια, νιώθετε ότι σας κάνουν καλό οι συνεχόμενες επαναλήψεις του «Καφέ της χαράς»; Σας ενοχλεί καθόλου; Δε με ενοχλεί ιδιαίτερα και αυτό γιατί βλέπω ότι ο κόσμος το ζητά ακόμη και μετά από τόσες επαναλήψεις. Αν με ενοχλεί λιγάκι είναι γιατί αυτό δε βοηθά να ξεκαθαρίσει η εικόνα του Γεράσιμου με τον «Φατσέα» και εξακολουθούν ακόμη και σήμερα να με ταυτίζουν με αυτό το ρόλο. Να φανταστείς πως ακόμη με ρωτούν πότε έχει καινούργιο επεισόδιο.

Το γεγονός ότι τόσο εσείς, όσο και η σύζυγός σας (Μπέσυ Μάλφα), είστε ηθοποιοί, θεωρείτε ότι κάνει πιο εύκολη τη σχέση σας; Δε νομίζω πως παίζει ιδιαίτερο ρόλο αυτό. Η κατανόηση, ο σεβασμός, η εκτίμηση, τα βασικά δηλαδή συστατικά μιας σωστής σχέσης, προϋπάρχουν άσχετα από τη δουλειά που κάνει ο καθένας. Αν είχα, για παράδειγμα, σχέση με μία τραπεζική υπάλληλο δε νομίζω ότι η σχέση μας θα ήταν πιο δύσκολη επειδή δεν κάνουμε το ίδιο επάγγελμα.  

Έχετε νιώσει ποτέ ανταγωνιστικά απέναντι στη σύζυγό σας; Καθόλου! Κανείς από τους δυο μας δεν έχει λειτουργήσει ή αισθανθεί έτσι ποτέ! Άλλωστε, δεν επεμβαίνουμε και πολύ ο ένας στη δουλειά του άλλου. Αν κάποιος από τους δύο ζητήσει τη βοήθεια του άλλου, τότε καλώς.

Έχει υπάρξει διάστημα που η σύζυγός σας έφερνε περισσότερα χρήματα στο σπίτι απ’ ό,τι εσείς; Ναι, βέβαια. Έχει υπάρξει διάστημα που δεν είχα δουλειά -ήμουν στο ταμείο ανεργίας- και τα χρήματα στο σπίτι τα έφερνε η Μπέσυ. Σίγουρα το να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν είναι ό,τι καλύτερο για την ανδρική ψυχολογία… Σε «τρώει» το σαράκι, σε πιάνουν τα διάφορα περίεργα του τύπου: «τι είμαι; είμαι ένας άχρηστος, ένας ανίκανος… κτλ». Προσωπικά, προσπαθώ να μη με παίρνει από κάτω. Λέω, λοιπόν, στον εαυτό μου: «τώρα είσαι η καλή νοικοκυρά, η Μαίρη Παναγιωταρά» (γέλια) και το ρίχνω στο σφουγγάρισμα και το πλύσιμο των πιάτων (γέλια).




Μένετε στα Σπάτα. Είναι για να αποφεύγετε τη φασαρία του κέντρου; Και αυτό. Υπήρχε βέβαια η δυνατότητα μιας και είχαμε το σπίτι εκεί, αλλά ήθελα κι εγώ να είμαι εκτός κέντρου. Αν χρειαζόταν βέβαια να ζήσω κάπου στο κέντρο, φυσικά και θα το έκανα.

Και με τους δύο γονείς ηθοποιούς, είναι λίγο αναπόφευκτο για ένα παιδί να ακολουθήσει την υποκριτική. Θα θέλατε να δείτε κάποιο από τα παιδιά σας στο σανίδι;  Η αλήθεια είναι πως τα κορίτσια και χορεύουν, και τραγουδούν, και γράφουν, έχουν κάνει μέχρι και μικρού μήκους ταινιάκια. Ήταν αναπόφευκτο να συμβεί αυτό, όταν όλα τα ερεθίσματα που είχαν από μικρά παιδιά ήταν το θέατρο, το σινεμά και η τηλεόραση. Τώρα σε σχέση με αυτό που με ρωτάς, μέχρι τώρα δεν είχα καμία αντίρρηση κάποιο από τα παιδιά να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού. Έτσι, όμως, όπως έχουν εξελιχθεί πια τα πράγματα δεν μπορώ να πω πως είναι το καλύτερό μου.

Είστε αισιόδοξος για το μέλλον; Όχι και πολύ. Αισθάνομαι ότι όλη αυτή η κρίση είναι αποτέλεσμα, όχι ενός και δύο χρόνων, αλλά εκατοντάδων ετών. Δε νομίζω πως η λογική και η σκέψη του Έλληνα -που τον αγαπάω πολύ μεν, με
 πληγώνει αφάνταστα δε- θα αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Σαφώς και για όλο αυτό που μας συμβαίνει φταίνε οι πολιτικοί, αλλά και οι Έλληνες είμαστε αντάξιοι αυτής της κατάστασης.

Νιώθετε ότι έχετε κι εσείς το δικό σας μερίδιο ευθύνης σε όσα συμβαίνουν; Φυσικά και έχω. Μεγάλωσα κι εγώ, όπως και όλοι μας, με τη λογική ότι το κράτος είναι ένας αντίπαλος που σου κλέβει τα λεφτά και για να μπορέσεις να σωθείς και να επιβιώσεις πρέπει να το κλέβεις κι εσύ.  Άργησα πολύ να καταλάβω ότι το σπίτι μου είναι η πατρίδα μου και όχι το διαμέρισμα που μένω, ότι τα σκουπίδια μου δεν μπορώ να τα παρατάω στην πόρτα του διπλανού γιατί σπίτι μου είναι κι αυτό, ότι δεν μπορώ να σβήνω τη γόπα μου στην παραλία γιατί πρέπει να σέβομαι το χώρο όπου μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Δυστυχώς, πάντα μας ένοιαζε η πάρτη μας. Βγάζαμε πολιτικούς κι ας ξέραμε ότι είναι λαμόγια, μόλις, όμως, μας έκαναν το ρουσφετάκι ήταν οι καλύτεροι. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα χρόνια τώρα και δε νομίζω ότι θα αλλάξει αύριο ή μεθαύριο. Για να μη σου πω ότι δε θα αλλάξει ποτέ. Είμαστε βαθιά διαφθαρμένοι. Μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει υγιής σχέση κράτους - πολίτη, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος.

Από την Ελλάδα θα φεύγατε; Θα το έκανα πολύ ευχαρίστως. Απλά η φύση της δουλειάς μου δεν μου το επιτρέπει. Δε θα είχα ηθικούς ενδοιασμούς ότι αφήνω τη χώρα μου. Άλλωστε η ίδια μου η πατρίδα με πληγώνει καθημερινά. Δεν την αντέχω.