«Το πισωγύρισμα είναι η καταστροφή σου!»

Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας 23χρονης κοπέλας, της Χριστίνας, η οποία δουλεύει σε ένα κατάστημα με τσάντες στο Κολωνάκι και παίρνει τον βασικό μισθό. Ζει με την μητέρα της στο πατρικό της που βρίσκεται στις δυτικές συνοικίες των Αθηνών. Εκεί έχει την παρέα της που έχουν μεγαλώσει μαζί και κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι την ενοχλεί αυτή η κατάσταση της στασιμότητας και της αδράνειας που βιώνει και ότι ανήκει σε έναν κόσμο που στην ουσία η ίδια δεν αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό της. Έτσι, αποφασίζει να κάνει μια μικρή επανάσταση, υπερβαίνοντας του οικονομικούς της περιορισμούς, και πάει να μείνει σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αχαρνών. Από εκεί και πέρα, βλέπουμε τα μικρά βήματα που κάνει η ηρωίδα προς την ελευθερία.

Νομίζω ότι ποτέ δεν ήταν εύκολο. Δεν έχει να κάνει αυτό με την οικονομική κρίση. Πάντοτε οι νέοι όταν αποφασίζουν να φύγουν από το πατρικό τους μην έχοντας βοήθεια από την οικογένεια, στην αρχή είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όλοι έχουμε ζήσει τη φάση νοικιάζω ένα σπίτι και δεν έχω κρεβάτι να αγοράσω, ή έπιπλα, και κάνω έναν μικρό αυτοσχεδιασμό, δηλαδή ενώνω κούτες για να φτιάξω τραπέζια, κοιμάμαι στο πάτωμα ή σε sleeping bag. Σήμερα είναι σίγουρα δυσκολότερο, αλλά όταν ένας νέος θέλει να το κάνει, πιστεύω ότι πρέπει να το κάνει.

Στα λάθη των προηγούμενων γενεών. Πάντα οι επόμενοι πληρώνουν τα λάθη των προηγούμενων.

Πάρα πολύ. Πρόσφατα, άκουσα τη συνέντευξη του σκηνοθέτη μου, του Στράτου του Τζίτζη, σε ένα site που έλεγε πόσο πολύ τον ενοχλεί τον ίδιο, ο οποίος ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου, όταν ακούει ότι η γενιά η δική μας ονομάζεται “γενιά των 700 ευρώ”. Και πολλά λέω... 580 ευρώ. Αυτό λοιπόν εμένα μου άρεσε πάρα πολύ και με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Πόσο ωραία θα ήταν αν ονομαζόμασταν “η γενιά των ονείρων” ή “η γενιά της δράσης”. Με ενοχλεί πάρα πολύ, γιατί δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Τελικά αυτό είμαστε, η ελευθερία μας να καθορίζεται από το αν έχουμε χρήματα ή όχι;

Εμένα δε με έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση, όχι γιατί είμαι πλούσια, αλλά γιατί πάντοτε είχα προβλήματα. Επειδή έχω επιλέξει μια δουλειά η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολη. (γέλια) Από τη στιγμή που αποφάσισα να παρατήσω τη σχολή μου που σπούδαζα στην Πάτρα, λογιστική, λίγο πριν το πτυχίο, και αποφάσισα να περάσω σε δραματική σχολή, γνώριζα από την αρχή ότι πάω να κάνω μια δουλειά που θα έχω πάντα οικονομικό πρόβλημα. Οπότε και πριν την οικονομική κρίση, όταν δεν δούλευα, δε ζούσα άνετα.

Βέβαια ναι, αλλά νομίζω ότι θα ήμουν δυστυχισμένη. Πρώτον μισώ τους αριθμούς, και νομίζω ότι ήταν άλλο ένα λάθος της ελληνικής πραγματικότητας αυτό με τα μηχανογραφικά, που τα παιδιά μπορούν να περνάνε σε όποια σχολή να 'ναι, χωρίς να την αγαπάνε. Κάποια στιγμή λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι οι αριθμοί δε μου λένε τίποτα. Εδώ δε θυμάμαι ούτε αριθμούς τηλεφώνου, πόσο μάλλον να είμαι λογίστρια και να αναλαμβάνω τα βιβλία κάποιων ανθρώπων. (γέλια) Έφυγα τελικά, και πέρασα στη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη, αποφοίτησα το 2002 και νομίζω ότι εκπληρώθηκε ένα μεγάλο μου όνειρο.

Κοίτα, δε ξέρω πότε ακριβώς σχηματίζεται αυτό σε έναν άνθρωπο. Εγώ άρχισα να νιώθω ότι μου αρέσει η επικοινωνία και η επαφή με τον κόσμο, από τότε που ήμουνα σε έναν παιδικό σταθμό στο Μάλμε της Σουηδίας, γιατί εκεί γεννήθηκα. Για καλή μου τύχη εκεί υπήρχαν κάποιες αίθουσες με μπαούλα, ρούχα, διάφορα αντικείμενα και υπήρχε η ώρα που μπαίναμε μέσα και μεταμφιεζόμασταν και παίζαμε ρόλους. Οπότε το μικρόβιο το κόλλησα εκεί. Αργότερα μπήκα σε ερασιτεχνικές ομάδες, γιατί μάλλον το “ψώνιο” το είχα από μικρή (γέλια). Έτσι ξεκίνησε και ήμουν σίγουρη ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Όταν διάβασα το σενάριο το λάτρεψα όλο, γιατί κατάλαβα την αλήθεια του. Ένιωσα κι εγώ ότι είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, ότι έχει άποψη και ευαισθησία. Ενώ φαινομενικά είναι ένα απλό σενάριο, κρύβονται πάρα πολλά νοήματα κάτω από αυτό. Επίσης αγάπησα πολύ την ηρωίδα, η οποία είναι ένα κορίτσι δυνατό, ένας αυθεντικός άνθρωπος με μεγάλη αλήθεια. Σε συζητήσεις που έκανα με τον Στράτο, μου μίλησε και μου είπε τι ακριβώς θέλει, και επειδή κάναμε πάρα πολλές πρόβες, ήταν κάτι πάρα πολύ βοηθητικό για να υπάρξει αυτό το αποτέλεσμα. Τώρα όποιο και αν είναι αυτό, θα το κρίνουν οι θεατές.

Ναι, βρήκα πολλά. Είναι πολλά κομμάτια μου σαν της Χριστίνας. Στο παρελθόν έχω βρεθεί και εγώ σε παρόμοια κατάσταση. Είμαι ένας άνθρωπος που θέλω να ακούω τις επιθυμίες μου, να σέβομαι τις ανάγκες μου και να κοιτάζω μπροστά, όπως η ηρωίδα.

Και με τα δυο. Νομίζω ότι αυτά τα δυο σε μένα συνδέονται, δε μπορώ να τα ξεχωρίσω. Προτιμώ από το να είμαι αδρανής, να κάνω κάτι για τη ζωή μου, παίρνω ρίσκα και πληρώνω ανάλογα το τίμημα, χωρίς να κατηγορώ τους γύρω μου ή την κοινωνία για αυτό που έχω επιλέξει εγώ η ίδια.

Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να κατηγορήσω αυτή τη μαμά (γέλια) και καμία μανούλα σε αυτό τον κόσμο. Εντάξει, δεν πιστεύω ότι γεννιέται κάποιος άνθρωπος με ταλέντο σε αυτό το κομμάτι, είναι συναισθήματα. Όταν υπάρχει αγάπη, δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν. Η μαμά σε αυτή τη ταινία είναι υπερπροστατευτική, αλλά δίνει τα πάντα στο παιδί της και κυρίως αυτά που η ίδια γνωρίζει. Δεν ξέρει άλλο τρόπο. Γι' αυτό και λέει κάποια στιγμή στην ταινία “η μισή αλήθεια είναι η δική μου, και η άλλη μισή η δική σου”.

Πάντα, τουλάχιστον οι υγιείς. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να ειπωθεί καμία αλήθεια, αν δεν υπάρξει κάποια στιγμή και μια σύγκρουση. Νιώθω, χωρίς να θέλω να κατηγορήσω καμία οικογένεια, ότι όταν υπάρχει μόνο ευγένεια και πολιτισμός μέσα σε ένα σπίτι, δεν υπάρχει πάντα και αλήθεια.

Πως να αισθάνομαι, πετάω! (γέλια) Πετάω, γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να παίξω σε ταινία ενός ανθρώπου που έτσι κι αλλιώς θαύμαζα. Όταν είχα δει το “Σώσε με”, αποφάσισα να το ξαναδώ άλλες 20-30 φορές. (γέλια) Δούλεψα λοιπόν με έναν πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη, και είχα την τύχη να κάνω αυτό το ρόλο, ο οποίος είναι ρόλος που δεν ξέρω αν ποτέ θα ξαναπαίξω.

Κοίτα, δε θα στο παίξω θαρραλέα. Όταν το διάβασα στην αρχή το σκέφτηκα, μετά έβγαλα εγώ κάποια συμπεράσματα και δικαιολόγησα τις σκηνές του γυμνού. Στη συνέχεια το συζήτησα και με τον σκηνοθέτη μου και ήθελα να δω κατά πόσο εξυπηρετεί την συνέχεια και τη δράση του σεναρίου. Με έπεισε γι' αυτό, είχαμε την ίδια άποψη και οι δυο. Οπότε, όταν εγώ αποφασίζω να κάνω κάτι, το κάνω με θάρρος και τόλμη. Απ' τη στιγμή που αποφάσισα λοιπόν να παίξω σε αυτή τη ταινία, δεν υπήρξε ποτέ πισωγύρισμα.

Τίποτα, ούτε λέξη.

Κοίτα, μου αρέσει όταν βρίσκω πόρτες και δεν μπορώ να βοηθηθώ ούτε από τον ίδιο μου τον σκηνοθέτη, ή όταν τυχαίνει να γνωρίζω κάτι. Αλλά το πρώτο πράγμα που κάνω, είναι να φέρομαι πάντα σαν μαθήτρια, επειδή έτσι πιστεύω ότι έχεις την ανοιχτότητα να καταλάβεις περισσότερα πράγματα από αυτά που σου ζητάει ο άλλος.

Όχι! (γέλια)

Θα ξεκουραζόμουν αν ήμουν σταρ του Hollywood (γέλια), δεν είμαι όμως. Είμαι μια απλή ηθοποιός στα πρώτα της κινηματογραφικά βήματα, γιατί θέατρο και τηλεόραση έχω κάνει. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάτι, δεν ξέρω αν θα προκύψει κάτι στο μέλλον. Θα ήθελα μέχρι το καλοκαίρι να κάνω 15 ταινίες, και άλλες 10 παραστάσεις... (γέλια)

Ο κινηματογράφος είναι έρωτας και το θέατρο αγάπη. Δε μπορώ να διαλέξω. Ξέρω ότι η δυνατότητα για έναν έλληνα ηθοποιό να παίξει σε μια ταινία είναι πάρα πολύ περιορισμένη.

Έχει αυξηθεί, αλλά μη νομίζεις ότι παίζουν όλοι οι ηθοποιοί που αξίζουν σε ταινίες, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Τώρα που έκανα κινηματογράφο, πραγματικά εύχομαι να έχω την πορεία κάποιων ηθοποιών που έχουν κάνει πολλές ταινίες. Αν έχω την τύχη της Μαρίας της Ζορμπά, που μετά το “Σώσε με” έχει κάνει, δε ξέρω και 'γω πόσες ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, θα είμαι ιδιαίτερα ευτυχής. Επίσης θέλω να συνεχίσω τον δρόμο μου στο θέατρο και να συνεχίσουν να γίνονται πολύ καλές δουλειές στη τηλεόραση... και να μας παίρνουν στις δουλειές! (γέλια)

Εκατό τις εκατό, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το τηρείς πάντα. Υπάρχουν και στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που υποχωρεί μπροστά στη δυσκολία, παρόλο που επιθυμεί πολύ για το αντίθετο. Εμένα πάντως με ακολουθεί, και το βρίσκω πάντα μπροστά μου. Είμαι ένας άνθρωπος που αγωνίζομαι για τα πάντα, οπότε το έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου και κάθε φορά που δειλιάζω ή λέω δε πειράζει ας το αφήσω αυτό, το σκέφτομαι και με βοηθάει να συνεχίσω.

Είμαι πάρα πολύ δυναμική, αλλά μερικές φορές από τον μεγάλο μου δυναμισμό πέφτω κάτω στο πάτωμα. Κάνω πολλά πράγματα, είμαι δραστήρια και δεν επαναπαύομαι ποτέ. Μου αρέσουν οι αλλαγές, μου αρέσει να γνωρίζω νέους ανθρώπους, να κάνω καινούριες δουλειές. Κάνω και άλλες δουλειές όταν δεν δουλεύω στην τηλεόραση ή στο θέατρο...

Έχω δουλέψει σε καφέ, έχω ποζάρει σε ζωγράφους, πωλήτρια, babysitter, μαθήματα ως δασκάλα σε παιδιά. Δε σταματάω ποτέ και βασίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις, επειδή την αγαπάω πολύ αυτή τη δουλειά. Τουλάχιστον ακόμα αντέχω να κάνω και άλλα πράγματα για να μπορώ να επιβιώνω. Δε ξέρω για πόσο, αλλά τώρα ας πούμε, θέλω να έχω το δικαίωμα της επιλογής.

Νομίζω ότι είναι αυτό που είπαμε πριν, και το άλλο που υπάρχει στη ταινία “Το πισωγύρισμα είναι η καταστροφή σου”. Πιστεύω ότι πρέπει να κοιτάμε μπροστά, όσο και αν το παρελθόν μας κρατά πίσω με έναν τρόπο. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα χανόμαστε από τους ανθρώπους που αγαπάμε, ή έχουμε χτίσει κάποιες σχέσεις. Δεν είμαι υπέρ του τυχοδιωκτισμού.