Το δικαίωμα της ευθανασίας: Δύο χρόνια από τον θάνατο-κραυγή του Αλέξανδρου Βέλιου

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το συγκλονιστικό αντίο του Αλέξανδρου Βέλιου στη ζωή. Ένα αντίο που συνοδεύτηκε από την κραυγή, στα όρια της απόγνωσης, αλλά τόσο δυνατή και ευαίσθητη που συγκίνησε τους πάντες, για το δικαίωμα στην ευθανασία.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Αλέξανδρος Βέλιος έχανε σαν σήμερα την άνιση μάχη με τον καρκίνο, αλλά ήθελε να φύγει όρθιος, με αξιοπρέπεια και νικητής από τη ζωή. Και κυρίως αφήνοντας μία πολύτιμη παρακαταθήκη, για τα ατομικά δικαιώματα, που τόσο σεβόταν για όλους: διατύπωσε με όλη την ένταση της ψυχής του και με ανεξίτηλο τρόπο τη σημασία που έχει για τον άνθρωπο η ευχέρεια της επιλογής να καθορίζει ο ίδιος τη διαδικασία της «αποχώρησής» του. Για τον Αλέξανδρο Βέλιο, το δικαίωμα στην ευθανασία ήταν το ίδιο σημαντικό με αυτό της αξιοπρεπούς ζωής. Δεν ήταν μία υπεκφυγή, ούτε μία εύκολη παραίτηση. Μακριά από συμβάσεις, κοινωνικές και άλλες, πίστευε βαθιά ότι ο τρόπος με τον οποίο έφευγε κανείς από τη ζωή και η δυνατότητά του να καθορίζει ο ίδιος και όχι οποιοσδήποτε άλλος αυτή την «τελευταία παράσταση», ήταν βαθύτατο ανθρώπινο δικαίωμα, δείγμα προσωπικής χειραφέτησης, αλλά και ένδειξη της ανθρώπινης προόδου.

Βαθιά καλλιεργημένος, με κλασική παιδεία, κοσμοπολίτης, αλλά και ανεπιτήδευτα, όσο και απρόσμενα λαϊκός, όταν χρειαζόταν, αυστηρός, αλλά και προσιτός, μοναχικός, αλλά και γλυκός, αντισυμβατικός και ασυμβίβαστος, αιχμηρός και αυτοσαρκαστικός, ανατρεπτικός και τολμηρός, εκκεντρικά διεισδυτικός, ο Αλέξανδρος Βέλιος, διέγραψε τη δική του πορεία στην ελληνική δημοσιογραφία και τα ελληνικά γράμματα.

Το τελευταίο βιβλίο του «Εγώ και ο Θάνατός μου», μία ελεγεία στο δικαίωμα να διαλέγουμε μόνοι μας τη ζωή, που θέλουμε να ζήσουμε μακριά από απάνθρωπους καταναγκασμούς και κοινωνικές υπαγορεύσεις, μεταφράστηκε στα αγγλικά και αποτελεί μία επιτομή στην αναζήτηση της ενδεδειγμένης φόρμουλας για την ευθανασία.

Ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε με ήσυχη τη συνείδηση, αλλά και με «θορυβώδη» τρόπο από τη ζωή τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου του 2016, αφήνοντας πίσω του στη μέση τη συζήτηση για τη νομοθέτηση του δικαιώματος στην ευθανασία. Από τότε ελάχιστα πράγματα έχουν γίνει από το φοβικό και συντηρητικό πολιτικό προσωπικό, προς το οποίο ουδέποτε είχε ιδιαίτερη εκτίμηση – και μάλλον δικαιώνεται και εκ των υστέρων για τις αιτιάσεις του. Άφησε όμως και μία πολύτιμη σπορά, που περιμένει, έστω και υπομονετικά να δικαιωθεί στο μέλλον.

Άφησε πίσω του δύο εκπληκτικά παιδιά, τον Νικόλα και την Αιμιλία, τη σύζυγό του Νάντια, που συνεχίζουν να πορεύονται με τις αξίες του, αλλά και πολλούς αγαπημένους φίλους, που εξακολουθούν να συγκινούνται από το πνευματικό άγγιγμα και την απλοχεριά συναισθημάτων, με τα οποία πλούτιζε τις ανθρώπινες σχέσεις του, κάνοντάς μας ακόμα και τώρα να νιώθουμε τυχεροί.