Μια νταλίκα έκοψε το νήμα της ζωής τριών νέων: «Ας ζούσε το παιδί μου κι ας έφταιγε»...

Μνήμες από το τροχαίο που συγκλόνισε το πανελλήνιο πριν από δυο χρόνια, στην παλαιά εθνική οδό Βολου - Λάρισας, όταν έχασαν τη ζωή τους δυο αδερφές και ο φίλος τους, ξύπνησαν στο δικαστήριο Βόλου.

Τα τρία παιδιά σκοτώθηκαν όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 20χρονος Φίλιππος Καπανιάρης και στο οποίο επέβαιναν και οι αδερφές Ιωάννα και Κατερίνα Κουτσιαρή, ενεπλάκη σε τροχαίο με φορτηγό μετά ρυμουλκούμενου που μετέφερε εμπόρευμα. Το φορτηγό συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο πλαγιομετωπικά, με αποτέλεσμα το Polo, στο οποίο επέβαιναν τα παιδιά, να παρασυρθεί από το φορτηγό προς τα πίσω, να περιστραφεί αριστερόστροφα και να καταλήξουν σε παρακείμενο αγρό δεξιά σε σχέση με την αρχική τους πορεία.

Τα παιδιά επέστρεφαν στα σπίτια τους μετά από εκδήλωση της Μουσικής Σχολής στο Ριζόμυλο, σε απόσταση μόλις 3 χιλιομέτρων και μερικών εκατοντάδων μέτρων από τα σπίτια τους. 



Οι γονείς των θυμάτων που έχασαν τα μοναχοπαίδια τους, περιμένουν την ηθική δικαίωση και όπως λένε στο protothema.gr, ο οδηγός του φορτηγού, που ήταν και στην ηλικία των παιδιών τους, ουδέποτε ζήτησε μια «συγνώμη» για το τροχαίο. 

«Μακάρι να έφταιγε το δικό μου το παιδί, και να το είχα εδώ μαζί μου. Αλλά δεν έφταιγε. Ούτε είχε πιεί, ούτε έτρεχε. Πήγαινε κανονικά στο δρόμο του, μέχρι που έπεσε πάνω του το φορτηγό. Ο οδηγός του φορτηγού μας έκλεισε το σπίτι το δικό μας και των κοριτσιών. Ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε μια συγνώμη δεν πήραμε από αυτόν ή τους γονείς του», λέει η μητέρα του Φίλιππου κυρία Γιούλα Καπανιάρη.



Μιλώντας στο protothema.gr θυμάται εκείνο το βράδυ που σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου και στην άλλη γραμμή ήταν κάποιος συγγενής της που της ανέφερε για το τροχαίο και εκείνη έτρεξε στο σημείο. «Πηγαίνοντας στο σημείο του τροχαίου έβλεπα ασθενοφόρα, αλλά δεν πίστευα ότι μέσα θα ήταν το νεκρό παιδί μου. Όταν έφθασα, είδα το φορτηγό να έχει νταλαπάρει και το αυτοκίνητο του γιου μου σαν μια άμορφη μάζα σιδερικών. Τα είχαν πάρει τα παιδιά και μας είπαν να πάμε στο νοσοκομείο. Μέχρι τότε δεν γνώριζα αν ζούσε ο γιος μου. Όταν φθάσαμε έμαθα ότι ο Φίλιππος είχε πεθάνει ακαριαία, όπως και τα κορίτσια».

Δυο χρόνια μετά η κυρία Γιούλα λέει πως ο θάνατος του παιδιού της ήταν μια καταδίκη από το Θεό: «Έχασα την πίστη μου στο Θεό, μας καταδίκασε με το χειρότερο τρόπο. Ένα παιδί είχα και μου το πήρε».

Εκτός από τον 20χρονο Φίλιππο στο μοιραίο αυτοκίνητο επέβαιναν και οι δυο αδερφές Ιωάννα και Κατερίνα, 18 και 21 ετών αντίστοιχα. Η Κατερίνα μόλις είχε δώσει πανελλαδικές εξετάσεις και περίμενε τα αποτελέσματα. Πέρασε στη νοσηλευτική Λαμίας αλλά δεν πήγε ποτέ να εγγραφτεί, η μητέρα της το έμαθε λίγες ημέρες μετά την κηδεία της.  «Το μόνο που επιθυμώ είναι να ανοίξει τα μάτια της η δικαιοσύνη και να δοθεί παραδειγματική τιμωρία του οδηγού του φορτηγού, γιατί εκείνο το βράδυ έγινε έγκλημα. Έγκλημα όχι από αμέλεια. Είχαν φορτώσει το αυτοκίνητο με επιπλέον 2,5 τόνους. Τα χιλιόμετρά του ήταν παραπάνω από τα κανονικά, δυο ημέρες πάνω στο τιμόνι και όλα αυτά ειπώθηκαν στη δικαστική αίθουσα. Το φορτηγό καταπλάκωσε τα παιδιά μας, και δεν πρόκειται να γυρίσουν».


 
Όπως λέει η κυρία Αθηνά η μητέρα των δυο κοριτσιών έχασε και τα δυο παιδιά της και όπως και η κυρία Γιούλα ρίχνει ευθύνες στο Θεό. «Πού ήταν ο Θεός εκείνο το βράδυ που έφευγαν τρεις αθώες νέες ψυχές; Τα πάντα έχουν τελειώσει για εμένα και το μόνο που ζητώ είναι πραγματική δικαίωση, από τη Δικαιοσύνη». 

Ο πληρεξούσιος δικηγόρος των οικογενειών των θυμάτων, Χριστόφορος Γκλαβένος, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης, ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η δικαστική απόφαση του Πρωτοδικείου, που επιδίκασε στους συγγενείς των θανόντων από τον θάνατο των αδικοχαμένων νεαρών παιδιών, αποτέλεσε ένα μέρος μόνο της δικαίωσης από τον άδικο και τραγικό θάνατό τους. «Τώρα περιμένουμε το ποινικό Δικαστήριο για να δικαιωθούν ηθικά οι οικογένειες των παιδιών».