Τι έγινε πραγματικά στο «Ellis Island»

Η κυνική ομολογία ευρωπαίου αξιωματούχου ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να μετατρέψει τα ελληνικά νησιά σε Ellis Island-είναι το περίφημο νησάκι έξω από την Νέα Υόρκη το οποίο συνδέθηκε άρρηκτα με τους μετανάστες-προκαλεί αν μη τι άλλο ακόμη περισσότερα ερωτήματα για την περίφημη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία.



Το μικρό νησάκι του Ellis, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από την μητρόπολη του κόσμου, έγραψε την δική του ιστορία, ως ο τόπος στον οποίο για εξήντα δύο χρόνια-από το 1892 μέχρι το 1954-κατέφτασαν πάνω από 12.000.000 εκατομμύρια άνθρωποι.

Άνθρωποι από την Ιταλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα, την Πολωνία και πολλές άλλες χώρες που αναζητούσαν μια καλύτερη μοίρα, που ήθελαν να κατακτήσουν την γη της Επαγγελίας.
Οικογένειες, αδέρφια που άφησαν πίσω τους τα πάντα για να βοηθήσουν τους δικούς τους, τυχοδιώκτες, μαφιόζοι και ορφανά παιδιά στριμώχτηκαν για λίγες ώρες στα κτήρια υποδοχής, μέχρι να πάρουν την πολυπόθητη είσοδο στις ΗΠΑ.

Κάποιοι και κάποιες δεν έφυγαν ποτέ από το νοσοκομείο που υπήρχε, όντας φορείς μεταδοτικών νόσων ή απλά μη υγιείς για να μπορέσουν να βρουν δουλειά σε κάποια γωνιά της Αμερικής.
Οι μετανάστες έπρεπε αρχικά να απαντήσουν σε 29 ερωτήσεις, μεταξύ των οποίων ήταν αυτές για το όνομά τους, το επάγγελμά τους και αν είχαν συγγενείς στην Αμερική. Επίσης έπρεπε να έχουν πάνω τους ένα ποσό μεταξύ 18 και 25 δολαρίων για τα πρώτα τους έξοδα στις ΗΠΑ.
Μέσα σε μια ημέρα οι υπάλληλοι μπορεί να εξέταζαν από πέντε ως έντεκα χιλιάδες μετανάστες και από αυτούς ένα ποσοστό 2% δεν γινόταν δεκτό.

Συνήθως αυτοί ήταν ανειδίκευτοι εργάτες και όσοι είχαν εγκληματικό παρελθόν ή παρουσίαζαν συμπτώματα παράνοιας, Όλοι όσοι κόβονταν στέλνονταν πίσω στις χώρες τους, ενώ οι χρόνια άρρωστοι μεταφέρονταν στο νοσοκομείο, από όπου δεν έβγαιναν ποτέ.



Στο «νησί των δακρύων» όπως το αποκάλεσαν οι ανθρώπινες ιστορίες πόνου και θλίψης γεμίζουν άνετα τόμους, ενώ η χάρη του έφτασε μέχρι τον κινηματογράφο.

Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα το συμπεριέλαβε στο δεύτερο «Νονό» του, με μια πολύ χαρακτηριστική σκηνή, στην οποία μαθαίνουμε πως ο αρχηγός της οικογένειας πήρε το επίθετο Κορλεόνε. Είναι αυτή όπου ο μικρός ακόμη Βίτο Αντολίνι, τον οποίο η μητέρα του έδιωξε από το χωριό για να μην σκοτωθεί από τον τοπικό άρχοντα της Μαφίας ο οποίος είχε δολοφονήσει τον άντρα της, φτάνει στο νησί Ellis σαν μετανάστης.

Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο



Όταν έρχεται η στιγμή που τον ρωτάνε το επίθετό του, ο Βίτο δεν καταλαβαίνει καν την ερώτηση και την λύση δίνει ο υπάλληλος της υπηρεσίας μετανάστευσης που βρίσκει καρφιτσωμένο πάνω του ένα χαρτί με το όνομα του χωριού του.

Έτσι ο Βίτο Αντολίνι μετονομάζεται σε Βίτο Κορλεόνε, αποκτώντας το μυθικό κινηματογραφικό επίθετο στην επική τριλογία του Κόπολα.

Στον δεύτερο «Νονό» τον νεαρό Βίτο Κορλεόνε ενσάρκωσε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που τον περασμένο Σεπτέμβριο δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει στην μικρού μήκους ταινία «Ellis», η οποία γυρίστηκε πάνω στο νησί.



Σε αυτήν υποδύεται τον γέρο μετανάστη που περιδιαβαίνει τους χώρους από όπου πέρασαν εκατομμύρια άνθρωποι αλλά αυτός δεν πήρε την άδεια και έμεινε για πάντα εκεί.
Στην βόλτα που κάνει στις ερημωμένες πλέον εγκαταστάσεις του , έχει συντροφιά μια art installation του εικαστικού καλλιτέχνη JR που αποτελείται από εκατοντάδες ασπρόμαυρα πορτραίτα μεταναστών.

Ανθρώπων που έφυγαν με μια βαλίτσα και λίγα δολάρια για να βρουν μια καλύτερη ζωή, εκεί όπου οι φήμες έλεγαν ότι το χρυσάφι «τρέχει» στους δρόμους, μέχρι να διαπιστώσουν την αλήθεια και να βιώσουν χιλιάδες από αυτούς την αβάσταχτη μοναξιά του μετανάστη.