Σε δημόσια διαβούλευση τέθηκε από το υπουργείο Δικαιοσύνης το σχέδιο νόμου για την κύρωση και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας προς τις διατάξεις της διεθνούς σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την προστασία όλων των προσώπων από την αναγκαστική εξαφάνιση.
Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, το έγκλημα της αναγκαστικής (βίαιης) εξαφάνισης παιδιών, ενηλίκων, κ.λπ. (enforced disappearance) αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ενώ κανείς δεν υπόκειται σε αναγκαστική εξαφάνιση ή σε μυστική κράτηση.
Ούτε όμως και καμία απολύτως εξαιρετική περίσταση, είτε «κατάσταση πολέμου είτε απειλή πολέμου, εσωτερική πολιτική αστάθεια ή οποιαδήποτε άλλη δημόσια έκτακτη ανάγκη, δεν μπορεί να προβληθεί ως δικαιολογία για αναγκαστική εξαφάνιση».
Ακόμη, κάθε κράτος πρέπει να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα προκειμένου να θεωρείται ποινικά υπεύθυνο, κάθε πρόσωπο που τελεί, διατάζει, παραγγέλλει ή υποκινεί την τέλεση ή αποπειράται να τελέσει ή συμμετέχει ή είναι συνεργός σε μία αναγκαστική εξαφάνιση.
Επίσης, κάθε κράτος υποχρεούται να διασφαλίζει ότι οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι ένα πρόσωπο έχει υποστεί αναγκαστική εξαφάνιση, να διεξάγει ενδελεχή και αμερόληπτη έρευνα, να λαμβάνει τα κατάλληλα μέτρα προκειμένου να διασφαλιστεί ότι ο καταγγέλλων, οι μάρτυρες, οι συγγενείς του προσώπου που έχει εξαφανισθεί και ο συνήγορος υπεράσπισής τους, καθώς και τα πρόσωπα που συμμετέχουν στην έρευνα, προστατεύονται από κάθε κακομεταχείριση ή εκφοβισμό.
Παράλληλα, κανένα κράτος δεν απελαύνει, επιστρέφει (επαναπροωθεί), παραδίδει ή εκδίδει ένα πρόσωπο σε άλλο κράτος, όταν υπάρχουν σοβαροί λόγοι να θεωρείται ότι το πρόσωπο αυτό θα κινδύνευε να υποστεί αναγκαστική εξαφάνιση.
Τέλος, προσωπικές πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών και γενετικών δεδομένων, που συλλέγονται και διαβιβάζονται στο πλαίσιο της αναζήτησης ενός προσώπου που έχει εξαφανισθεί, δεν χρησιμοποιούνται ή καθίστανται διαθέσιμες για σκοπούς άλλους από την αναζήτηση του προσώπου που έχει εξαφανισθεί».
