Τέλος έθεσαν οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας στο κόλπο της καταπάτησης δημοσίων εκτάσεων με τη μέθοδο της καλλιέργειας.
Οι δικαστές έβαλαν οριστικό «φρένο» στο κόλπο της αυθαίρετης καταπάτησης δημοσίων εκτάσεων και της εν συνεχεία ιδιωτικοποίησης τους με την μέθοδο του φυτεύματος καρποφόρων δένδρων (συνήθως ελαιόδεντρων).
Αναλυτικότερα, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική τη διάταξη του άρθρου 5 του νόμου 3147/2003 που ρυθμίζει θέματα αγροτικής γης και προβλέπει την παραχώρηση της κυριότητας των δημοσιών εποικιστικών εκτάσεων που έχουν καταληφθεί αυθαίρετα επί μια δεκαετία με την γνωστή μέθοδο της καλλιέργειας.
Υπενθυμίζεται ότι το άρθρο 5 του νόμου 3147/2003 προβλέπει ότι αυθαίρετοι κάτοχοι δημόσιας κοινόχρηστης εποικιστικής έκτασης, η οποία δεν έχει την μορφή δάσους ή δασικής έκτασης ή δεν έχει κηρυχτεί αναδασωτέα, μπορούν να υποβάλλουν στο υπουργείο Γεωργίας αίτηση για την εξαγορά της έκτασης εφόσον την καλλιεργούν συστηματικά με αμπέλια, ελαίες ή οπωροφόρα δένδρα τα οποία πρέπει να έχουν ηλικία δέκα ετών μέχρι την έναρξη του επίμαχου νόμου ή να έχουν οικοδομήσει κτίσματα τουλάχιστον μια δεκαετία.
Η εξαγορά γίνεται σύμφωνα με την αντικειμενική αξία της έκτασης ή σύμφωνα με την αγοραία αξία της, ενώ αν ο «κάτοχος» της δημόσιας έκτασης έχει ανεγείρει και κτίσμα ή κατέχει την επίμαχη έκταση προς 25ετίας, τότε το τίμημα της εξαγοράς μειώνεται κατά 20%.
Ειδικότερα, οι σύμβουλοι Επικρατείας με την υπ΄ αριθμ. 621/2012 απόφασή τους, έκριναν ότι η επίμαχη διάταξη του άρθρου 5 του νόμου 3147/2003 είναι αντίθετη στις συνταγματικές αρχές του κράτους δικαίου και της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου.
Παράλληλα, η επίμαχη νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με τους δικαστές, «πάσχει» κατά το σκέλος εκείνο που αφορά την παραχώρηση εκτάσεων που έχουν καλλιεργηθεί συστηματικώς επί δεκαετία.
Και αυτό γιατί για την παραχώρηση «προβλέπεται απλώς η καταβολή τμήματος χωρίς να επιβάλλονται όροι και προϋποθέσεις, οι οποίες θα διασφαλίσουν την εξυπηρέτηση του σκοπού του δημοσίου συμφέροντος και ως εκ τούτου θα καθιστούσαν συνταγματικώς ανεκτή την πρόβλεψη περί παραχωρήσεως των καλλιεργούμενων εκτάσεων αυθαιρέτως κατέχοντες, όπως είναι η επιβολή της υποχρεώσεως να παραμείνουν καλλιεργούμενες στο διηνεκές ή τουλάχιστον επί χρονικό διάστημα επαρκές».
Με την επίμαχη νομοθετική ρύθμιση, υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση, επιδιώκεται η εξυπηρέτηση σκοπών δημοσίου συμφέροντος, «οι οποίοι συνίστανται αφ’ ενός μεν στην αντιμετώπιση του προβλήματος της αυθαίρετης κατοχής και δόμησης των δημοσίων εποικιστικών εκτάσεων, αφετέρου δε, προκειμένου περί εκτάσεων που έχουν καλλιεργηθεί συστηματικώς, στην διατήρηση των εν λόγω καλλιεργειών προς το συμφέρον της εθνικής οικονομίας.
Προς εξυπηρέτηση, όμως, των σκοπών αυτών - συνεχίζει η δικαστική απόφαση - «ο νομοθέτης επέλεξε μέσο, ήτοι την εκποίηση χωρίς δημοπρασία των δημοσίων εποικιστικών εκτάσεων σε πρόσωπα που κατέλαβαν τις εκτάσεις αυτές αυθαιρέτως, κάτι το οποίο συνιστά απόκλιση από τις συνταγματικές αρχές του κράτους δικαίου και της ισότητας των πολιτών έναντι του νόμου».
