«Πυρ» από τους ψυχιάτρους για τα επιδόματα στους παιδόφιλους!

Για πρόχειρη και κακή μετάφραση εγχειρίδιων και οδηγών της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας από τα στελέχη του υπουργείου Εργασίας κάνουν λόγο Έλληνες ψυχίατροι, σε ό,τι αφορά τις… νέες κατηγορίες αναπήρων που επιχείρησε να εισαγάγει με πρόσφατη απόφασή του ο υπουργός Εργασίας, κ. Γιώργος Κουτρουμάνης.

Παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, τζογαδόροι, κλεπτομανείς, πυρομανείς κ.ά., είναι ψυχικά διαταραγμένοι, συμφωνούν οι ειδικοί με τους οποίους συνομίλησε το protothema.gr, αλλά εξίσου επικίνδυνη… διαταραχή θεωρούν τη γενίκευση κάποιων ανθρώπινων συμπεριφορών  και την αναγωγή τους σε ασθένειες, χωρίς άλλους  επιστημονικούς όρους και κριτήρια.

«Διαταραχές σεξουαλικής προτίμησης, έξεων και παρορμήσεων, όπως η παιδοφιλία, η επιδειξιομανία, η ηδονοβλεψία, η κλεπτομανία, αποτελούν  ψυχικές διαταραχές, κατ' αρχάς αποδεκτές επιστημονικώς» λέει ο Κώστας Αλεξανδρόπουλος, διευθυντής της Ψυχιατρικής Κλινικής του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».

Η αναγνώρισή τους σε ιατρική-ψυχιατρική βάση, ωστόσο, κατά τον ειδικό, δεν σημαίνει «ότι αυτές πρέπει να τυγχάνουν  και ποσοστών αναπηρίας και ό,τι επιδόματα, βοηθήματα κα αυτά συνεπάγονται. Όλοι όσοι διαγιγνώσκονται με τέτοιες διαταραχές, όπως και οι ψυχοπαθητικοί άνθρωποι, χρειάζονται πρωτίστως αντιμετώπιση  ποινική εξειδικευμένη, ώστε να αποτραπούν νέες πράξεις εκ μέρους τους, και όχι ποσοστά αναπηρίας» καταλήγει ο κ. Αλεξανδρόπουλος.

«Σε κάποιες περιπτώσεις πιθανόν να εντοπίζεται σοβαρή ψυχική διαταραχή, δεν μπορεί όμως να γενικεύεται κατά τέτοιον τρόπο μια αποκλίνουσα συμπεριφορά, χωρίς να αναφέρονται άλλα επιμέρους κριτήρια και προϋποθέσεις».

Αυτό επισημαίνει ο κ. Δημήτρης Πλουμίδης, ψυχίατρος, μέλος της Ελληνικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, προσθέτοντας ότι «πρωταρχικά είναι αναγκαίο να αλλάξει ο ποινικός κώδικας και να ορίζει κατά περίπτωση διαταραχής είτε θεραπεία είτε υποχρεωτική φυλάκιση. Όπως γίνεται λχ στη Γερμανία. Δεν μπορεί πχ κάποιος να περιφέρεται σε παιδικές χαρές, επιδεικνύοντας σε μικρά παιδιά τα γεννητικά του όργανα, και να μην μπαίνει σε πρόγραμμα, επειδή δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο. Με αυτό πρέπει να ασχοληθούν οι αρμόδιοι, και όχι με το θέμα της τυχόν αναπηρίας».

Επιπλέον, μια άλλη παράμετρος που θίγει ο ειδικός αφορά τυχόν προϋπάρχον ποσοστό αναπηρίας στον κριθέντα ως ψυχικά ασθενή -παιδόφιλο, πυρομανή, κλεπτομανή κοκ- αναφορικά με άλλο νόσημα, πχ ορθοπεδικής ή καρδιολογικής φύσεως, και το οποίο μπορεί να αθροιστεί, χαρίζοντάς του έτσι σύνταξη αναπηρίας!

«Ποσοστό αναπηρίας της τάξεως του 20%  ή 25% δεν συνεπάγεται κανένα βοήθημα ή προνόμιο για τον ασθενή. Ποιος μπορεί να αποκλείσει όμως περίπτωση ανθρώπου με κάποιο ποσοστό αναπηρίας για σωματικό νόσημα που θα αθροιστεί με το ποσοστό από τις ψυχικές διαταραχές που αναφέρει η υπουργική απόφαση; Ποιος διασφαλίζει ότι δεν θα καταστρατηγηθεί αυτή η διάταξη; Πώς προστατεύονται τελικά οι πραγματικά ανάπηροι, ψυχικά ή σωματικά;» διερωτάται  ο ειδικός.

Ερωτήματα, στα οποία δυστυχώς η ελληνική πραγματικότητα  έχει δώσει  «απαντήσεις»  σε πολλές περιπτώσεις , χορηγώντας  αναπηρικά βοηθήματα σε ανθρώπους απολύτως υγιείς και αρτιμελείς…