Θεσμικό πλαίσιο για τις τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων

Τάξη στο άναρχο καθεστώς της φύλαξης βλαστοκυττάρων (πρόκειται για τα κύτταρα που περιέχονται στο ομφαλικό αίμα και συλλέγονται κατά τον τοκετό) πρόκειται να βάλει σύντομα η ηγεσία του υπουργείου Υγείας.

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες που έχει το protothema.gr, με υπουργική απόφαση θα δοθεί το πράσινο φως για τη λειτουργία των δύο δημόσιων τραπεζών (δωρεάν) φύλαξης βλαστοκυττάρων που ήδη υπάρχουν στη χώρα, ενώ σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικές τράπεζες θεσπίζονται αυστηρά -ίσως και απαγορευτικά για τη λειτουργία τους σε πολλές περιπτώσεις- κριτήρια.

Σήμερα στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται περίπου 22 ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστοκυττάρων -αριθμός που δίνει μια ακόμη αρνητική πρωτιά στη χώρα μας, καθώς είναι η χώρα με τις περισσότερες τράπεζες σε αναλογία πληθυσμού παγκοσμίως. Ωστόσο, δεν είναι ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός τους το πρόβλημα. Το ζήτημα είναι ότι όλες οι τράπεζες ιδρύθηκαν και λειτουργούν χωρίς νομικό πλαίσιο.

Μάλιστα, η Ελληνική Αιματολογική Εταιρεία έχει καταγγείλει επανειλημμένως τη λειτουργία τους τόσο σε σχέση με το τυπικό μέρος (εξοπλισμός, υλικά, εγκαταστάσεις, μέθοδοι συλλογής και μεταφοράς, χώροι αποθήκευσης) όσο και για ουσιαστικούς λόγους, δηλαδή την αποτελεσματικότητα και τη χρησιμότητα της φύλαξης των βλαστοκυττάρων.

 Το βασικό επιχείρημα που προβάλλουν στους γονείς, ότι θα έχουν ένα μόσχευμα στην περίπτωση που το παιδί νοσήσει στο μέλλον από λευχαιμία ή άλλη σοβαρή ασθένεια, δεν επιβεβαιώνεται επιστημονικά.

Ωστόσο, οι τράπεζες αυξάνουν και πληθύνονται, και μάλιστα έναντι αδρού τιμήματος: περίπου 1.500 ευρώ κοστίζει η φύλαξη βλαστοκυττάρων κάθε παιδιού.
Εκτιμάται ότι στις ελληνικές τράπεζες βρίσκονται εγκλωβισμένες περί τις 70.000 μονάδες βλαστοκυττάρων, γεγονός που μεταφράζεται σε τζίρο πάνω από 100 εκατ. ευρώ για τις εταιρείες του χώρου.

Την ίδια στιγμή, η δημόσια τράπεζα έχει λιγότερες από 2.000 μονάδες ομφαλικού αίματος με βλαστοκύτταρα, ενώ οι ειδικοί τονίζουν ότι, εάν είχε τουλάχιστον 10.000 μονάδες, θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μεταμόσχευσης για το 90% των ασθενών που αναζητούν δότη και δεν τον βρίσκουν.