Δικαίωση συμβασιούχων ΟΠΑΠ από τον Αρειο Πάγο

Δικαιώθηκαν από το εργατικό τμήμα του Αρείου Πάγου δύο συμβασιούχοι του ΟΠΑΠ, οι οποίοι είχαν ζητήσει να τους αναγνωριστεί, σύμφωνα με το Διάταγμα Παυλόπουλου (Π.Δ. 164/2004), ότι οι συμβάσεις τους είχαν τον χαρακτήρα συμβάσεων εργασίας αορίστου χρόνου μερικής απασχόλησης. Το αίτημά τους, όμως, είχε απορριφθεί από τον ΟΠΑΠ. Παράλληλα, το Εφετείο είχε κάνει δεκτές τις θέσεις του ΟΠΑΠ και είχε απορρίψεις τις αγωγές των δυο συμβασιούχων.

Πιο συγκεκριμένα, οι δύο συμβασιούχοι εργάστηκαν, ο μεν πρώτος την πενταετία 1994-1998, ο δε δεύτερος την τριετία 1996-1998. Ο πρώτος εργάστηκε με πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία και με ωράριο δέκα ωρών ημερησίως και εν συνεχεία με τριήμερη εβδομαδιαία εργασία και με το ίδιο ημερήσιο ωράριο. Ο δεύτερος εργάστηκε με πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία και με ωράριο 9,5 ωρών ημερησίως και στη συνέχεια με τριήμερη εβδομαδιαία απασχόληση και το ίδιο ωράριο.

Το εργατικό τμήμα του Αρείου Πάγου με την υπ’ αριθμ. 310/2010 απόφασή του έκρινε -σε αντίθεση με το Εφετείο- ότι και οι δυο κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Σχετική εισήγηση είχε κάνει ο αρεοπαγίτης Σπ. Ζιάκας.

Σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, οι συμβάσεις αυτές καταχρηστικά συνάπτονται από τον ΟΠΑΠ ως συμβάσεις εργασίας μιας ημέρας, δηλαδή ορισμένου χρόνου, ενώ έχουν τον χαρακτήρα των συμβάσεων αορίστου χρόνου μερικής απασχολήσεως.