Χριστούγεννα με την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» στη μικρή οθόνη - Οι πρωταγωνιστές στο protothema.gr

“Να πεις στον Οικονομίδη ότι τον πάω τρελά” μου λέει ένας πιτσιρικάς που αναγνωρίζει τους τρεις πρωταγωνιστές από την ταινία “Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς”-και συγκεκριμένα τον Βασίλη Μπισμπίκη, τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Στάθη Σταμουλακάτο- οι οποίοι, με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία της ταινίας στο διαδίκτυο, καταθέτουν τις σκέψεις τους στο «Πρώτο Θέμα» και φωτογραφίζονται κάπου στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι.

Η φράση του νεαρού είναι, ίσως, η καλύτερη επιβεβαίωση για μια ελληνική ταινία που σημείωσε απόλυτη επιτυχία στους θερινούς κινηματογράφους (αφού τον Μάρτη κατέβηκε απότομα λόγω των έκτακτων μέτρων που επέβαλε η πανδημία) ενθουσιάζοντας ένα ετερόκλητο κοινό και από όλες τις ηλικίες. Όσο δύσκολο και αν ακούγεται για μια ταινία που έχει ως φόντο την ξεπεσμένη ελληνική μαφία, τα μπουζουκομάγαζα, την απέραντη τοπογραφία του No man's land των ελληνικών φτωχών προαστίων και της επαρχίας, τα κωλάδικα και τα ύποπτα νταλαβέρια, το μαύρο χρήμα και τα πιστολίδια, τις Ελληνίδες μάνες που περιθάλπτουν τους σκληροτράχηλους, κατά τ άλλα, γιόκες τους με ταπεράκια, η αλήθεια είναι οτι κατάφερε να έχει ταυτόχρονα απεύθυνση στο ευρύ κοινό αλλά και σε όλους όσοι θα διακρίνουν τους τίτλους από τα βιβλία που θα διαβάζει η πρωταγωνίστρια αλλά και τις διακειμενικές υποδηλώσεις-κλείσιμο του ματιού του σκηνοθέτη στο πιο υποψιασμένο κοινό.


Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς»




Το δικό μας “Pulp Fiction”, όπως κάλλιστα θα μπορούσε να ονομαστεί η “Μπαλάντα”, αφού ανακατεύει με την πιο ακραία εκλέπτυνση αλλά και με γερές δόσεις βίας χαρακτήρες και ανήκουστες ιστορίες, είναι γεγονός. Και σε αυτό ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης καταφέρνει το ακατόρθωτο: να δώσει σάρκα και οστά στους ανθρωπότυπους του περιθωρίου και να τους κάνει μυθιστορηματικούς πρωταγωνιστές πρώτης γραμμής ακόμα και στην πιο ανελέητη χυδαιότητά τους.

Όλα στην ταινία ξεκινούν όταν η Όλγα, την οποία υποδύεται με την υπόγεια γοητεία που της αρμόζει η Βίκυ Παπαδοπούλου- μια “ωραία Ελένη” με τα όλα της- αποφασίζει να το σκάσει από το πανίσχυρο επιχειρηματία σύντροφό της με τον ωραίο ιδιοκτήτη σκυλάδικου και λαικό τραγουδιστή Μάνο-στον ρόλο ο Βασίλης Μπισμπίκης-κλέβοντας ένα εκατομμύριο ευρώ από το μαύρο χρήμα του ταμείου του. Παρατηρητής σε όλα όσα συμβαίνουν είναι ο αιμοβόρος αλλά ρομαντικός “Γλάρος” τον οποίο υποδύεται μοναδικά ο Στάθης Σταμουλακάτος, πρωταγωνιστής και στην παράσταση 'Στέλλα Κοιμήσου”, επίσης του Γιάννη Οικονομίδη, που σημείωσε αντίστοιχη εισπρακτική επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο.

Δεν μπορώ να μην ρωτήσω τους τρεις αυτούς πρωταγωνιστές βλέποντας τους να ποζάρουν ανάμεσα στα ωραία δέντρα, δίπλα στα ποτάμια της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, αν τελικά η “Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς” είναι μια νεορομαντική, κατά τα άλλα, ταινία αφού επανέρχεται με τρόπο απενοχοποιημένο στα ανθρώπινα πάθη: «Με μια έννοια είναι αφού στο κέντρο της έχει ένα ερωτικό τρίγωνο με δυο άνδρες να διεκδικούν την ίδια γυναίκα. Όλοι οι χαρακτήρες λειτουργούν με το συναίσθημα και βάσει αυτού αντιδρούν και πράττουν. Αν εννοείς αυτό, τότε πρόκειται για μια ρομαντική ταινία» επισημαίνει η Βίκυ Παπαδοπούλου με τον Στάθη Σταμουλακάτο να θυμίζει πως «Όλες οι ταινίες του Γιάννη έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο. Με αυτούς ασχολείται και αυτούς έχει στο επίκεντρο”, κάτι με το οποίο συμφωνεί απόλυτα ο Βασίλης Μπισμπίκης ο οποίος προσθέτει πως “σε αντίθεση με τον τίτλο δεν υπάρχει καμία τρύπια καρδιά, οι πρωταγωνιστές πάλλονται, καίγονται, έχουν στόχους και κανείς τους δεν νιώθει τρύπιος. Υπάρχει διάχυτη 'ανθρωπίλα' που δεν αφήνει κανένα κενό». Όσο για την κρυμμένη τρυφερότητα που διαχέεται σε κάθε σχεδόν γοητευτικά ακραίο πλάνο η Βίκυ Παπαδοπούλου θεωρεί ότι έχει να κάνει με τον ίδιο τον χαρακτήρα του σκηνοθέτη. Σε ποια άλλη ταινία μπορεί κανείς να δει έναν γκάνγκστερ όπως ο “Γλάρος” που υποδύεται ο Στάθης Σταμουλακάτος να διαβάζει Άρλεκιν; «Να φανταστείς ότι στις αρχικές εκδοχές του σεναρίου που δούλευε ο Γιάννης Οικονομίδης μαζί με τον Δημοσθένη Παπαμάρκο και τον Χάρη Λαγκούση ο 'Γλάρος' ήταν ακόμα πιο ρομαντικός» μου εξομολογείται ο Σταμουλακάτος.

Πάντως αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα-τη χημεία, την επικοινωνία και την απίστευτη ευθυγράμμιση στις εκπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών οι οποίοι συνευρίσκονται στο πανί μαζί με ερασιτέχνες, τις πραγματικές μανάδες και συγγενείς των συντελεστών της ταινίας-πρέπει να πέρασαν όλοι πολύ καλά στα γυρίσματα. “Κοίτα, το περνάω καλά είναι πολύ γενικό και ίσως υπονομεύει την πειθαρχία που απαιτείται-και αυτό το ζητάει ο Γιάννης ως σκηνοθέτης με το παραπάνω” απαντάει η Βίκυ Παπαδοπούλου. «Θέλει πειθαρχία από τον πρωταγωνιστή και στοχοπροσήλωση ακριβώς επειδή είναι ταλαντούχος και τελειομανής. Αλλά σίγουρα είναι ευλογία να δουλεύεις με έναν άνθρωπο που ξέρει τι θέλει». Όλοι μαζί υποστηρίζουν ότι αυτό που συνέβαλε στο άρτιο αποτέλεσμα και στην ομολογουμένως καλύτερη ταινία του Γιάννη Οικονομίδη μέχρι τώρα είναι οι ατελείωτες πρόβες που προηγήθηκαν.

«Αν δεν υπήρχαν οι πρόβες, δεν θα υπήρχε αυτό το αποτέλεσμα και η ίδια ταινία. Όλες οι ταινίες του Γιάννη και ειδικά αυτή στηρίζονται στις πρόβες» συμπληρώνει ο Σταμουλακάτος. Για να συμπληρώσει πως «είχαμε δουλέψει τόσο πολύ εσωτερικά, στην ψυχή μας ώστε όταν φτάσαμε να κάνουμε την ταινία είμαστε. Είμαστε αυτό που έπρεπε. Ξέραμε ακριβώς τι έπρεπε να γίνει. Σε αντίθεση, λοιπόν, με τις περισσότερες ταινίες του ελληνικού σινεμά όπου δεν προηγείται καμία πρόβα εδώ συνέβαινε το αντίθετο. Και η βασική εντολή του Οικονομίδη ήταν ότι «δεν παίζουμε κωμωδία-το κωμικό προκύπτει αλλά δεν παίζεται, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ». Όσο για το αν υπάρχει διαφορά στο να συνεργάζεται κανείς με τον Οικονομίδη στο σινεμά και το θέατρο-καθώς ο Στάθης Σταμουλακάτος ήταν ο κεντρικός πρωταγωνιστής του στο 'Στέλλα Κοιμήσου'-ο ίδιος ισχυρίζεται ότι το θέατρο βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τον Οικονομίδη ως δημιουργό αφού τον όπλισε με παραπάνω υπομονή. «Σίγουρα η υπομονή με την οποία χρειάστηκε να οπλιστεί στο 'Στέλλα Κοιμήσου' βοήθησε πολύ. Θυμάμαι την πρώτη μέρα που ανέβηκε το 'Στέλλα Κοιμήσου' κόντευε να πεθάνει από την αγωνία».

Όσο για τον Βασίλη Μπισμπίκη, μπορεί φέτος να έχει ξεσηκώσει το τηλεοπτικό κοινό στον ρόλο του κακού Βόσκαρη στις 'Άγριες Μέλισσες', αλλά στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη ερμηνεύει έναν σκληρό, διεφθαρμένο αλλά τρυφερό, κατά βάθος, άνθρωπο της νύχτας. Τον ρωτάω αν είχε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο ή ρόλο στο μυαλό του όταν ερμήνευε τον 'Μάνο'. «Εμπειρίες από τη ζωή μου είχα, γεγονότα που έχω ζήσει και κυρίως τη δική μου συναισθηματική εμπλοκή απέναντι σε αυτά. Δεν προσπάθησα να μιμηθώ κάποιον άλλον αλλά να δω πως θα αντιδρούσα σε ένα γεγονός. Περισσότερο λοιπόν από έναν συγκεκριμένο γκάνστερ προσπάθησα να δω πως μπορείς να πλησιάσεις έναν τέτοιο τύπο μέσα από τα προσωπικά σου βιώματα-και ο Μάνος σίγουρα έχει πολλές εκδοχές του εαυτού μου»  ομολογεί ο Μπισμπίκης για να τον διακόψει η Παπαδοπούλου συμφωνώντας πως «Σίγουρα εμπνεύστηκε από τον εαυτό του αφού σε κάθε σκηνή είχε μια ιστορία να μας πει. Και είναι αμέτρητες οι σκηνές που κόπηκαν». Ο ίδιος πάντως επιμένει ότι είναι ο σκηνοθέτης που έδινε αυτή την ελευθερία των διαρκών αυτοσχεδιασμών προσφέροντας στους ηθοποιούς μια μεγάλη παλέτα εκδοχών που είχε στο κέντρο τους ίδιους τους εαυτούς τους- «και πάνω σε αυτές δημιούργησε ο ίδιος ως σωστός μαέστρος» επιμένει η Βίκυ.

Η εξομολόγηση του Μάνου

Πάντως όλοι συμφωνούν-και ειδικά ο Μπισμπίκης-με την επισήμανση μου ότι επιτέλους είδαμε στο ελληνικό σινεμά χαρακτήρες που δεν είναι απλώς καρικατούρες, ούτε αποστασιοποιημένοι αλλά με σάρκα. «Πιστεύω ότι υπάρχει μια τάση να προβάλλονται πλέον στο θέατρο οι άνθρωποι του περιθωριού, οι λούμπεν οι οποίοι πρωταγωνιστούν στο σινεμά και το θέατρο. Πρόκειται για την επιστροφή στον ρεαλισμό» επιμένει ο Μπισμπίκης. Όπως, όμως και να το ονομάσεις, η αλήθεια είναι πως ο Γιάννης Οικονομίδης βλέπει βαθιά στην αλήθεια των πραγμάτων και των ανθρώπων-εξου και η επιτυχία της ταινίας του. Και οι τρεις τους πάντως την περίμεναν την ανταπόκριση του κόσμου και ήταν σίγουροι ότι αν η ταινία μπορούσε να παιχτεί κανονικά χωρίς τα μέτρα του κορονοιου θα έκανε ρεκόρ εισπράξεων-αλλά και με αυτά τα δεδομένα απαιτούσε πολλές μέρες υπομονής για να εξασφαλιστεί ένα εισιτήριο (προσωπικά περίμενα για μέρες για να εξασφαλίσω θέση).

«Είναι ωραίο που αυτή η ταινία, παρότι διαπραγματεύεται ένα σκληρό θέμα προκαλεί γέλιο» μου λέει ο Μπισμπίκης. «Αλλά κατ'ουσίαν οι θεατές δεν γελάνε με τους πρωταγωνιστές-με τους εαυτούς τους γελάνε. Με αυτούς κάνουν τη σύνδεση αφού όλοι οι χαρακτήρες τελικά προβάλλονται ως ένας ατελείωτος καθρέφτης».



Δείτε στο βίντεο την σκηνή «Μπόμπα είναι, πιείτε να τυφλωθείτε» από την ταινία:





Μανάδες που διαολοστέλνουν τους γιους τους επειδή παραστρατούν αλλά τους έχουν έτοιμα τα ταπεράκια, οικογένειες σε διαρκή αντιπαλότητα και παράνομα ανθρώπινα πάθη που ανθίζουν σε φτηνά μπουζουκομάγαζα και σε αυτοσχέδια παραπήγματα δίνουν το στίγμα της ταινίας μετατρέποντας αυτό το ατελείωτο μικροαστικό σύμπαν σε πρώτης τάξης αφορμή για δράμα αλλά και για γέλιο. Ακριβώς γι αυτό η ταινία προσφέρει μεγάλη παρηγοριά στον κόσμο στον καιρό της πανδημίας και με αυτό συμφωνούν και οι τρείς πρωταγωνιστές. Πάντως, ως κατακλείδα, όλοι καταλήγουν πως τους έδωσε μεγάλη χαρά το ότι συνεργάστηκαν σε μια ταινία που τους ενθουσίασε με “αρχηγό” έναν μαέστρο-σκηνοθέτη για τον οποίο τρέφουν μεγάλη αλληλεκτίμηση. Ο Βασίλης Μπισμπίκης ομολογεί ότι τον συμβουλεύεται και εκείνος στη σκηνοθετική δουλειά του, η Βίκυ Παπαδοπούλου ότι του έχει βαθιά εμπιστοσύνη-κάτι σπάνιο στον χώρο και ο Στάθης Σταμουλακάτος ότι χαίρεται, κάθε φορά, τη συνεργασία μαζί του με την καρδιά του. Εξίσου, είναι αλήθεια, θα χαρούν και οι θεατές.


info:
Η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη-με την υπογραφή των Faliro House, ΕΡΤ και Onassis Culture- θα είναι διαθέσιμη σε όλους στις 25, 26 και 27 Δεκεμβρίου μέσω της Viva.gr που για πρώτη φορά διαθέτει εισιτήρια για μεμονωμένη ταινία.

Eδώ θα βρείτε το λινκ με οδηγίες για την προαγορά εισιτηρίου