Πάνος Βλάχος: Η ζωή μου στο Λος Αντζελες

Ο Πάνος Βλάχος έχει μανιακή ανάγκη για δημιουργία. Και την ικανοποιεί με τις πράξεις του. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του με τίτλο «Ατύχημα» από την Cobalt Music, ενώ σε λίγες εβδομάδες θα τον δούμε -σε έναν μικρό αλλά σημαντικό για εκείνον ρόλο, τον οποίο χαρακτηρίζει ευκαιρία αλλά και τιμή- στο «Selena: The Series» του Netflix και την 1η Μαΐου έχει πρεμιέρα στο Lifetime η ταινία του Μπράιαν Χέρτσλινγκερ «The Perfect Pose» στην οποία συμμετέχει.

Σε άλλα νέα, ο ηθοποιός έχει ήδη έτοιμο ένα καθηλωτικό, όπως προϊδεάζει το τρέιλέρ του, ντοκιμαντέρ για τη νίκη του Σπύρου Λούη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 με τίτλο «Against all G-odds», ενώ σε λίγες ημέρες θα βγει στον αέρα η διαδικτυακή περφόρμανς «Talk tomorrow», μια ιδέα που, όπως λέει, γεννήθηκε την περίοδο της καραντίνας σε σκηνοθεσία Λητώς Τριανταφυλλίδου. Εκείνος και η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου ενσαρκώνουν ένα ζευγάρι που για 70 ημέρες επικοινωνούν αποκλειστικά μέσω μηνυμάτων λόγω κοινωνικού αποκλεισμού.

Ο φόβος του φόβου

«Προσπαθώ να κάνω πράγματα που όχι μόνο κρατάνε συντροφιά, αλλά ενεργοποιούν και πνευματικά», λέει από το σπίτι του στο Λος Αντζελες όπου περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, ακολουθώντας τη σύσταση των αμερικανικών αρχών για περιορισμό των μετακινήσεων. Ε, και; Η καραντίνα τέχνας κατεργάζεται, όπως απέδειξε η απόφασή του να γυρίσει το βιντεοκλίπ για το τραγούδι του στο έρημο Λος Αντζελες, συνομιλώντας με τον εαυτό του. «Το “Ατύχημα” είναι ένα κομμάτι του δίσκου που είναι έτοιμο σε πολύ μεγάλο βαθμό και ήταν να κυκλοφορήσει στο διάστημα αυτό που ζούμε όσα ζούμε. Είναι η δική μου αντίληψη του πώς να λες με χαρούμενο τρόπο στενάχωρες ιστορίες. Περιέργως, κολλάει σε όλο αυτό που συμβαίνει. Με έναν περίεργο τρόπο τα τραγούδια που έχω γράψει γι’ αυτόν τον δίσκο είναι όλα λίγο πιο εξωστρεφή και χαρούμενα, αλλά πρόκειται για οδυνηρές ιστορίες», εξηγεί. Υπάρχει άραγε κάποιος λόγος που επιλέγει τις πονεμένες ιστορίες; «Δεν θέλω να λέω οδυνηρές ιστορίες. Θέλω να λέω ειλικρινά πράγματα που μου συμβαίνουν. Με όση λιγότερη λογοκρισία μπορώ. Δεν ψάχνω τις οδυνηρές ιστορίες, ψάχνω αυτές που έχουν περισσότερο ενδιαφέρον και χιούμορ. Για μένα η τραγουδοποιία είναι μεγάλη λύτρωση. Και οφείλω πάρα πολλά σε αυτήν την έκφραση της τέχνης μου γιατί δεν υπάρχει κανένα φίλτρο. Ο,τι μου συμβαίνει το μεταποιώ και το εκφράζω», λέει.



Ο Βλάχος, που γράφει τραγούδια κυρίως όταν ταξιδεύει -συγκεκριμένα, για τα τραγούδια του επικείμενου δίσκου του συναντήθηκε με τη μούσα της δημιουργίας ταξιδεύοντας για το Μεξικό αλλά και προς την Ελλάδα-, δεν προσδιορίζεται ούτε ως τραγουδιστής, ούτε ως δεξιοτέχνης οργανοπαίκτης. Επιλέγει τη φράση «έγινα αυτό που μπορούσα να είμαι». Του επισημαίνω την τιμιότητα ενός τέτοιου αυτοπροσδιορισμού. «Επιτυχία είναι να μη φοβάσαι να γίνεις αυτό που μπορεί να είσαι. Εγώ φοβόμουν. Και να ασχοληθώ με την υποκριτική και το ξεπέρασα, και να ασχοληθώ με την τραγουδοποιία. Αλλά μόνο υπέροχα πράγματα συνέβησαν. Η ομορφιά είναι στην άλλη πλευρά του φόβου. Υπήρχε ένα κράτημα, υπήρχε το άγνωστο. Δεν ήξερα τι θα συμβεί. Πάντα βάζω στον εαυτό μου τέτοια εμπόδια φόβου ή άγνωστου. Αγνωστο είναι τι σημαίνει εγώ να βγάζω δίσκο με δικά μου λόγια και δική μου μουσική, τι σημαίνει για μένα να τα παρατάω όλα και να πηγαίνω στο άγνωστο της Αμερικής, τι σημαίνει για μένα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ. Με έναν τρόπο βάζω τον εαυτό μου στο άγνωστο για να καταπολεμώ τον φόβο μου και να ανακαλύπτω κάτι καινούριο».

Mέρες & νύχτες σε άλλη Ήπειρο

Η αλήθεια είναι ότι ο ηθοποιός αποφάσισε να μεταναστεύσει σε μια περίοδο που η καριέρα του στην Ελλάδα πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Γιατί, λοιπόν, έφυγε; «Δεν μπορώ να βάλω μια λεζάντα για την Αμερική. Σίγουρα δεν ήρθα εδώ για να το παίξω μάγκας στην Ελλάδα, το οποίο είναι και το πιο εύκολο πράγμα να κάνεις. Το πιο δύσκολο είναι να διατηρήσεις την καλλιτεχνική σου υπόσταση και τη δίψα σου για αυτό που έχεις ήδη πετύχει. Αν δεν το έχεις πετύχει πριν, είναι πιο εύκολα τα πράγματα, αν το έχεις ήδη πετύχει στη χώρα σου, είναι πιο δύσκολο. Ηρθα στην Αμερική για να γίνω καλύτερος σ’ αυτά που κάνω. Για να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Εμεινα γιατί άρχισα να δουλεύω. Είχα την ανάγκη να πάρω ένα διάστημα για να εφοδιαστώ λίγο ή, μάλλον, πολύ παραπάνω. Διάφορες συγκυρίες με έφεραν να βρω ατζέντηδες και μάνατζερ, έκλεισα κάποιες δουλειές και σκέφτηκα ότι ίσως έπρεπε για λίγο καιρό να το τεστάρω. Αρχισα να ζω στην Αμερική και να δραστηριοποιούμαι κι εγώ όπως μπορώ, με αποτέλεσμα να γίνει η περιοδεία της παράστασης “Mistero Buffo” σε πέντε χώρες και η συμμετοχή μου σε κάποιες σειρές και τώρα σε μια ταινία. Ο,τι έκανα επαγγελματικά στην Αμερική ξεκίνησε τυχαία. Δεν είχα σκοπό να κάνω καριέρα. Ούτε μ’ αρέσει αυτό το “να κάνω καριέρα”. Ο τρόπος που χρησιμοποιείται στο στόμα των δημοσιογράφων είναι χυδαίος και βρίσκεται πολύ μακριά από τη δική μου πραγματικότητα. Γι’ αυτό και αποφεύγω να δίνω συνεντεύξεις, γιατί ζω στη δική μου παράλληλη πραγματικότητα, την οποία νομίζω δεν αξίζει τον κόπο να κάτσω να αναλύσω για να γίνω κατανοητός. Αν δεν με ξέρεις και δεν με ψάξεις, για μένα πιο γνωστό είναι το γεγονός ότι είμαι στην Αμερική ή με ποιον άνθρωπο έχω σχέση. Αυτή είναι η ταμπέλα που βάζεις εσύ σε μένα.

Είναι λιγότερο γνωστή η πορεία μου, τι τραγουδάω, τι φτιάχνω, με τι ασχολούμαι, τι κάνω, γιατί το κάνω, τι έκανα στην Ελλάδα, πώς μιλάω, με ποιους συναναστρέφομαι. Υπάρχουν, εγώ τα έχω εκφράσει, αλλά η ταμπέλα που μπαίνει είναι “Λος Αντζελες και η γκόμενά του, η προσωπική του ζωή”. Οπότε από αυτό βγαίνουν τα συμπεράσματα, ενώ έχω εξίσου έντονη κατάθεση πολλών άλλων πραγμάτων. Αυτός είναι ο λόγος που έχω επιλέξει να εκφράζομαι σπάνια δημοσίως», καταλήγει.

Καλά όλα αυτά. Ομως με τη ματαιοδοξία που λογικά μπολιάζει τους μόνιμους μα και τους πολιτογραφημένους κατοίκους του το Λος Αντζελες, δηλαδή ο τόπος όπου γεννιέται η οικουμενική αφήγηση για την ψυχαγωγία, τι γίνεται; Εχει καταφέρει να τη χαλιναγωγήσει, την αγνοεί ή μήπως την αποκηρύσσει; «Είναι σαν να μου λες ότι όλοι οι αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες παίρνουν αναβολικά. Πάρα πολλοί, οι περισσότεροι παίρνουν. Αλλά όχι όλοι. Το γεγονός ότι είμαι όπως είμαι, μιλάω όπως μιλάω, ντύνομαι όπως ντύνομαι, γυμνάζομαι και ζω στο Λος Αντζελες δεν σημαίνει τίποτα παραπάνω από αυτό. Δεν σημαίνει ότι είμαι ρηχός, ότι ήρθα εδώ για τη ματαιοδοξία μου, ότι θέλω να γίνω ο Τομ Κρουζ. Ξέρεις, αυτό είναι ίδιον της εποχής μας. Είσαι Ρεπουμπλικάνος και σου αρέσουν τα όπλα; Πάει να πει ότι είσαι και χριστιανός. Ή πηγαίνεις στην εκκλησία; Ψηφίζεις και Μητσοτάκη. Δεν συνδέονται όλα μεταξύ τους. Κάθε χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου μπορεί να σε οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα. Αλλά μπορεί και να μη σε οδηγεί. Εχω δίψα για δημιουργία. Εχω δίψα να είμαι με ανθρώπους που είναι πολύ καλύτεροι από μένα και να είμαι σε παραγωγές που χρειάζεται να καλύψω τεράστια προσωπική απόσταση για να φτάσω και η απόρριψη που έχω πάρει στην Αμερική δεν συγκρίνεται με την επιβεβαίωση που παίρνω στην Ελλάδα. Αυτό σε οδηγεί να καταλάβεις το μέγεθος της βιομηχανίας όπου βρίσκεσαι και μέσα από αυτό το μέγεθος που παίρνεις τελικά στον κόσμο. Στην Ελλάδα ήμουν φουλ επιβεβαιωμένος και ένιωθα ότι δεν άξιζα, ότι δεν ήμουν αρκετά καλός. Δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου γιατί έψαχνα να βρω την ισορροπία μου. Η απόρριψη γενικά στη ζωή μπορεί τελικά να βοηθάει».

Γίνε Λούης


Η comfort zone δεν ταιριάζει στον Πάνο Βλάχο. Κι αν όλα τα προηγούμενα δεν είναι αρκετά για να πειστεί κανείς, τότε η συστηματική έρευνά του για τον πρώτο μαραθώνιο των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων και την παράξενη περίπτωση ενός νερουλά από το Μαρούσι, του Σπύρου Λούη, που αποκρυσταλλώθηκε στο ντοκιμαντέρ με τον ευφυή τίτλο «Against all G-odds», είναι μια πρώτης τάξεως αφορμή για να αναθεωρήσει. «Τα γυρίσματα για το ντοκιμαντέρ ξεκίνησαν πριν από δυόμισι-τρία χρόνια. Είναι μια δική μου πρωτοβουλία, στην οποία η Production House, δηλαδή ο Αλέξης Καπλάνης και ο Πάνος Μανωλίτσης, μπήκε συνοδοιπόρος και συμπαραγωγός. Εσκασε σαν βόμβα αυτή η ιστορία. Γνώριζα όλες τις φήμες που υπήρχαν γύρω από τη νίκη του Σπύρου Λούη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και αποφάσισα να αναζητήσω τους λόγους και να δω αν θα καταφέρω να δώσω κάποια απάντηση για το σημαντικότερο σημείο του ελληνικού αθλητισμού. Μέσα από συνεντεύξεις με αθλητές, επιστήμονες, πολιτικούς και δημοσιογράφους φτάσαμε σε ένα κομβικό σημείο. Τα συμπεράσματα που βγάλαμε νομίζω ότι θα είναι σημείο αναφοράς για τα χρόνια που θα ’ρθουν. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτή τη δουλειά. Η αφετηρία της είναι η αγάπη γι’ αυτό το σπορ. Είναι μια ωρολογιακή βόμβα, είναι μια ιστορία που ποτέ δεν έχει ειπωθεί μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι συναρπαστικό», περιγράφει ενθουσιασμένος. Μάλιστα, για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ ανέλαβε και ο ίδιος ρόλο πειραματόζωου. Αλλωστε ασχολείται ανελλιπώς με τον αθλητισμό, πιθανότατα για να μη σταματά ποτέ την αναμέτρηση με τον εαυτό του - έχει συμμετάσχει σε αγώνες 50, 100, ακόμα και 120 χιλιομέτρων.

«Πάντα ήμουν σε κίνηση. Τα τελευταία 10-15 χρόνια έχω συνδεθεί πολύ με τα σπορ στη φύση, υπερμαραθωνίους, τρίαθλο, ποδήλατο. Σε μεγάλους αγώνες υπεραπόστασης δεν μπορείς να κάνεις σχέδια. Σκέφτεσαι ένα βήμα τη φορά. Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο και οδυνηρό το εγχείρημα που πας να κάνεις. Πρέπει να συνομιλείς με τον εαυτό σου και να του μιλάς όμορφα. Γιατί μόνο αυτόν έχεις. Σκέφτομαι πόσες παράλληλες πραγματικότητες δημιουργούμε όταν τρέχουμε για να καταφέρουμε να τερματίσουμε. Και μάλλον αυτό πρέπει να κάνουμε τώρα. Να επινοήσουμε παράλληλες πραγματικότητες για αντέξουμε αυτό που συμβαίνει με τον κορωνοϊό και τον αποκλεισμό».

Μια και επιστρέφουμε στην καραντίνα, αυθόρμητα γλιστρά στη γλώσσα μου η ερώτηση αν ένας άνθρωπος που έχει μάθει να επικρατεί των φόβων του φοβάται. «Δεν φοβάμαι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζω σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Προσπαθώ να παίρνω πληροφορίες, αλλά να μη βλέπω ειδήσεις. Προσπαθώ να είμαι ένας φάρος δημιουργικότητας και θετικότητας γνωρίζοντας τι συμβαίνει. Πρέπει να μάθουμε να σκεφτόμαστε σε σχέση με τα γεγονότα και τα στοιχεία. Είναι ένα μεταβατικό στάδιο - και είμαστε όλοι μουδιασμένοι απέναντι στο τι συμβαίνει και τι θα συμβεί. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι δεν θα χάσει κανείς τίποτα με το να μείνει στο σπίτι και να προστατέψει κάποιον συνάνθρωπό του. Και να εκφράσω τη βεβαιότητα ότι δεν θα μας σώσουν οι celebrities. Ο,τι και να συμβεί στο μέλλον καμία influencer δεν θα σώσει την κατάσταση. Γιατροί, νοσηλευτές, επιστήμονες, μάσκες και αναπνευστήρες θα σώσουν τον κόσμο. Και μετά από αυτούς τα πολιτικά μέτρα και μετά οι καλλιτέχνες που θα εκφράσουν τέχνη και στο τέλος, στο τελευταίο σκαλί της κλίμακας σωτηρίας, είναι οι celebrities, οι οποίοι θα κάνουν instagram live να συζητήσουν για το νέο κολάν που πήραν»


Ειδήσεις σήμερα: 

Έλληνας καθηγητής του Johns Hopkins εξηγεί: Τι κάνει ο κορωνοϊός στους πνεύμονες;

Ανησυχία: Αυξάνονται τα κρούσματα κορωνοϊού στη Γερμανία

Ο Τραμπ «ανοίγει» τις ΗΠΑ παρά το σοκ με ακόμα 4.491 νεκρούς από κορωνοϊό