Η νέα θηλυκή δύναμη του θεάτρου

Ντάνη Γιαννακοπούλου
«Η γιαγιά μου διαμόρφωσε
τη σχέση μου με την τέχνη»



Στο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, έχει τον ρόλο της Χάνι. Στην προσπάθειά της να χωρέσει στον βαθιά κλονισμένο ψυχισμό της ηρωίδας της, έγινε από καστανή ξανθιά. «Μου άρεσε αυτή η αλλαγή στην εμφάνισή μου, ομολογώ ότι με ανανέωσε. Τις πρώτες μέρες που έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά, όταν περνούσα από καθρέφτες, για κάποια δευτερόλεπτα δεν με αναγνώριζα», εξομολογείται. Ανακαλεί ένα βράδυ όταν ήταν στην Γ' Δημοτικού, που έβλεπε κρυφά το «Λόγω τιμής». Στην οθόνη ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Εκείνη τη στιγμή ευχήθηκε να γίνει ηθοποιός για να τον γνωρίσει. Τον γνώρισε. Οχι όμως και τον προπάππου της Γιάννη Πρινέα, που είχε γράψει τις επιτυχημένες οπερέτες του 1930 «Οι απάχηδες των Αθηνών» και «Η Ριρίκα μας». Η εικόνα που έχει γι’ αυτόν είναι μέσα από αφηγήσεις. «Αισθάνομαι ότι η γιαγιά μου, η Τέση, η κόρη του, είναι αυτή που διαμόρφωσε τη σχέση μου με την τέχνη και τη μετέπειτα προσωπικότητά μου. Τη θυμάμαι πάντα στις εξόδους μας στα θέατρα να μου λέει πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του ηθοποιού. Τα μάτια της όμως έλαμπαν και ζέσταινε η φωνή της όταν μιλούσε γι’ αυτούς».

Εριέττα Μανούρη
«Καλύτερα να ρισκάρω και να αποτύχω παρά να συμβιβαστώ»

Eχει τον ρόλο της Ειρήνης, κατοίκου της οδού Αστυδάμαντος, στην παράσταση «Ενα φεγγάρι από χαρτί» των Ρέππα - Παπαθανασίου. «Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα στην αστική Αθήνα του ’60, όπου τοποθετείται χρονικά η παράσταση. Δυστυχώς, σήμερα τα περισσότερα κτίρια που υπήρχαν τότε δεν υπάρχουν πια. Είτε έχουν χάσει την αίγλη τους, είτε έχουν παραλλαχθεί οι προσόψεις τους. Ζούμε σε μια πόλη αντιθέσεων, αλλά πληθωρική. Καθώς στρίβεις στη γωνία, υπάρχει κάτι να σε εκπλήξει», αναφέρει. Στη σειρά «Αγριες μέλισσες» ενσαρκώνει μια ηρωίδα του Μεσοπολέμου. «Είναι συγκινητικό μέσα από έναν ρόλο να παίρνεις μια γεύση από τόσο κομβικές περιόδους της Ιστορίας μας. Η τηλεόραση διανύει μια περίοδο άνθησης της μυθοπλασίας. Είμαστε οι επιλογές μας και πρέπει να κάνουμε αυτό που μας λένε η καρδιά μας και το ένστικτό μας χωρίς φόβο και πάθος. Το συνηθισμένο κλισέ να σε χαρακτηρίζουν “κάπως” λόγω της παρουσίας σου στην τηλεόραση καταρρίπτεται - κι αυτό είναι ευχάριστο», λέει και συμπληρώνει: «Η ζωή γενικότερα, όπως και η δουλειά αυτή, θέλει ρίσκο. Καλύτερα να ρισκάρω και να αποτύχω παρά να συμβιβαστώ σε κάτι που δεν με εκφράζει, γιατί τότε η αποτυχία είναι δεδομένη».

Αμαλία Νίνου
«Οι Οφηλίες είναι διαχρονικές»



Eνσαρκώνει την Οφηλία στον σαιξπηρικό «Αμλετ», σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, στο ιστορικό Αμφιθέατρο. «Το Αμφιθέατρο υπήρξε ένας πολύτιμος χώρος δημιουργίας και σύμπραξης σημαντικών καλλιτεχνών. Εκεί ανέβηκαν παραστάσεις και γεννήθηκαν ιδέες που άλλαξαν τη συνείδηση και διαμόρφωσαν την αισθητική μεγάλου μέρους του θεατρόφιλου κοινού. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος, από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες των τελευταίων δεκαετιών, μαζί με τη Λήδα Τασοπούλου έγραψαν Ιστορία με το Αμφιθέατρο, αφήνοντας πίσω τους τεράστια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές. Για εμένα είναι πολύ μεγάλη η συγκίνηση να παίρνω μέρος στην παράσταση που σηματοδοτεί την επαναφορά του. Νιώθω σαν να συμμετέχω και εγώ στην ιστορία του. Ο “Αμλετ” που δημιουργήσαμε με πολλή αγάπη και πίστη είναι μια πολύ ξεχωριστή παράσταση για το εμβληματικό έργο. Η Οφηλία ζει την πρώτη αγάπη μέσα σε έναν κόσμο που καταρρέει. Μέσα σε αυτό τον καταστροφικό στρόβιλο εκείνη μένει πιστή σε αυτό που νιώθει. Μέχρι που οδηγείται στην καταστροφή της. Οι Οφηλίες είναι διαχρονικές. Σήμερα μπορεί να μη μιλούν ποιητικά, να μη ζουν σε παλάτια και να μη διαπραγματεύονται την αγάπη τους για έναν πρίγκιπα, όμως σίγουρα υπάρχουν πλάσματα αγνά, που διεκδικούν μάταια ένα κομμάτι ευτυχίας μέσα σε έναν σκληρό και σαθρό κόσμο», λέει η ηθοποιός.

Θάλεια Σταματέλου
«Μπροστά στον θάνατο
λαμβάνει αξία και το τίποτα»



Hταν η επιλογή του απαιτητικού σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου για τον ρόλο της Βούλας στον «Γιούγκερμαν». Μέσα από το κλασικό έργο του Καραγάτση η ηθοποιός συνειδητοποίησε τη σημασία των απλών πραγμάτων στη ζωή. «Μπροστά στον θάνατο λαμβάνει αξία και το τίποτα, και είναι μεγάλη δύναμη να μπορούμε να ζούμε πλήρεις με το τίποτα. Αυτό είναι και η τέχνη του θεάτρου, μια αόρατη τέχνη ουσιαστικά. Γεννιέται από το μηδέν και δεν μένει τίποτε από αυτή παρά μόνο το αποτύπωμα στην ψυχή μας. Και αυτό είναι ο μεγαλύτερος πλούτος», λέει. Οσον αφορά τον ρόλο της, αναφέρει ότι οι γυναίκες τότε ετεροπροσδιορίζονταν σε μεγάλο βαθμό από τους άντρες που υπήρχαν στη ζωή τους. «Σήμερα θεωρώ ότι μια γυναίκα έχει την επιλογή να μην προσδιορίζεται από κανέναν. Η Βούλα είναι μια εντελώς σύγχρονη γυναίκα, γιατί είναι ελεύθερη. Κάνει αυτό που θέλει, σέβεται τον εαυτό της όσο θέλει αυτή και όχι όσο της επιτρέπουν οι άλλοι. Μέσα σε αυτή την απόλυτη ελευθερία που τη χαρακτηρίζει είναι πιο σύγχρονη και από πολλές σύγχρονες γυναίκες», τονίζει. Στη σκηνή ενσαρκώνει μια Βούλα αέρινη, αγνή, με εσωτερικότητα και ρυθμό.

Ελένη Μπούκλη
«Δεν έχω σκεφτεί ότι κάτι δεν κάνω σωστά»



«Αναπολώ τη θάλασσα, το χώμα. Στην Αθήνα προσαρμόστηκα τα τελευταία χρόνια, μπήκα στους ρυθμούς της, ανακάλυψα μικρές οάσεις», λέει η Ελένη που μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας. Το 2013, μόλις στα 21 της χρόνια, η ηθοποιός και μουσικός Ελένη Μπούκλη βρέθηκε για πρώτη φορά στη σκηνή της Επιδαύρου. Τα επόμενα χρόνια η παρουσία της εκεί θα είναι σταθερή κάθε καλοκαίρι. Στα αρχαία κείμενα που μελετά ανακαλύπτει ήρωες με πανανθρώπινους, διαχρονικούς προβληματισμούς. Οι ρυθμοί στη φετινή «Ηλέκτρα» είναι έντονοι. Με όχημα τη μουσική αποκαλύπτεται το συγκινησιακό φορτίο της αρχαίας τραγωδίας. «Δεν έχω σκεφτεί ότι κάτι δεν κάνω σωστά γιατί δεν πηγαίνω να κάνω κάτι σωστά. Προτιμώ, πέρα από τα συναισθήματα που μπορεί να μεταφέρει ένας ρόλος, να νιώθω και πού δονείται. Ως σκηνοθέτης ο Αρης Μπινιάρης αναδεικνύει τα ποιητικά έργα τόσο ως θεατρικά όσο και ως μουσικά δρώμενα. Ο ήχος, ο ρυθμός, η μουσικότητα του λόγου μαζί με την τέχνη μας ως ηθοποιών γίνονται το μέσο του θεατή-ακροατή για την κατανόησή του. Είχα την τύχη να είμαι κοντά σε σπουδαίους ανθρώπους που δίνονται ολόψυχα σε αυτό που κάνουν. Ολα ήρθαν πολύ φυσικά τόσο στη μουσική όσο και στην υποκριτική», καταλήγει.