Σπύρος Πώρος: Μια ζωή στο κόκκινο

Αθήνα, Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λος Αντζελες, Μπουένος Αϊρες, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία. Διαδρομές γεμάτες στροφές, υπέροχα τοπία και άπειρες ανηφόρες σε μια ζωή που απλώνεται σε πέντε δεκαετίες. Κυνήγησε το όνειρό του, πλήρωσε τοις μετρητοίς τα πάθη και τα λάθη του, ενώ τα restarts που έκανε θα μπορούσαν να εξαντλήσουν και τον πιο ανθεκτικό στην αδρεναλίνη οργανισμό.

«Οταν έφυγα από την Ελλάδα ήμουν 19 ετών και ήθελα να γίνω φωτογράφος, που τότε ήταν πολύ ακριβό σπορ. Φτάνοντας στο Λονδίνο αρχές ’90, ζούσα για έναν ολόκληρο χρόνο στους δρόμους και κοιμόμουν σε βαγόνια τρένων, όμως έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω», θυμάται ο Σπύρος. Στο παρά πέντε της απελπισίας, τον ανακαλύπτει το μεγαλύτερο πρακτορείο μοντέλων διεθνώς, το Select. «Μέσα σε δύο μήνες βρίσκομαι να κλείνω τη μία δουλειά μετά την άλλη στο Λονδίνο, και μετά ακολουθούν το Παρίσι και η Νέα Υόρκη. Γίνομαι ένα από τα πέντε καλύτερα μοντέλα στον κόσμο και κάπως έτσι με έμαθαν και στην Ελλάδα.

Είχα κάνει “Vogue” με την Κατρίν Ντενέβ, διαφημιστικές καμπάνιες με τη Levi’s και το “Jim Beam”, βιντεοκλίπ με τον Τζορτζ Μάικλ, σόου με Chanel και Costume National, γύριζα τρεις καμπάνιες σε μια μέρα και τα χρήματα που βγάζαμε τότε ήταν ασύλληπτα. Βρισκόμουν στο Παρίσι με την Κάιλι Μινόγκ και τον Μάικλ Χάτσενς, με τις Ναόμι, Κρίστι και Σίντι, και ήμουν 23 ετών. Εβγαζα τόσα χρήματα όσα δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα βγάλω, είχα σχέσεις με διάσημες γυναίκες, ήταν μαγικά και αθώα. Εκανα πολλά εκείνη την εποχή, και ναρκωτικά, δεν το κρύβω, αλλά ποτέ δεν εθίστηκα γιατί σεβόμουν την προσπάθεια που είχα κάνει. Εβλεπες μοντέλα να ξενυχτούν και να πηγαίνουν άυπνα για shooting κι εγώ όταν είχα δουλειά δεν έβγαινα την προηγουμένη ώστε να κοιμηθώ καλά για να είμαι εντάξει με τον πελάτη και τις υποχρεώσεις μου. Οταν είσαι στην ηλικία που στερείσαι εμπειριών και φιλοσοφικής ματιάς στη ζωή είναι η κατάλληλη στιγμή για να προωθήσεις τα επαγγελματικά σου - και αυτό έκανα».



Στα 25 του κι ενώ είναι περιζήτητο μοντέλο, με κλεισμένες δουλειές σε όλο τον κόσμο, αποφασίζει να τα παρατήσει και να κάνει restart. «Οταν ανακοίνωσα ότι τέλος το μόντελινγκ για μένα, όλοι πίστεψαν ότι τρελάθηκα, και κάπου εκεί προσγειώθηκα σε μια άλλη πραγματικότητα. Η φάση μπροστά στον φακό ήταν για μένα απλώς το πέρασμα σε αυτό που είχα στόχο. Και το έκανα. Εκεί, πίσω από τον φακό, έμεινα μαγεμένος για πάντα». Ξεκινά από το μηδέν ως φωτογράφος μόδας σε ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό περιβάλλον. Το μεγάλο του αβαντάζ; Γνώριζε πολύ καλά την ψυχολογία του φωτογραφιζόμενου. Επιστρέφει Ελλάδα και για 1,5 χρόνο εργάζεται στα περιοδικά χάρη σε ανθρώπους που τον πίστεψαν. Στη συνέχεια φεύγει πάλι για Αμερική, όπου εργάζεται στο «Flaunt», στο «Vanity Fair», δουλεύει στις καμπάνιες μεγάλων χολιγουντιανών παραγωγών. Χάρβεϊ Καϊτέλ, Κίρα Νάιτλι, JLO, Μάικλ Στάιπ, Ντέιβιντ Μπερν, Μαρκ Αντονι, Αλεσάντρα Αμπρόζιο, Κρίστοφερ Νορθ είναι μερικοί από τους διάσημους που πόζαραν στον φακό του, μέχρι που ξαναχτυπά την πόρτα του το ανικανοποίητο, και αρχίζει πλέον να αναζητά άλλα θέματα και να ασχολείται ουσιαστικά με την τέχνη της φωτογραφίας.

«Είμαι ικανοποιημένος για τον τρόπο που στάθηκα σε καταστάσεις και στη ζωή. Οχι για το ότι φωτογράφισα διάσημους. Είμαι χαρούμενος γιατί δεν παρέκκλινα από τις αρχές μου και επέζησα με εντιμότητα», μου λέει, αλλά φροντίζει να διευκρινίσει ότι στα προσωπικά του τα έκανε απλά θάλασσα. «Πάντα είχα -και έχω- μεγάλη λατρεία στη γυναίκα, απλώς τώρα προσπαθώ να το κοντρολάρω γιατί, είπαμε, τα πάθη είναι καταστροφικά. Και να σου πω κάτι, όταν είσαι στη σόουμπιζ, τρέχεις με 1.000 χιλιόμετρα και οι προσφορές που έχεις είναι αμέτρητες από γυναίκες-θεές, δεν λες “όχι”. Αυτό που σου προσφέρει η γυναίκα στο σεξ είναι εθιστικό, σαν ναρκωτικό. Ημουν νέος και αναζητούσα αδρεναλίνη και μία από τις βασικές πηγές για μένα ήταν η γυναίκα».

Παρ’ όλα αυτά, έκανε τρεις γάμους, ενώ έχει πέντε παιδιά (από 8,5 έως 23 ετών). «Ολα έχουν την εξήγησή τους. Με την πρώτη μου κοπέλα, μοντέλο από την Ισπανία, είχαμε χωρίσει και βρεθήκαμε μετά από έναν χρόνο ξανά στην Ελλάδα όπου ήρθε για διακοπές. Βγήκαμε, ήπιαμε, έγινε. Με κανέναν τρόπο δεν ήθελε να συζητήσει διακοπή της εγκυμοσύνης. Και έτσι απέκτησα ξαφνικά το πρώτο μου παιδί. Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι ήθελα να παντρευτώ. Αλλά έπρεπε, και το έκανα. Με τη δεύτερη σύζυγό μου ήμασταν μαζί στο Λος Αντζελες, χωρίζουμε μετά από δύο μήνες σχέσης, μετακομίζω εγώ στο σπίτι όπου συγκατοικούσα με τον Νίκο Ψαρρά τότε, και με ειδοποιούν ότι είχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας. Στο νοσοκομείο μαθαίνουμε ότι είναι έγκυος, ενώ εγώ ήξερα ότι έπαιρνε αντισυλληπτικά! Μου ανακοινώνει ότι θα κρατήσει το παιδί, οπότε την παντρεύομαι, το χρέος βλέπεις...».

Η τρίτη του σύζυγος, το διάσημο μοντέλο Κάιλι Μπαξ, του χάρισε τρία παιδιά, τα οποία έχει να δει πέντε χρόνια. «Μου είχε πει ότι δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Οταν λοιπόν έμεινε έγκυος μού είπε ότι ήταν θαύμα. Την πίστεψα. Ακολούθησε δεύτερο θαύμα και το τρίτο ήρθε στην Αυστραλία. Βλέποντας από απόσταση και με καθαρότητα την κατάσταση, καταλαβαίνω ότι χρησιμοποιούσε τα παιδιά για να εξασφαλίσει τον γάμο μας. “Security babies” τα λένε στην Αμερική και νομίζω πως είναι ο πιο κουτός τρόπος για να κρατήσει κανείς έναν σύντροφο. Φυσικά δεν δίστασε ούτε λεπτό να χρησιμοποιήσει τα παιδιά και ως όπλα σε έναν πόλεμο που άνοιξε εναντίον μου. Εγώ απλώς αμύνθηκα. Σε αυτή τη φάση το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι οι καλύτεροι σύμμαχοί μου είναι η αλήθεια, η αγάπη και ο χρόνος. Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στη ζωή. Ολα μου τα παιδιά τα λατρεύω σταθερά και με πάθος».

Οταν θυμάται τα δέκα χρόνια στη Νέα Ζηλανδία σκοτεινιάζει, καθώς έζησε το απόλυτο ψυχολογικό θρίλερ - το «Ψυχώ» μπροστά τους μοιάζει αδύναμο ως ταινία. Δέκα χρόνια χωρίς να έχει έρθει Ελλάδα, κάνοντας εκθέσεις φωτογραφίας, ζώντας σε ένα γάμο που τον πνίγει, σε μια χώρα στην οποία ασφυκτιά. Οταν πλέον δεν αντέχει και ανακοινώνει τον χωρισμό, ξεκινά ο τρόμος. Η πρώην σύζυγός του με συνεργούς τους γονείς της έχουν ήδη πλαστογραφήσει την υπογραφή του και ουσιαστικά ό,τι έχουν δημιουργήσει από κοινού -τα σπίτια και η φάρμα τους- περνούν στο δικό τους όνομα και τον αφήνουν χωρίς χρήματα, αλλά μόνο με χρέη. Μάλιστα για να μην αποκαλύψει την απάτη τους κίνησαν γη και ουρανό προκειμένου να απολυθεί από δουλειές, να του πάρουν τη βίζα και να τον διώξουν από τη χώρα. «Εγιναν πολλά για τα οποία ακόμα δεν μπορώ να μιλήσω διότι δεν με αφήνουν οι δικηγόροι μου. Ο Ντοστογιέφσκι είπε ότι οι άνθρωποι μιλάνε πολλές φορές για θηριώδη κακία, αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία. Ενα θηρίο δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο κακό όσο ο άνθρωπος, τόσο επιδέξια κακό», λέει και συνεχίζει: «Ο μεγαλύτερος φόβος μου δεν είναι ο θάνατος γιατί έχω ζήσει είκοσι ζωές. Είναι το να αναγκαστώ να χάσω την αξιοπρέπειά μου γιατί πολλά μπορεί να συμβούν - και στη Νέα Ζηλανδία έφτασα πολύ κοντά σε αυτό. Νόμιζαν ότι θα με έσπαγαν, κι αν δεν υπήρχε η αδελφή μου, η Αναστασία, που ζει στη Νέα Υόρκη και είναι ο βράχος μου, δεν θα μπορούσα να παλέψω μόνος μου. Με πέταξαν από το σπίτι σε ένα βράδυ με ένα δολάριο στην τσέπη και στη βαλίτσα μου μόνο καλοκαιρινά ρούχα μέσα στο καταχείμωνο και το διαβατήριο. Ομως εγώ έμεινα εκεί και όταν ξεκίνησε η δικαστική οδύσσεια κατέβηκα στον κάτω κόσμο και ξανανέβηκα. Αγωνίστηκα για να αποδείξω ότι το σχέδιο της πρώην γυναίκας μου, των γονιών της και ενδεχομένως κάποιων φίλων τους με κοινά συμφέροντα ήταν μαφιόζικο. Παρατυπίες, παρανομίες, υπέρβαση του νόμου. Είπαν ότι ήμουν Ελληνας και ότι “οι Ελληνες τα κάνουν αυτά’’. Ο,τι κι αν έκανα στη ζωή μου δεν συγκρίνεται με αυτό που κατάφερα εκεί. Το ότι δηλαδή στάθηκα και αγωνίστηκα για να καθαρίσω το όνομά μου και να αποδείξω στα παιδιά μου ότι οι Ελληνες έχουν αξιοπρέπεια, τιμιότητα και, κυρίως, δεν εγκαταλείπουν την οικογένεια, την εστία, ποτέ!» λέει και βουρκώνει.

Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρε; «Κανείς δεν είναι άτρωτος, κανείς δεν είναι παντοδύναμος και κανείς δεν είναι αόρατος σε αυτή τη ζωή. Τα πάντα έχουν επιπτώσεις. Σε ό,τι κάνεις πρέπει να υπάρχει ενσυναίσθηση και συμπόνια. Η συμπόνια και η απόδειξή της στην πράξη είναι σημαντικότερη από την αγάπη», μου εξηγεί. Τώρα γράφει τη βιογραφία του, ενώ θέλει κάποια στιγμή όλο αυτό που έζησε στη Νέα Ζηλανδία να το κάνει ταινία. Είναι ευγνώμων για τους καλούς και παντοτινούς φίλους του, ετοιμάζει μια εταιρεία παραγωγής, και το δικό του άρωμα. Λατρεύει την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όμως δεν είναι δωδεκαθεϊστής, όπως πιστεύουν μερικοί. «Δεν πιστεύω στο καλό και το κακό, αλλά στο καλό και στο λανθάνον καλό, αυτό δηλαδή που λέει ότι πρέπει να δίνεις χώρο στην αμφιβολία, στο δικαίωμα του άλλου να κινείται διαφορετικά απ’ ό,τι έχεις μάθει να σκέφτεσαι. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να κρίνουμε γιατί αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα για τον εαυτό μας. Ομως κανείς δεν μπορεί να σου χαρίσει χρόνο. Ζήσε όπως θέλεις, όλα επιτρέπονται σε αυτό τον κόσμο, όμως από εκεί και πέρα παίζει ρόλο η προσωπικότητα, ο χαρακτήρας και η καλλιέργειά μας, ψυχική και πνευματική».